contact met carrieredame

[Freetouch]

Heb je facebook?

[Valerie]

nee helaas.
Ik doe aan vrijwel geen enkele social media...
privebericht hier mag altijd

[Valerie]

al zou ik graag eens de overstap naar de commerciële wereld willen maken, nu nog niet denk ik

[Freetouch]

oh, ook geen linked-in?

We spreken wel wat af.... Maakt me niet uit waar. X

[Valerie]

nee, ik had vroeger msn, maar ook dat niet meer.
We houden hier contact!
Slaap lekker allemaal!!

[Arike]

Ik denk steeds serieuzer na om in 'het buitenland opnieuw te kunnen beginnen' (mijn vriend/man zou daarnaast sowieso dolgraag emigreren)....
Dat zou het op veel fronten makkelijker maken, maar op veel andere fronten ook weer niet....
Ik ben van origine therapeut en ben daarom in de zorg gaan werken (heel logisch), maar ben maar heel kort therapeut geweest. altijd teamleider binnen zorginstellingen geweest en vanuit die functie nu gegroeid in een managementfunctie

Hoe dichtbij is dichtbij? :p

Voor mijn transitie ook wel gedacht om in het buitenland met een blank sheet her te beginnen... Maar dus niet gedaan, en achteraf ook niet nodig...

Lijkt me trouwens wel dat in de zorgsector vrouwelijke managers best wel gebruikelijk zijn; kan een voordeel zijn

[diederique]

Met jaarlijks 6-8 maanden werk in het buitenland en 20 jaar oppertopmanagement ervaring in de zorg zou ik onmiddellijk voor een transitie in de zorg kiezen; blijf alleen altijd een stapje weg van bestuurders en commissarissen, die hebben vaak/soms/onregelmatig, last van een dubbele moraal en driedubbele agenda. Buitenland, verkijk je, afgezien van een paar omringende landen ook daar niet op de andere mores, zowel bij bevolking als bij overheid.

Alleen als je zoals ik de laatste 6 jaar, als zelfstandige aan de slag kan en je transitie grotendeels onder de ogen van, maar niet onder de invloed van bevolking en overheid kunt laten lopen, kun je (met risico's!) je in het buitenland "verstoppen". Overigens ook dan heb je nog steeds je Nederlandse omgeving waar je ook een stuk transitie mee doormaakt. Het is een droom van velen om je transitie ver weg aan de andere kant van het land, andere kant van de wereld te doorlopen. Ik denk alleen dat het weinig realistisch is, je bent altijd op de "vlucht", er is altijd een verleden, een achtergrond.

Mijn ervaring -gemakkelijk gezegd na 30 jaar niet uit de kast durven komen- is dat de drempels en weerstanden die je vermoedt doorgaans kleiner en geringer in aantal zijn dan je jarenlang denkt.

[Arike]

Wegblijven bij de bestuurders is niet een keuze die je altijd helemaal zelf in de hand hebt...
In basis zijn er twee mogelijkheden: of transitie komt vaker voor in de eigen organisatie; dan heb je vrij weinig te vrezen.
Of je bent de eerste; dan val je gegarandeerd op, dikke kans dat je dan ook de aandacht van het bestuur trekt... Je zou dan nog wel eens geconfronteerd kunnen worden met een uitnodiging een kopje thee te moeten drinken met de bestuursvoorzitter die je moeilijk kan weigeren

Het buitenland wat ik overwogen had, was overigens "westers" buitenland

[diederique]

Mijn ervaring vanaf 2007, in het buitenland beperkt zich tot (afgezien van Nieuw Zeeland) de niet-westerse wereld tussen Z-Europa/West Afrika via Z-Amerika, Oceanie, Nw Zeeland en de Islamitische landen als Indonesië, Singapore, Maleisië, tot Thailand en Turkije.

[Valerie]

ik was een weekje in Milaan, vandaar dat ik nu pas kan reageren op jullie berichtjes!
Opnieuw bedankt voor jullie ervaringen.

Ik zie ook in dat 'naar het buitenland gaan' een vorm van vluchten is, maar daarnaast: mijn vriend/man en ik hebben de droom al jaren om naar het buitenland te emigreren. En dan zou het (mijn inziens) wel eens 'goed kunnen gaan uitkomen'. Ik zou er voor kunnen gaan kiezen om in Portugal (dat land hebben we voor ogen gezien er veel werk voor me te vinden is in Lissabon en omgeving - men zoekt er veel Duitstalig managers en ik spreek Duits vloeiend) dan daar als 'vrouw' te gaan leven.
maar goed; wellicht/ zeer waarschijnlijk verloopt het toch allemaal heel anders.....