Boek aan het schrijven

[Simão]

En dit is het beginnetje. Voor mensen die nieuwsgierig zijn. Het is op tieners gericht, de groep die nog plooibaar is in hun ideeën:

Waarom moest verliefd zijn nu zo gecompliceerd zijn?
Het is erg genoeg op zichzelf, maar voor mij was het extra ingewikkeld.
Waarom zit ik in dit lichaam? Waarom heb ik in hemelsnaam, borsten en een vagina, waarom kon ik niet gewoon de penis hebben die bij me past?
En waarom moet ik nu net weer op jongens vallen?
Zie je het voor je ? “Nou ik ben eigenlijk een jongen”
“WHUT”
“En ik ben homoseksueel”
“Dus je valt op meisjes?”
“Nee op jongens, ik ben toch een jongen?”
Nee, ik zou geen leven meer hebben. Ik kon mijn geheim niet prijsgeven.

Ik had op de lagere school nergens last van. Ik wist wel dat ik een jongen was, maar ik kon me kleden zoals ik wilde en doen waar ik zin in had, dus ja.
Maar nu...

Het was al rot dat iedereen me kende als meisje en dat ik dus ook niet echt ineens met een binder en een packer me als jongen voor kon gaan doen, maar nu er liefde in mijn leven was, wist ik me helemaal geen raad meer.

Maar laat ik bij het begin beginnen.
_____________________________________________________________________
Ik zag hem voor het eerst toen ik de trein naar de stad zou pakken. Het was koopzondag en ik had geld meegekregen voor nieuwe kleren. Ik vond het fijn om alleen te gaan shoppen, want dan kon ik een beetje stoerder lopen, nog meer mezelf zijn.
Op het perron stond een eenzame figuur met lange jas en hoed. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het een jongen van mijn leeftijd was.
“Leuke jas!” zei hij, en hij knikte naar mijn jeans jacket dat mijn moeder had “gepimped” met lapjes, borduurwerk en knopen.
“Heeft mijn moeder gemaakt. Nou ja, de lapjes en zo... “ zei ik verlegen. Zijn knappe verschijning had me enigszins van mijn stuk gebracht. Zeg maar rustig behoorlijk. Hij had iets van Johnny Depp, maar dan jong. Rete sexy in elk geval.
En hij had iets mysterieus, hoewel het schuil ging achter een lieve glimlach. Er was iets in zijn ogen...
“Handige en artestieke moeder” klonk het enthousiast.
Ik knikte.
“Hoe heet je?” vroeg hij terwijl hij me schuin vanonder zijn hoed aankeek, en ik voelde hoe ik kleurde.
“Frank”, antwoorde ik met een licht overslaande stem. Jeming wat kwam ik dom over.
“Da´s een jongensnaam, je bent toch een meisje...” zei hij, duidelijk toch wat twijfelend, maar ik zag dat hij mijn borsten-hoe onopvallend dan ook- had opgemerkt. Waarom kijken jongens altijd meteen DAAR naar?
“Nou ja, het is van de betekenis als in frank en vrij, vrijdenkende ouders enzo...” verontschuldigde ik me. Hij moest eens weten hoe blij ik was met die naam. Tenminste 1 ding dat wél klopte bij me.
Ik bewonderde zijn ogen van een kleur groen die ik nooit eerder had gezien en toen hij wegkeek, besefte ik dat ik iets te lang had gestaard... “Hoe heet jij?” vroeg ik.
“Vrij” zei hij met een ondeugend lachje.
Ik schoot in de lach. Hij lachte met me mee.
“Nah”, zei hij uiteindelijk. “Spijker. Ik heb ook van die ouders...” zei hij met een veelbetekenende blik.
“Word je daar mee gepest?” vroeg ik, tot mijn eigen verbazing spontaan, terugdenkend aan een korte periode pesterij die ik had ondergaan tot ik meer zelfvertrouwen had.
“Niet echt. Er worden wel grapjes gemaakt over de spijker op z´n kop slaan en spijker op laag water zoeken enzo, maar het wordt vaak afgekort tot spijk of het engelse spike.
“Grappig” dacht ik hardop, “tegen mij zeggen ze vaak het engelse Fran...”
“Zo zie je maar” zei hij, “ouders kunnen je wel een naam geven, maar of je uiteindelijk met die naam door het leven gaat is nog maar de vraag.”
Ik kon hem alleen maar gelijk geven. De trein liep binnen. Toen de deuren opengingen kwamen er hordes mensen naar buiten. Spijker tuurde het perron af en kreeg iemand in het oog en bewoog zich in die richting. Ik stapte in. Toen de trein wegreed, zag ik hem de tas overnemen van de vrouw die hij had opgehaald. Hoe had ik zo dom kunnen zijn om te hopen dat hij ook met de trein moest, wellicht naast me zou komen zitten en we ons gesprek voort konden zetten...
Ik probeerde me hem voor te stellen in een deo reclame, naakt met alleen een handdoek om zijn lendenen. Zijn getinte huid met een aantal tattoos. Hij had vast tattoos. Wat en waar? Ik schrok net op tijd wakker uit mijn dagdromen om het volgende station, waar ik er uit moest, niet te missen...

De volgende dag ging ik al dagdromend naar school. Ik fietste naast Ilona, een meisje uit mijn buurt die mijn schoolvriendin was geworden.
Ze vroeg wat er was, want ik was zo stil. “Leuke jongen gezien”, zei ik maar eerlijk.
“Ah en nu denk je aan trouwen en kinderen krijgen” zei ze lachend.
Ze moest eens weten.
In werkelijkheid had ik bepaald gedurfde homoseksuele beelden in mijn hoofd.
Als gewoonlijk had ik in mijn dagdromen niet die stomme borsten en een vagina, maar gewoon een jongenslichaam en kon ik een flinke erectie krijgen.
Bij het wegzetten van de fietsen schudde ik het van me af. Ik zou hem waarschijnlijk nooit meer zien. En als ik hem al ooit weer zag, zou het nooit wat kunnen worden. Hoe leg je uit dat je een homosekusele transgender bent? Hij zou me een freak vinden. Nee, dat moest ik echt voor mezelf houden.


Het eerste uur hadden we engels. Net toen we onze boeken hadden gepakt kwam de directeur binnen met een jongen naast zich. Ik kon mijn ogen niet geloven!
“Mensen”, zei hij, “er komt een nieuwe jongen in jullie klas, zijn ouders zijn dit weekeinde hierheen verhuisd. Zijn naam is ...”
“Spijker!” zei ik hardop, gelijk met de directeur. Ilona keek opzij “Je ként ´m?” fluisterde ze. “De leuke jongen!” fluisterde ik terug, terwijl ik zag hoe hij mij net opmerkte. Ik hoopte vurig dat hij niet kon liplezen...
Hij mocht niet weten dat ik hem leuk vond. Ik moest hem immers gewoon vergeten. Het kon niks worden.

_____________________________________________________________

[Anon20180501]

Het beginnetje is er. Een heel goed geschreven intro, Simão.
Mystiek, humor en een verrassende cliffhanger op het eind.
Ga zo door...

Liefs Daniéla

[Simão]

Dank je.

[Eva]

Goeie start, Simão. Of het de doelgroep zal en kan bereiken weet ik niet. Gelukkig zijn er op dit forum genoeg jonge mensen aanwezig om daarin mee te denken en die gedachten ook te uiten.
Het was me overigens al eerder opgevallen dat je de Nederlandse taal heel goed beheerst. Dat leest prettig!

Er zijn - maar dat wist je misschien al lang - tegenwoordig geweldige mogelijkheden om een boek op de markt te brengen zonder afhankelijk te zijn van humeurige uitgevers.

Nogmaals: goeie start (wat dan weel meer spreektaal is dan schrijftaal )

[Simão]

Het scheelt dat ik meer dan 25 jaar voor een uitgever heb geschreven (maar dan korte verhalen en stripverhalen oa, maar ook voor tieners), ik ben dus geen "nieuweling" in de branche. Ik heb al een (andere) uitgever op het oog die al eerder werk van me heeft gezien, tienerboeken uitgeeft en geen probleem ziet met het onderwerp.
Ik ben ook al tig jaar actief op een forum waar veel tieners zitten en daar redelijk bekend en het is daar ook enthousiast ontvangen.
Mijn enige probleem is dat ik niet de taal spreek die de tieners in Nederland tegenwoordig spreken, maar ik neem aan dat waar dat knelt, gecorrigeerd kan worden.

En idd ben je tegenwoordig niet eens meer afhankelijk van uitgevers.

[Eva]

Mijn enige probleem is dat ik niet de taal spreek die de tieners in Nederland tegenwoordig spreken, maar ik neem aan dat waar dat knelt, gecorrigeerd kan worden.

Dat was exact wat ik bedoelde, Simão, maar ik denk dat je voldoende contacten hebt om dat zo nodig hier en daar aan te passen.

[Simão]

Het kan ook weer niet te "popi" want dat dateert. Kreten raken ook weer uit.

[Antonnie]

je kunt mooi schrijven !
ik hou echt niet van lezen, maar dit las ik in een keer helemaal door
nice kerel