Hoe verder?

[Jorine]

In februari na een depressie eerst bij de psycholoog en daarna bij mijn partner uit de kast gekomen. Kon het niet meer voor mezelf houden.
Na een korte periode van opluchting en euforie kwam de ontnuchtering en brak een periode van vaak heftige emoties, spanning en confrontaties aan. Voor mijn partner kwam de mededeling als een donderslag bij heldere hemel en zij zit mede daardoor in een erg diep dal. Ze vindt t triest voor mij, maar ze kan en wil niet een vrouw leven. Het vertrouwen tussen ons heeft ook een flinke deuk gekregen doordat ik r nu pas mee kom. Tja als t destijds zo helder voor me was geweest dan had ik haar natuurlijk nooit aangedaan. Heb volop begrip voor haar standpunt en ik heb dit jaar aanvankelijk ook in mijn naiviteit en euforie fouten gemaakt, die haar hebben gekwetst.
Was aanvankelijk al snel bij Transvisie terecht gekomen, maar dat bleek op dat moment niet voor mij te werken.
Daarna en ook eerder al teveel drinken, roken en eten, destructief gedrag, automutilatie.
Uiteindelijk pas na een suicide poging de juiste hulp gekregen voor mij en ons samen, maar de patsstelling blijft voortbestaan.
Ook dat mijn jongdte dochter van 20 als gevolg van autisme een bewogen leven heeft met opnames, en heel veel nare problematiek, maakt onze situatie erg complex.
Eigelijk wil je verder met elkaar, maar de realiteit maakt dat dit erg moeilijk tot zelfs onmogelijk (b)lijkt.
Zelf heb ik wel steun aan 2 vriendinnen en mijn zus en broer. Voor mijn vrouw ligt dat heel anders, waardoor ze echt ondersteuning en vooral erkenning en begrip ontbeert, want dat was, is en zal niet makkelijk zijn.
Het komt op haar vaak over dat partners niet meetellen en alles maar goed moeten vinden. Zelf denk ik dat het wel genuanceerder ligt en er meer partners zijn die het niet kunnen accepteren en worstelen hiermee.
Ondanks mijn verlangens en wensen, wil ik ook mijn verantwoording blijven nemen voor haar en mijn dochters.
Gelukkig gaan we niet vechtend door t leven , maar het oude leventje staat volledig op zijn kop en ja hoe dan verder. Hoop hier veel te leren uit ervaringen van jullie allemaal en hoop dat ik en liever nog wij een weg vinden hierin.

Groetjes, Jorine.

[Engel]

Hoi Jorine,
Goede en zeer moeilijke vraag worstel op dit moment hier ook heel erg mee. Je verhaal heeft veel overeenkomsten. Misschien moet je eerst mijn dagboek op het gesloten deel maar eens lezen. Je mag me altijd een vraag via PB stellen. Ik zit ook in een emotionele spagaat, mijn vrouw emotionele borderline, mijn dochter ernstige borderline met automutilatie en eetstoornis. Heb je je al aangemeld bij bijv. de VUmc? Zolang je dat nog niet gedaan heb heb je nog zeeën van tijd om over alles na te denken. Maar het blijft moeilijk. Uiteindelijk zul je een beslissing moeten nemen want die kun je niet eeuwig uitstellen.
Sterkte Engel

[KarenTS]

Hoi Jorine ....wij ( ik en mijn vriendin Vanessa ) wensen je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Mensen hebben soms tijd nodig om er mee te leren leven, als je partner zich toch meer thuis voelt in het andere geslacht. Het is echter belangrijk dat zij jou ook ruimte geven voor het onderzoeken van je gevoelens. In liefde voor ,en met meeleven met elkaar zullen jullie er hopelijk uitkomen. Je blijft in principe ook gewoon dezelfde persoon, los van een transitie.

Liefs en veel sterkte ,
Karen en Vanessa

[Eva]

Vaak heb ik het gevoel dat het voor 'ons' maar voor een deel te begrijpen is hoe veel van onze partners zich voelen, Jorine. Bij veel van ons, met name zij die 'het' op latere leeftijd ontdekten danwel toegaven sluimerde het al heel lang. Meestal nauwelijks bewust. Het uit de kast komen leidt dan tot herkenning; een gevoel van bevrijding.
Je echtgenote (in een MtF-situatie) was er van overtuigd met een man getrouwd je zijn. Ondanks de moderne tijden waarin we menen te leven is dat voor veel mensen toch een soort baken in hun leven. Terecht of niet terecht. De kleine signalen die er waren worden ruimhartig over het hoofd gezien, desnoods genegeerd. Je hebt immers een stabiele relatie met een gewone, bijna doorsnee man. Kinderen bevestigen je beeld van gesetteld zijn. Dat er wat problemen met kinderen zijn is niet ongebruikelijk. Integendeel zelfs, maar je hebt een stabiele relatie die wel wat kan verdragen. Toch?

En dan blijkt die vent van je een vrouw te zijn. Althans, dat meent hij. Dat zegt hij. Je beste vriendin grijnst en zegt "hij is gewoon doorgedraaid". Dat helpt. Niet. Je moeder zegt "och, ik heb altijd al gedacht dat hij een homo was".

De transgender in kwestie is (misschien niet eens altijd bewust) op zoek naar herkenning. Erkenning zelfs. De echtgenote zoekt vaste grond, want die is plotseling onder haar voeten verdwenen. De enige vaste grond die ze krijgt richt zich tegen haar partner. Bevestigt haar gelijk in die zin die juist de transgender-partner niet kan begrijpen.

Het zijn verdraaid sterke partners die dit deel van het proces onbeschadigd doorstaan. Wie vinden zij als gesprekspartner met begrip voor hun situatie? Elkaar? Tot nu toe vrijwel onmogelijk en meestal ook niet gezocht. Er zit voldoende vrouw in mij om daar begrip voor op te kunnen brengen.

We hebben op dit forum inmiddels een klein aantal partners. Ik kan me voorstellen dat zij hier in eerste instantie zijn om begrip te krijgen voor de situatie waarin hun partner verkeert en het proces waar ze zo onverwacht in worden meegesleurd.
Misschien kunnen ze ook iets voor elkaar gaan betekenen. Ik hoop dat werkelijk.

Iemand zei eens "je gaat niet alleen in transitie; je omgeving gaat mee, gevraagd of ongevraagd". In dat laatste zit hem de clou. Jij wist het. Vaak niet bewust, maar je wist het. Je partner niet, althans vrijwel nooit. Zij (of hij) stond op een stevige dijk die plotseling onder de voeten wegspoelt.

[Freetouch]

Het gekke is dat er voor de transgender best wel hulp voor handen is, maar hoe zit het met de partner, familieleden (ouders broers, zussen etc). Ook zij zouden ergens begeleiding moeten krijgen... maar nee zij moeten het in hun eentje maar zien te verwerken...
Een platform foor partners en familieleden zou dan een oplossing bieden...
Ik stem voor zoiets op te zetten...

[Jorine]

Lieve mensen...

Bedankt voor jullie warme en wijze woorden. Het is goed te ervaren, dat je niet alleen of uniek bent in deze situatie.
Zitten zeker dingen tussen waar ik wat mee kan. T.a.v. Eva : Jouw reactie is echt super, wat een heldere en realistische weergave zeg. Heel treffend is t gedeelte betreffende de partner.

Groetjes, Jorine

[Claire]

Het gekke is dat er voor de transgender best wel hulp voor handen is, maar hoe zit het met de partner, familieleden (ouders broers, zussen etc). Ook zij zouden ergens begeleiding moeten krijgen... maar nee zij moeten het in hun eentje maar zien te verwerken...
Een platform foor partners en familieleden zou dan een oplossing bieden...
Ik stem voor zoiets op te zetten...

Die zorg is er wel.

Wat doet Transvisie Zorg?

Transvisie Zorg biedt psychosociale hulpverlening aan iedereen die te maken krijgt met genderidentiteitsvragen, genderdysforie of transseksualiteit. Het team van Transvisie Zorg bestaat uit maatschappelijk werkers, psychologen en seksuologen. Transvisie Zorg biedt hulp aan:

volwassen transseksuelen en transgenders;
genderdysfore kinderen en jongeren;
mensen met vragen over hun genderidentiteit;
naasten: partners, ouders, kinderen, vrienden;
professionals in onderwijs en hulpverlening.

Voor dit aanbod worden, tenzij anders vermeld, geen kosten in rekening gebracht.

http://www.transvisiezorg.nl/" target="_blank

[Ilse]

Inderdaad is er bij tranvisie daar mogelijkheid voor, zie http://www.transvisie.net/doelgroepen/p ... -naasten-x

zelf heb ik al enige tijd contact met hun en dat verliep prima hoor en sinds kort heb ik deze mogelijkheid ook verteld aan al mijn naaste familieleden.
Hoewel wij zelf niet aanwezig mogen zijn bij deze bijeenkomsten, heb ik wel aangeboden dat ik ze wil brengen als vervoer het probleem is en natuurlijk ook weer halen. Als ze geen belangstelling hebben ook goed, maar nu weten ze in ieder geval dat er wat is.

groetjes mieke

[Freetouch]

Er is in een ander topic al heel veel geschreven, Er is best hulp voor handen, maar dat is voorwaardelijke hulp.
Mij gaat het om de eerste laagdrempelige hulp op het moment zelf.

Transvisie is zeker een goed initiatief maar helaas niet voor iedereen toegankelijk..

[diederique]

Transvisie is zeker een goed initiatief maar helaas niet voor iedereen toegankelijk..

Ik denk dat daar de kneep zit. Er is wel op heel beperkte schaal een en ander, maar de toegankelijkheid, zeker voor naasten als ouders, partner, familie moet zo laagdrempelig mogelijk zijn. Immers, voor de Amsterdamse en Utrechtse agglomeratie is er het een en ander, wie van verder komt moet er alleen al vervoerstechnisch een stuk meer energie in steken. Daarnaast is het gespreksgroep aanbod erg gespreid in de tijd. Veel vragen komen nu op en niet pas over een aantal maanden als er weer een bijeenkomst is.
Resten nog de individuele gesprekken. Gezien de zeer beperkte menskracht is dit aanbod helaas toch beperkt. Daarbij komt dat je, althans voor je gevoel, toch op z'n minst een min of meer concrete vraagstelling moet hebben voor je als naaste die drempel overgaat.
Helaas is in het begin, in de periode van de woede en verwarring, de vraag eerder "negatief", dan al constructief gericht op het "hoe kunnen we hier samen verder mee.
Noodgedwongen valt de hulpvragen de omgeving toch sneller terug op de lokale mogelijkheden, tw. huisarts en na verwijzing GGZ, of eventueel "coaching".