Vertellen aan omgeving

[Ykotja]

Zoals de titel eigenlijk al omschrijft, hoe hebben jullie het vertel aan de omgeving?

Zelf heb ik het tot nu toe nog niet geprobeerd en durf het ook niet..
Daarom dacht ik misschien dat 'ervaringen' helpen..

Denk bijvoorbeeld aan ouders of partner..

[angel1987]

Mijn ouders heb ik wel eerlijk verteld,in één keer,ze hebben het niet moeilijk mee .. maar naar de buitenwereld ben ik wat terughoudener,ik heb wel zojuist een goede vriend het verteld .. accepteerd het gelukkig Maar verder heb ik het nog met niemand over gehad,zelfs niet de huisarts

[Silvia]

ik heb geen contact met mijn ouders.
en een partner heb ik ook niet
dus daar hoef ik in ieder geval niet aan vertellen
heb het alleen tegen me close vriendinnen het verteld , en ze zijn oké ermee en geven me tips en dingen


liefs Silvia

[Stephannie]

Mijn familie weet het niet, 'ex-vriend' van mij toen ik jong was weet wel van mijn 'verlangen' om vrouw te zijn.

Verder een paar vriendinnen, meer niet.

Mijn moeder heb ik wel een keer voor de grap uitgedaagd over 'vrouw' te willen zijn, ze reageerde in ieder geval normaal. Of dit een 'weg' is naar de waarheid voor haar, dat zij het makkelijk accepteert weet ik niet. Ze weet wel dat ik testosteronmedicijnen gebruikt.

Ohja me tante heb ik wel verteld over bezoek bij TG-psychologe, dit was vanwege de hormonengedoe, maar zij weet NIET over 'mijn gevoelens voor vrouw zijn'

Makkelijk is het zeker niet; Uit de kast komen...

Liefs Stephannie

[Eveliene]

Bij mij ging het eigenlijk heel raar. Ik ben 's avonds als vrouw gekleed met make-up en pruik op naar beneden gegaan en heb vrouw en kinderen verteld wat er speelde. De volgende dag ben ik zo door het dorp naar mijn moeder gelopen en heb haar verteld dat dit mijn nieuwe leven is en gelijk daarna heb ik iedereen in de familie afgebeld om het te vertellen. Twee dagen later wisten ze het zelfs een aantal dorpen verderop en was het klaar. Op fb nog wat foto's geplaatst en gezegd dat ik een andere fb zou aanmaken onder mijn nieuwe naam. Ik was in een klap een paar ooms en tantes, neefjes en nichtjes kwijt en al mijn vrienden.

Daarna de eerste 2 maanden wat dure vernielingen aan mijn auto gehad en wat gescheld maar dat was al snel weer afgelopen en iedereen in mijn zwaar gereformeerde dorpje deed weer normaal.

[Veronica]

Ik had erg lang (in mijn optiek) gewacht met het vertellen aan mijn moeder(vorig jaar in de zomervakantie), maar mijn moeder, haar man (mijn stiefvader) mijn zusje, tante, leraren, klasgenoten, paar goede ex-klasgenoten alle vrienden en een goede ex-collega weten het.

En iedereen accepteerde het en heeft geen problemen mee, toen mijn moeder het wist heb ik het aan een specifiek aantal mensen verteld en pas toen ik ging om switchen tijdens de zomervakantie dit jaar, vertelde ik het ook aan de rest en als laatste heb ik mijn naam ook op FB veranderd en een post geschreven waarom ik ineens Veronica heet, ook daar geen problemen.

Ik bof dus zo te zien.

[Emma]

Ik ben geleidelijk 'om' gegaan, ook qua uiterlijk. Na een tijdje was het vooral een kwestie van bevestigen wat veel mensen toch al dachten.

[Sylvana]

Bij mij ging het eigenlijk heel raar. Ik ben 's avonds als vrouw gekleed met make-up en pruik op naar beneden gegaan en heb vrouw en kinderen verteld wat er speelde. De volgende dag ben ik zo door het dorp naar mijn moeder gelopen en heb haar verteld dat dit mijn nieuwe leven is en gelijk daarna heb ik iedereen in de familie afgebeld om het te vertellen. Twee dagen later wisten ze het zelfs een aantal dorpen verderop en was het klaar. Op fb nog wat foto's geplaatst en gezegd dat ik een andere fb zou aanmaken onder mijn nieuwe naam. Ik was in een klap een paar ooms en tantes, neefjes en nichtjes kwijt en al mijn vrienden.

Daarna de eerste 2 maanden wat dure vernielingen aan mijn auto gehad en wat gescheld maar dat was al snel weer afgelopen en iedereen in mijn zwaar gereformeerde dorpje deed weer normaal.

Wow wat erg, dat mensen zo kunnen reageren :S

Mijn moeder wist het eigenlijk wel een beetje omdat ik vanaf kleins af aan altijd al tegen haar zei dat ik een meisje wilde zijn, en ik speelde altijd met barbies en pony's etc. Ik vond het erg moeilijk om voor het eerst tegen mijn vriendinnen te vertellen, maar die namen het goed op.

Tegen mijn familie vond ik het ook moeilijk, maar ik vertelde het tegen mijn oma en tante waarmee ik goed contact had, en die vertelde het voor me door aan de rest. Vond het uiteindelijk aan de ene kant een opluchting dat iedereen op de hoogte was, maar omdat ik nog niet gekleed ga als vrouw vind ik het soms lastig om te pijlen hoe ze er nu over denken omdat er nooit over gesproken wordt

[Veronica]

Ik weet het niet hoe het bij anderen is of was, op het moment dat mijn moeder het wist, en al helemaal toen ik ging switchen is het zo makkelijk voor mij geworden, of anders het is voor mij makkelijk om het tegen iemand te zeggen.

Mensen die het min horen vertellen zeggen vaak dat ik dat zo zelfverzekerd zeg en alsof het een alledaags iets is, dat lijkt zo want het is makkelijk voor mij om het te zeggen maar hey blijft stressvol.

[diederique]

Bij mij heeft er een jarenlange periode gezeten waarin ik heel geleidelijk van vermoeden naar weten, naar beseffen en nog veel later naar realiseren (in consequenties) ging en het nog later ook nog durfde te vertellen. Mijn partner heb ik de laatste 30-35 jaar geleidelijk in dit proces, als van een nakend ochtendgloren waarin geleidelijk de contouren van het landschap om je heen doorbreken, mee genomen. Mijn ouders heb ik het nooit verteld, ik durfde niet en logisch, zo kwam het er ook niet van.
Pas een jaar geleden hebben we het samen aan de dochters en hun partners (ca 30 jr) verteld; hun schrik was in eerste instantie groot doch inmiddels beginnen ze er aardig aan te wennen. Pas daarna is de sneeuwbal krachtig door gaan lopen, ik leefde al sinds ruim twee jaar als vrouw in het buitenland, en volgden de uit de kast momenten in hoog tempo. Vrijwel vanaf het bericht aan de dochters ben ik ook in Nederland voor 100% 24/7 gegaan als vrouw.