Hoe zijn jullie veranrd in het dagelijke leven?

[LauraB]

Vandaag kreeg ik de vraag of veel andere transseksuelen dit ook hebben zoals ik compleet veranderd ben. Ik had daar eigenlijk geen antwoord op. Meestal gaat het over de moeilijkheid waarmee je in je gewenste geslacht gaat leven, hoe zwaar we het met ons eigen lichaam hebben gehad of hoe blij we zijn met de resultaten van onze transitie.

Ik ben altijd sociaal zeer onvaardig geweest en liet me leiden door angsten. Ik vermeed zoveel mogelijk contact en als ik sociaal contact heb dan beperk ik dat tot een te handelen hoeveelheid. Ik had slapeloze nachten als ik b.v. een bedrijf moest opbellen als iets verkeerd geleverd was en liet dit dan meestal aan b.v. mijn moeder over. Ik durfde de deur eigenlijk niet open te doen thusis als er gebelt werd. Als ik in de trein zat, controleerde ik mijn kaartje en de trein wel honderd keer. Continu was ik er mee bezig hoe ik over kwam op andere mensen. Mensen vonden mij wel sociaal en ik hoorde ook wel tot groepjes maar ik moest er echt aan werken om er bij te blijven horen. Voor ik het wist was ik vergeten. Ik heb altijd sterk de behoefte gehad er bij te moeten horen, wat soms in mijn nadeel werkte. De weg op straat vragen was voor mij een hele opgave, als ik er al aan toe kwam om de stap te nemen, was ik daarna gesloopt en doodop. Terwijl ik juist geen enkel probleem er mee had om b.v. een presentatie voor een groot public te geven, ook al moest ik improviseren.

Nu dat ik als vrouw ben gaan leven is dit in enkele weken veranderd. Ik maak me bijna nergens meer druk om, het kan me weinig schelen wat anderen van me denken (al doen complimenten me heel goed). Ik ben nu open en spontaan. Mensen vinden dat ik een hele andere uitstraling heb en een andere blik in mijn ogen. Ik pak problemen zonder enig probleem aan, en vraag heel gemakkelijk en spontaan wel 20 keer per da de weg ergens naar toe. Ik loop gerust de hele dag rond met nagellak aan 1 hand, omdat ik nog geen tijd en rust voor mijn ogen had om de andere te doen. Het maakt me niet zoveel uit als mijn haar in de war zit. Ik regel dingen en weet ze meestal zonder enig probleem op te lossen of voor lekaar te krijgen. Ik zit nu gerust zonder een kaartje in de trein en zie wel dat ik bij de controle er eentje koop bij de conducteur (mag als je een beigeleiderskaart hebt, die ik al een aantal jaar heb) en vraag gerust aan een mede passagier of ik wel in de goede trein zit. Ik heb er vrijwel geen moeite mee gehad om voor het eerst in het openbaar te vertonen in vrouwenkleding. Tuurlijk het is even spannend maar dat is na 5 minuten weg.


Toch hoor ik juist weleens min of meer het tegenovergestelde. Mensen die viltjes onder hun hakken plakken, voor de buren, opdat zij niet kunnen gaan denken dat jij ze misschien wel aan hebt. Maanden lang 's avond achter de gesloten lamellen in vrouwenkleding zitten. Ja ik heb het ook eerst alleen privé gedaan., hooguit twee weken maar kwam al de tweede dag op de gang die ik op het revalidatie centrum met een stuk of 25 man deel en in ons keukentje.

[Emma]

Met of zonder hormonen, Laura? Ik ben ontzettend veranderd maar heb nog geen hormoonpleister van dichtbij gezien, dus ik heb zelf een donkerbruin vermoeden dat het meeste gewoon aangeleerd gedrag is.

Vandaag heb ik na mijn beschuit-met-muisjesfeestjes van een aantal collega's die er niet waren wat felicitatiemailtjes gehad, en waar ik er anders altijd uren over deed toch maar zo zorgvuldig en doordacht mogelijk te antwoorden was ik nu met "wat ontettend lief van je! Groetjes Emma" gewoon klaar. Je moest eens weten hoe vaak ik berichtjes bewust 'vermannelijkt' heb om toch maar niet verkeerd over te komen.
Ook ik ben veel opener naar de wereld, en is de wereld ook opener naar mij. Was ik vroeger een wat stille, teruggetrokken, maar wel stabiele man, ben ik nu veranderd in een kwebbeltante die misschien niet het achterste van haar tong laat zien maar wel gewoon meedoet. Moet mezelf af en toe afremmen als ik het gevoel krijg nou toch wel erg lang aan het woord te zijn geweest. Ook ben ik onbewust veel minder eentonig gaan praten, vast onder invloed van de vriendinnen die ik nu veel vaker spreek dan voorheen.
Mijn huis is opgeruimd, ruikt lekker, ik durf rustig onverwachts bezoek te ontvangen, heb meestal wel iets in huis om voor te zetten. Dat was voorheen ook wel anders. Het kan me niet meer schelen inderdaad wat anderen van me vinden en tegelijkertijd vind ik het heerlijk om mijn best te doen er een beetje goed uit te zien. Heb ik 's ochtends geen tijd gehad zit ik rustig in de trein mijn make-up te doen, zoveel vrouwen doen dat, waarom ik niet.
Rode draad: ik ben veranderd van een teruggetrokken denker in een doener die regelmatig nadenkt. Gewoon, jezelf zijn, niet iemand anders. Je hart of je intuitie volgen. Lamellen open, lekker buiten in de tuin zitten.

[Fay]

Mmm, van een eeuwig angstig iemand die slechts deed wat van haar verwacht werd,een rol speelde, continu, die slechts verplichtingen des levens nakwam, uitsluitend voor andere klaarstond en leefde, maar eenmaal alleen volkomen passief het leven doorging, aan de zijlijn,naar iemand die zin int leven begint te krijgen, langzaamaan zichzelf aan het vinden is, momenten van puur genieten begint te ervaren, steeds minder angstig is, begint op te bloeien, er is nogal wat gebeurd in een jaar tijd,vorig jaar sept belde ik het vu

Qua persoonlijkheid niet veel veranderd, zorg beter voor mezelf, begin voor mezelf te leven ipv voor anderen, durf dat ook steeds meer, voel elke dag minder leegte en meer stabiliteit, het begint de goede kant op te gaan, we've got the tools and we use them

Fay

[LauraB]

Met of zonder hormonen, Laura?

Zonder hormonen Emma, 11 februari dit jaar ben ik schoorvoetend naar de huisarts geweest voor een verwijsbrief die ik nodig had. De keer daarvoor is zo'n 6 jaar ervoor geweest nadat, voor mijn gevoel mijn halve voet er af lag, na een ongeluk met een slijptol. De hechtingen moesten er uitgehaald worden. De keer daarvoor moet wel 15 jaar geleden of langer geleden zijn. Toen werd ik door mijn moeder voor mijn erger wordende allergie bijna letterlijk bij hem naar binnen geduwd.

Die 11 februari heb ik, waarschijnlijk heel vaag, verteld dat ik me een meisje voelde. Nadat ik parttime als vrouw ben gaan leven in maart begon alles te veranderen en heb ik begin mei met twee telefonische afspraken en een brief (omdat ik van maandag ochtend tot vrijdag vroeg in de middag in Apeldoorn was) bloedonderzoek en HRT geregeld. Sinds die tijd ga ik net enige regelmaat langs, bel ik even of e-mailen we. En hebben we het over hoe het met mijn HRT gaat, mijn mijn leven, thuis, werk, revalidatie, mijn moeder enz.

De hormonen hebben me meer rust gegeven en ik heb het gevoel dat ik mijn emoties beter kwijt kan. Niet dat ik er nu meer heb, maar het uiten had ik veel problemen mee (als ik alleen was, als er anderen bij waren was dit nog een groter probleem). Ook mijn familie zegt dat ik altijd een super gevoelig en spontaan kindje ben geweest, iets dat op mijn 4de begon te veranderen. Vooral mijn moeder snapt dit niet, hoe iemand die zo spontaan is en met alles en iedereen op straat praatjes maakt, zo kan veranderen vanaf 4 tot iemand die buitenshuis super verlegen is.

[Veronica]

Ik heb af en toe wel eens een angstig gevoel maar dat gaat in meeste gevallen zo over, als je bekijkt wat ik in de 2 maanden zomervakantie die ik had, tot aan vandaag toe heb bereik is dat best veel.

Ik kleed me als een jonge vrouw, gewoon lekkere skinny jeans of broeken, simpele sneakers, vestje enz enz, simpel maar vrouwelijk, ik probeer me als een vrouw te gedragen, wie weet doe ik het goed maar voor hetzelfde geld blunder ik waarschijnlijk de hele tijd maar ik voel me wel goed mee, en soms hebben mannen het niet door en kijken ze wel of fluiten ze wel eens (echter loop ik door zonder erop te letten, het is beter dat ze mij niet doorkrijgen)

Vorige week heb ik voor het eerst alleen gewinkeld voor kleding, dat is net even wat anders dan naar de super of zo, en ja na wat angstig en snel kijken bij winkels in Amsterdam kwam dat gevoel bij C&A waar ik met volle teugen genoot, ik voelde mij op mijn gemak en had letterlijk schijt aan wat anderen denken

Vandaag ben ik met school begonnen en gisteren had ik een gesprek met mijn mentor erover dat ik nu Veronica ben, en in de klas vol met jongens ( en 1 meisje, tja ICT hé ) zei ik gewoon dat ik van geslacht ga wijzigen ect ect, en toen paar mensen zeiden dat ze dat stoer vonden dat ik de moed en lef had om het gewoon te zeggen, gaf dat een euforisch gevoel.

Tuurlijk, op straat is dat piepkleine schermpje van mijn smartphone mijn beste vriend, maar steeds vaker loop ik steeds meer zelfverzekerd op straat, ik blijf enorm kwetsbaar maar zolang niemand dat door heeft is het goed.

De rest komt met de tijd, vele van ons beginnen angstig en bloeien als een bloem, het kost tijd en enorm veel moeite om "ons" te zijn, ik vind dat wij gewoon psychisch veel sterker zijn dan anderen omdat wij moeten vechten om ons zelf te zijn, vaak is dat een gevecht met eigen angsten maar met hoop en wilskracht komen wij erdoorheen.

Voor mij begint de volgende stap dit weekend, ik ga dan voor het eerst make-up gebruiken, en ben zelf ook benieuwd hoe dat uitpakt

[Emma]

Verlegen, niet voor jezelf opkomen, altijd alleen voor anderen klaarstaan... zelfs bij mijn intakegesprek bij Transvisie heb ik geloof ik bijna alleen nog over anderen gehad. Gek he, terwijl ik daar toch echt voor mezelf kwam.

Ik ben niet blij met alle problemen die er waren en nog steeds zijn. Ik ben wel blij dat ik niet de enige ben en dat er blijkbaar een verklaring voor is...

[Jannet V]

De grootste verandering, vind ik zelf tenminste, is dat ik vroeger altijd met een fototoestel rond liep. Ik had letterlijk en figuurlijk een masker voor mijn ogen. Nu sta ik liever voor dan achter de camera en regelmatig zie ik een mooi plaatje maar kan hem niet schieten omdat het toestel thuis ligt. Van een voyeur werd ik een exhibitionist, en ik voel me er geweldig onder.

[Silvia]

ja ik ben ook best veranderd in me uiterlijk
toen ik bij de VU was zei ze dat me ID kaart foto niet meer op mij lijk .... en ik ben nog niet eens aan de hormonen

dus het blijkt dat ik daadwerkelijk veranderd ben in me uiterlijk.
en ook aan hoe ik doe denk ik .

heb veel oude kleding weg gegooid en ben nu erg vaak aan het shoppen voor nieuwe kleding.

heb soms wel last van om in een winkel naar de dames afdeling te gaan , maar nu dat ik het vaker doe gaat de drempel steeds maar lager.
( ben ik wel blij mee )

dus me grofste verandering voor dat ik me hormonen gebruik is toch me uiterlijk die aan het veranderen is , ook al gebruik ik nog niks



Silvia

[Janna]

Ik ben altijd sociaal zeer onvaardig geweest en liet me leiden door angsten. Ik vermeed zoveel mogelijk contact en als ik sociaal contact heb dan beperk ik dat tot een te handelen hoeveelheid. Ik had slapeloze nachten als ik b.v. een bedrijf moest opbellen als iets verkeerd geleverd was en liet dit dan meestal aan b.v. mijn moeder over. Ik durfde de deur eigenlijk niet open te doen thusis als er gebelt werd. Als ik in de trein zat, controleerde ik mijn kaartje en de trein wel honderd keer. Continu was ik er mee bezig hoe ik over kwam op andere mensen. Mensen vonden mij wel sociaal en ik hoorde ook wel tot groepjes maar ik moest er echt aan werken om er bij te blijven horen. Voor ik het wist was ik vergeten. Ik heb altijd sterk de behoefte gehad er bij te moeten horen, wat soms in mijn nadeel werkte. De weg op straat vragen was voor mij een hele opgave, als ik er al aan toe kwam om de stap te nemen, was ik daarna gesloopt en doodop. Terwijl ik juist geen enkel probleem er mee had om b.v. een presentatie voor een groot public te geven, ook al moest ik improviseren.

Wow... Alsof je mij beschrijft. Door het sociale onhandige ben ik zelfs als autistisch bestempeld. En dat terwijl ik in veilige kring, een-op-een, prima uit de voeten kan. Maar ook het honderd keer controleren herken ik maar al te goed. Zelfs als ik met de auto ga, dan pak ik eerst de sleutel in mijn hand voordat ik ook maar in de richting durf te lopen.

Dus het kan nog veranderen? Goed dat ik het weet!
Helaas kan ik niets zinnigs zeggen op jouw vraag, dus ik laat het hier maar bij....

Liefs, Jolanda

[Silvia]

het valt me erg op dat de meeste verhalen me erg bekend in de oren komen .
zie vaak mezelf in terug.
soms lijk het wel dat ik dat heb geschreven omdat het zo bekend is voor me .

het lijk erop dat we met zijn allen basic dezelfde mee maken , en zodoende dat we elkaar verstaan en begrijpen in onze situatie .

liefs Silvia