Zo graag uit de kast willen komen!

[Transman32]

Al vanaf mijn 6de weet ik dat ik anders was. Anders dan de andere kinderen van mijn leeftijd. Hoewel ik als meisje geboren ben voelde ik me totaal geen meisje. Gaf mij maar stoere jongenskleding. Dat was waar ik me goed in voelde. Helaas vonden mijn ouders dat ik me moest kleden zoals ik er uit zag lichamelijk en dat was als een meisje. Ik moest meisjeskleren dragen en voelde me gewoon doodongelukkig. Alleen liet ik dat aan niemand anders zien. Daarom zonderde ik me als klein meisje vaak af van anderen. Vrienden had ik niet. Werd alleen maar geplaagd en vaak uitgescholden van manwijf. Ook als ik thuis kwam van school zonderde ik me af en zat daarom dagelijks op mijn kamer muziek te luisteren, zodat ik niet na hoefde te denken.
Jaren gingen voorbij en het gevoel om een man te willen zijn werden als maar erger, maar ik kon er maar niet vooruit komen. Bang om de vrienden die ik inmiddels wel had kwijt te raken en om mijn familie kwijt te raken.
Inmiddels ben in 31 jaar en nog steeds ben ik niet uit de kast gekomen worstel ik nog steeds met mijn grote angst. Angst om mijn dierbaren kwijt te raken, terwijl ik dood ongelukkig ben. Ik weet me nog weinig raad hoe hier mee om te gaan, maar het voelt fijn om hier onder de lotgenoten mijn verhaal te kunnen doen.

[Hannah]

hej Transman.
niet te bang zijn.
ze zullen wel schrikken, die dierbare en vrienden, maar als ze je laten vallen , zijn het geen dierbaren.
het zal trouwens wel mee vallen. maar het duurt even voor ze van de schrik bekomen zijn.
succes Henny.

[Transman32]

Hallo Henny,

Bedankt... Ik weet dat ik niet te bang moet zijn, maar ik ken helaas mijn ouders. Ze hadden er al heel veel problemen mee toen ze er achter kwamen dat ik lesbisch was en dat hebben ze pas na 3 jaar kunnen accepteren, omdat ze geen andere keuze meer hadden. Ik besloot toen te gaan trouwen met mijn vrouw en had ze voor de keuze gezet dat als ze niet kwamen op mijn bruiloft ik ze niet meer hoefde te zien.

Het is voor mij gewoon moeilijk om te kiezen tussen mijn eigen geluk of dat wat anderen van mij vinden.

[Hannah]

is niet moeilijk , voor jezelf natuurlijk.

[Transman32]

Voor mij is het juist wel moeilijk... Ik geef meer om anderen dan om mezelf...

[Hannah]

dan wordt het moeilijk.

[Alexandra]

Je familie kun je niet uitkiezen, je vrienden/vriendinnen wel. Dus ik voel me totaal niet verantwoordelijk meer wat mijn familie er wel of niet van denkt. Hun leven ook hun leven op hun manier, ik ga daar ook geen probleem van maken. Ik heb nagenoeg iedereen verloren, maar ik ben er alleen maar sterker door geworden. Natuurlijk, makkelijk was het niet, heb ook wel een traantje gelaten, maar ik heb lang genoeg voor anderen geleefd. Als ze me niet accepteerden, dan is dat hun mening, en dat is niet mijn zaak. Als ze zo willen denken, dan is dat hun goed recht, net zoals het mijn goed recht is om die transitie te starten.

[Transman32]

Hey sasha,
Dat vind ik wel heel knap en ik wou dat ik der zo over kon denken, maar steeds is er dan weer een blokkade in mij die me tegen houdt om het mijn ouders te vertellen. Hoe wist je dat je het aan je ouders en vrienden moest vertellen?

[Alexandra]

Het vertellen was een van de moeilijkste dingen in die transitie... Ik heb gewoon een brief geschreven en afgewacht, zodat ze niet in een emotionele bui direct op me af konden reageren. Eerst was er geen probleem, maar een jaar later toch weer wel. Heeft me ook wel wat tijd gekost om er zo over te denken hoor, gewoon omdat die angst heel groot is. Dat zijn van die dingen waar je doorheen moet stappen denk ik...

[jacqueline]

meer om anderen geven dan om jezelf..... het is voor jou blijkbaar erg moeilijk om naar jezelf te kijken.....want je kan op dit moment jezelf niet accepteren zoals je nu bent. Toch zul je die stap moeten gaan maken om naar jezelf te kijken. Het is noodzakelijk als jij ooit de transitie in wilt. Een goede psycholoog zou je hierbij kunnen helpen. Het zal zeker pijn gaan doen omdat je veel te veel over jezelf hebt weggestopt...het komt allemaal naar boven.... Doe eens iets voor jezelf...en werk hieraan. Zeg maar tegen jezelf: Ik ben het waard om een man te worden......Ik doe dit voor mezelf en voor niemand anders. Dit is mijn levenspad en ik weet dat het goed is wat ik doe......