Het begon allemaal in het begin van mijn puberjaren, de tijd waarop ik een start maakte op de middelbare school.
In het tweede jaar ben ik van de havo naar het vmbo overgeplaatst. Ik was nogal jongensachtig en paste niet tussen de mensen die al een jaar met elkaar in de klas hadden gezeten en dus al één grote groep vormde. Die tijd raakte ik in een depressie. Ik kwam een beetje in de emo en gothic stijl terecht en luisterde vooral naar rock en metal. Ik ben uitgescholden omdat ik als meisje er uit zag als een jongen. Mensen die als ik langsliepen tegen elkaar verluisterde dat ze dachten dat ik een jongen was en een klein jongetje van rond een jaar of 4 die mij altijd 'hij' of 'die jongen' noemde omdat hij mede te danken aan mijn lage stem dacht dat ik een jongen was.
Dit heeft me toen der tijd het gevoel gegeven dat ik niet goed was zoals ik was, dat mensen mij niet accepteerden. Ik wou bewijzen dat ik echt wel een meisje kon zijn. Mijn kledingstijl veranderde langzaam. Meer vrouwelijke kleding en op een gegeven moment zelfs hakken tot 13 cm hoog.
Maar ik was niet gelukkig en ik wist niet wie ik was. Ik was de weg kwijt waarbij ik een paar maanden geleden ook dit verhaal schreef:
Stap voor stap
De drang om weg te gaan is groot. Te groot. Toch is hier blijven de enige optie. Nu wel, straks niet meer. Nu zijn er nog taken die vervuld moeten worden. Daarna is het tijd om te vertrekken. Waarheen? Dat is niet bekend. Weg van hier. Dat is belangrijk. Dagen worden afgeteld, maar de vertrekdatum is tot dusver onbekend. Lange afstanden moeten nog worden afgelegd. Het eind is nog niet in zicht. Soms gaat het langzaam. Soms gaat het snel. Zo snel, dat het lijkt alsof er een tijdsprong heeft plaatsgevonden. Verlangen naar het onbekende. Een rede is er niet. Een wervelstorm die alles door de war schopt. Er kan weer een nieuw begin gemaakt worden, maar de chaos blijft. De drang om weg te gaan blijft. Het gaat nooit verloren. Het klopt niet. Niets lijkt meer te kloppen. Illusies nemen de overhand, de waarheid verdrinkt. De dozen en lades zijn leeg. Zullen ze ooit weer gevuld worden? Zou de chaos terugkeren, of zou er een vaste plek ontstaan. Is er wel een vaste plek, of is eeuwig ronddwalen de enige optie? Moe van het wachten, moe van de onzekerheid. Ik kan niet meer.
Niet lang na het schrijven van dit verhaal kwam ik op youtube filmpjes tegen over transgenders waarbij ik me daar steeds meer in ging verdiepen. Langzaam maar zeker begon ik mezelf steeds meer in deze mensen te herkennen tot de knop bij mij omsloeg en me besefte dat ik me een man voelde. Het vrouw zijn was allemaal een act geweest een soort masker om me perfect te laten lijken voor de buitenwereld.
Ik heb een stukje van mijzelf gevonden, maar het is er allemaal niet beter op geworden. Ik ben er niet klaar voor om dit aan familie of vrienden te vertellen dus het lezen van verhalen van anderen op internet en het vertellen van mijn verhaal anoniem op internet is op dit moment mijn enige uitweg. Maar zoals mijn verhaal al zegt, ik kan niet meer en dat gevoel wordt steeds groter. Zelfmoordgedachten lijken mij te overmeesteren, maar gelukkig weet ik dat ik daar niet toe in staat ben.
Ik ben dus hard op zoek naar iemand die me kan helpen al is een psycholoog op dit moment geen optie omdat ik er niet over kan praten, alleen schrijven.
