Beetje in de war

[Mossel92]

Ik merk dat ik even heel erg in de war raak van mezelf
Vaak voel ik me lichamelijk meer een man dan een vrouw
Maar soms kan ik ook genieten van extra lang tijd nemen aan mijn uiterlijk
Dat ik geen echt meisjes meisje ben weet ik wel, nooit echt dat gevoel gehad om met make - up rond te lopen ofzo, zo tuttig te doen

Alleen ik kan mezelf ook niet voorstellen als man ofzo, als man zou ik echt niet geloofwaardig overkomen

Zit een beetje tussenin te zweven, ik wil wel echt een man zijn, maar ik durf zulke drastische stappen als hormonen niet te gebruiken
Ik zou willen dat het gewoon makkelijker was..

Kan er ook niet echt over praten in mijn familie, wij geloven namelijk en dan is dit wel een heel moeilijk onderwerp

[Jessy]

Het is allemaal niet gemakkelijk, en dit zijn beslissingen waar je zeker de tijd voor moet nemen. Je zou het traject al kunnen starten, je begint immers met gesprekken bij een psycholoog (kunt ook het PIG traject in) voordat er sprake is van enige wijzigingen. Misschien kunnen die gesprekken jou ook wat verder helpen.

Hecht niet teveel waarde aan bepaalde dingen die als mannelijk of vrouwelijk worden bestempeld. Niemand is 100% vrouw of 100% man volgens de maatschappelijke standaarden. Er zijn genoeg vrouwen die mannelijke eigenschappen hebben, en omgekeerd ook. En er zijn ook nog mensen die kiezen om afstand te doen van beide maatschappelijke beelden, en er tussenin willen leven (androgyn).

Wat voor jou de juiste keuze is zul je alleen zelf kunnen beslissen, maar dat moet je zeker niet overhaasten. Ik wens je succes met jouw zoektocht, en ik hoop dat je het ook met je familie een keer bespreekbaar gaat kunnen maken.

[Veronica]

Ik zelf ben dol op gamen en computers, niet bepaald iets voor een meisje/vrouw maar toch voel ik mij 100% een vrouw.

Je kan ook de gesprekken bij P.I.G starten, wie weet komt dan naar boven wie je echt bent, ik ken iemand die zich ook een meisje (hij was toen 10) voelde en zijn ouder gingen met hem naar VUMC voor het traject, tijdens de gesprekken bleek dat hij in de fase zat wat uiteindelijk op homoseksualiteit uitkwam.

Praten erover kan dus helpen, en 100% man of vrouw bestaat niet.

[Jeste]

Om te beginnen sluit ik me hier bij aan:

Je kan ook de gesprekken bij P.I.G starten, wie weet komt dan naar boven wie je echt bent.

Het is toch een flinke zoektocht en daarbij is hulp goed te gebruiken.
Nou weet ik niet precies hoe je over lichaam denkt, maar misschien zijn er wel gedeeltelijke behandelingen mogelijk. Misschien ook wel zonder hormoonbehandeling. Dat is inderdaad wel heel erg drastisch, omdat het ontzettend veel met je lichaam doet.

Als meisje (als ik dat nog mag zeggen op mijn leeftijd), vind ik het fijn om een beetje jongen te zijn, maar dan wel zonder die (voor mij) vervelende dingen die bij een mannenlichaam horen, veroorzaakt door testosteron. Ondanks mijn korte haar, make-uploze gezicht en androgyne kledingstijl (ik draag wel voornamelijk vrouwenkleding, maar bijvoorbeeld geen jurken en hakken) vind ik het wel prettig als ik als "mevrouw" gezien wordt, wat vrij goed lukt, zeker als m'n stem meewerkt.
Dat m'n, overigens niet echt mannelijke, lichaam nu heel langzaam begint te veranderen door hormonen vind ik heel fijn, maar wat ik ook heel fijn vind is dat ik daar geen baarmoeder van krijg.
Hopelijk raak ik er emotioneel niemand mee, nu ik dit schrijf, want ik kan me het voorstellen dat er veel mensen op dit forum graag zouden willen dat die er wel bijgroeide.

Hopelijk komt er duidelijkheid voor je in je zoektocht.

[Mossel92]

Ik weet niet hoe dat allemaal werkt als je een traject aangaat.
Zelf merk ik wel dat ik het gevoel heb dat bijna niemand me begrijpt.
Zou willen dat het allemaal niet zo ingewikkeld was, ik wil wel graag er mannelijk uitzien, maar ik ben erg verlegen als het gaat om de eerste stap te zetten naar de huisarts ofzo. Ben al niet zo prater, en over zulke persoonlijke dingen durf ik niet gauw open over te zijn.
Denk er wel veel over na de laatste tijd, vooral over hormonen nemen.
Maarja dan moet je eerst wel dat gehele traject ingaan enzo
Van mij hoeft een operatie niet zo ( heb het nooit gehad op ziekenhuizen, naalden enzo) maar hormonen lijken me wel wat(als er teminste ook pillen bestaan)
Het gesprek aangaan met mijn ouders is lastig idd

Ik zweef er nu toch echt nog tussenin, maarja zonder praten kom je niet verder merk ik
Zou toch eens het lef moeten vinden om naar de huisarts te gaan ofzo, ik zat ook te denken aan orgametril ofzo

Pff dit moest ik gewoon even kwijt

[Veronica]

Voor zo ver ik het weer bestaat testosteron alleen als gel die je over je hele lichaam moet smeren of in vorm van een spuit prikken.

[Jessy]

Ik weet niet of je een goede vertrouwensband hebt met jouw huisarts? Want dat is natuurlijk wel belangrijk. Vergeet ook niet dat zij beroepsgeheim hebben.

[TheGirl]

@Ryan, wat heeft geloven bij jou geloof ermee te maken? Volgens mij zijn alle geloven begonnen toen de wetenschap nog geen wetenshap was en staat dus niet in de geloofsboeken, think about it.

@Veronica, Gamen en alleen voor jongens was in de jaren 90 al bewezen dat dit niet zo is, dit is een broodje aap

[Mr.X]

Wat je leuk vindt om te doen heeft niks met je geslachtsidentiteit te maken. Er zijn genoeg meiden die van jongens dingen houden, en jongens die van meiden dingen houden (ook al is het laatste meer taboe dan het eerste, voornamelijk vanwege het feit dat het meestal gerelateerd wordt aan homo zijn). Dit hele 'ik voel me man, dus ik moet me bewijzen als man en dus alleen maar mannelijke dingen doen' begrijp ik wel. Het is al moeilijk genoeg om de buitenwereld je echte ik te laten zien en te laten accepteren. Als je dan wat genuanceerder bent in je uitingen raken mensen in de war.

Maar het belangrijkste is dat wat jij voelt. En als jij je een vrouwelijke man voelt, dan is daar helemaal niks mis mee.

Als je serieus denkt om hulp te zoeken, dan zou de eerste stap zijn een mailtje sturen naar de genderkliniek in Groningen of Amsterdam. Als je voor het laatste kiest, dan heb je een aantal maanden om je voor te bereiden en te bedenken voordat je ook echt uitgenodigd wordt voor een gesprek. Praten over je gevoelens en problemen is inderdaad heel erg lastig. Ik had zelf het zelfde probleem. Mijn familie is erg gesloten en wij praten niet over gevoelens. Maar juist door het traject is alles veel gemakkelijker geworden voor mij. Ik heb geleerd om te praten over dingen waar ik vroeger niet eens over nagedacht zou hebben. Heerlijk. Dus het kan ook heel positief uitpakken.

Succes met wat je ook doet!

[FAtham]

Denk dat het sowieso goed is met een psych te praten over je gevoelens en samen te kijken naar hoe je gevoelens gaan ontwikkelen. Ik zou niet eens over hormonen na denken als je twijfelt, echter als je twijfelt omdat je niet een "typische man" bent zou ik me daar geen zorgen over maken.

En ja er zijn ook pillen maar die worden amper gebruikt. Is niet zo lekker voor je lever. Andriol heten ze. 3-4 keer per dag poppen bij het eten en ze zijn ook nog eens VIES!