Hoe zijn jullie veranrd in het dagelijke leven?

[jacqueline]

dit is nou precies waar ik het voor doe: mijn uitstraling en uiterlijk karakter veranderen waardoor ik ineens wel sociaal vaardig kan worden. Want bij mij is het gewoon een puinhoop....Waarschijnlijk dus toch GD gerelateerd als ik dit zo lees......

[KarenTS]

ik kan ook niet ontkennen dat ik door mijn transitie op vele vlakken veranderd ben,maar niet op alle vlakken.Dat is ook ,denk ik ,de grootste angst die mensen uit je vroegere omgeving hebben,dat die jou als individu gaan verliezen,dat je opeens een heel ander mens zal worden,die ze niet meer herkennen.En in mijn optiek verander je ook nooit zo fundamenteel.Ik bedoel,je bent eigenlijk altijd al geweest wie je nu durft te zijn,of kan zijn.
Veel dingen veranderen wel,zoals je lichaam en misschien bepaalde interesses ,die je nooit eerder durfte te volgen of misschien bepaalde verlegenheden,waar je je nu overheen kan zetten maar in de kern blijf je dezelde mens,ten minste dat is hoe ik het zie.

[Emma]

Ik bedoel,je bent eigenlijk altijd al geweest wie je nu durft te zijn,of kan zijn.
Veel dingen veranderen wel,zoals je lichaam en misschien bepaalde interesses ,die je nooit eerder durfte te volgen of misschien bepaalde verlegenheden,waar je je nu overheen kan zetten maar in de kern blijf je dezelde mens,ten minste dat is hoe ik het zie.

Klopt helemaal, maar de "buitenwereld" ziet dat wel degelijk als een verandering. Ik ben er veel makkelijker in geworden mijn twijfels en vage angsten te laten zien waardoor sommigen denken dat ik minder sterk ben dan voorheen. Iedereen kende mij maar half, dat is eigenlijk waar het op neerkomt.

[MrsBobbyJamesEwing]

Toen ik vorige winter voor het eerst als vrouw naar buiten ging, was dat het begin van zo'n grote verandering; ik ben me zo, zo veel beter gaan voelen nu ik als vrouw kan leven! Kan ik niet in woorden uitdrukken eigenlijk
Een groot verschil dat ik merk is dat ik me, nu ik mezelf kan zijn, ik me in het dagelijks leven een stuk comfortabeler voel dan 2 of 3 jaar geleden.
Ik voel me sociaal veel beter, dat zal zijn omdat ik geen "rol" meer hoef te spelen.
Vroeger durfde ik veel minder van mezelf te laten zien.
Al die veranderingen hebben toch een groot effect op het dagelijks leven.

[LauraB]

Ik durf nu ook zo op mensen af te stappen, fouten te maken, de aandacht te trekken en voor paal te staan. Op de een of andere manier maakt het niet meer uit. Waar ik vroeger nog elk moment van de dag bezig was, me hoe zien anderen mij, val ik niet op, val ik niet uit de toon, houd ik me daar nu helemaal niet meer mee bezig.

In een persoonlijkheidstest onlangs, kwam er ook uit dat mijn scores zijn:
Kalm, stabiel, spontaan, mededeelzaam, weinig last van schaamte, een zekere nonchalanceheid, intuïtief, minder georganiseerd, oog voor de menselijke kant, mild, begaan met anderen, vrij groot voorstellingsvermogen, creatief, reflectief, brede interesse, open voor nieuwe ervaringen, oplossingen of waarden, neiging om routines en vaste patronen te doorbreken, nieuwsgierig, brede kijk op zaken, kan ervaren worden als curieus of spannend, academisch en moeite als mensen dingen niet ter discussie durven te stellen.

En mijn kerntyperingen zijn:
joviaal en hartelijk, gezellig, sympathiek en opgewekt, flexibel en subtiel, tolerant, redelijk en ruimdenkend, vrij kalm en tevreden,

welbespraakt, origineel en boeiend, karakter- of temperamentvol, besluitvaardig, overtuigend en levenslustig, optimistisch, krachtig en zelfverzekerd, onbevreesd, inventief en doortastend


Allemaal dingen die ik herken en kan beamen, ik hoor ze ook van anderen.

Ui de psychologische tests kwam als opmerkelijk naar voren dat ik impulsief was. Nu zei ik al meteen tegen mijn psycholoog, dat ik het niet zo zou willen noemen omdat daar de klank van ondoordacht in zit. En ondoordacht ga ik zeker niet te werk. Ik ben wel open, spontaan en doe dingen nu heel erg gemakkelijk. Misschien door het grote verschil met amper een jaar geleden, waar vrijwel niets van bovenstaande bij past, sla ik wat door. Of in mijn antwoorden op de test of ook in het leven. Maar ik haal daar wel mijn kracht, mijn blijheid en mijn zelfstandigheid uit. Vroeger zou ik dingen gelaten hebben, nu niet. Ik vraag gerust aan een man of 9 waar ik de juiste bushalte kan vinden waar mijn bus stopt. Vroeger zou, als ik me al in die situatie had laten komen, het hooguit aan één persoon gevraagd hebben. Om als die het niet wist, maar een alternatief, zoals 20km lopen hebben bedacht.

[Silvia]

klinkt erg positief Laura

[LauraB]

Ik zou het vrouw zijn, het mezelf zijn, typeren als een grote opluchting en bevrijding.

[Bianca]

Net de hele thread even doorgenomen.
Hier eigenlijk alleen maar meer van hetzelfde...

TomTom van tevoren uren laden en alvast instellen, alsnog alles uitprinten en zorgen dat het binnen handbereik is.
En uiteraard helemaal in paniek als er iets even niet klopt of er een weg is afgesloten!

Ik ben ook vreselijk sociaal onzeker, en vermijd alles en iedereen als het even kan.
Mijn grote nadeel in deze is dat ik net "kom kijken", en niemand iets weet.
Behalve mijn handtas en lange nagels probeer ik mijn masker ook nog even op te houden, al wordt dit (onbewust?) steeds moeilijker.

Langzaam aan ben ik iedereen in mijn directe omgeving aan het peilen, hopelijk zonder mezelf gelijk verdacht te maken
Vanbinnen schreeuw ik het alleen uit, en kan niet wachten tot ik uit mijn persoonlijke hel wordt verlost.

[Silvia]

we worden wel langzaam zekerder van onszelf ,
1st was het eng om alleen in een dames winkel te gaan om iets te kopen ,
en op een gegeven moment interesseer je niet en doe wat je hord te doen , iets kopen !

iedereen begin met de zenuwen in hun buikje , en later veranderd het , is net als een therapie

liefs Silvia x

[Eva]

Ik gebruik nog niet zo lang hormonen en meende eigenlijk dat er niets in mij veranderde. Tot ik kort geleden een rolgordijn probeerde op te trekken dat onverwacht naar beneden viel, in mijn armen. Stuk.
Voorheen zou ik alle duivels uit de hel hebben gevloekt. Ik was daar tamelijk goed in. Dit keer begon ik te huilen. Dat verbaasde me wel een beetje, maar m'n meissie vond het wel een positieve ontwikkeling.