Zo graag uit de kast willen komen!

[Anon20180501]

AMEN..

[Sandra]

Hallo Transman

Alle begin is moeilijk, dat weten we allemaal. En ieder pakt het op zijn/haar manier aan.
Als ik echter terug denk aan mijn leven: ik ben 59 en bijna aan het eind van de diagnostische
fase, dan moet ik nu toegeven dat ik een te groot deel van mijn leven heb gemist, en ondanks
uitstel en uitstel toch die mensen verloren heb, die ik anders ook verloren had.
Jouw situatie is heel herkenbaar, maar uitstel levert niet altijd iets op.

Sandra.

[Transman32]

Ik heb heel erg blij dat ik ben blijven zoeken naar een forum met lotgenoten. Had de hoop een beetje opgegeven, maar ben blij dat ik dat niet gedaan heb. Al die reacties hier van mensen en de gesprekken die je hier kunt voeren met mensen die je snappen. Het voelt gewoon goed en vertrouwd en ja misschien is het tijd om de stap te gaan zetten. Ga denk ik morgen maar een afspraak maken bij mijn huisarts om me door te laten verwijzen naar een goede psychiater.

[Anon20180730]

de reactie hier van Sasha raakte mij wel.. Het is echt heel erg moeilijk en angstig om je familie en andere dierbaren te informeren en te kwetsen.. . Eens zei een Transvrouw tegen me 'dat je verdomd eigenwijs, egoistisch en keihard moet zijn wil je een transitie overwinnen..' Goed bedoeld, maar ik kon er nog steeds niks mee in de praktijk.
"Rekening (willen) houden met de anderen en je naasten" maakt het echt wel moeilijk. Tegenwoordig merk ik gelukkig ook dat ikzelf daarentegen niet langer gekwetst wil (en kan) worden door die zelfde dierbaren. Dat helpt me.. Overigens merk ik ook dat sommigen dierbaren een beweging maken die (onverwacht) positief is.. Voor mij persoonlijk blijft het vooralsnog nog wel trial and error..

[Jack]

Hey,

Het is inderdaad een hele grote stap om het te vertellen aan een ander, vooral als het gaat om ouders.
Het klinkt dan ook heel bekend van wat je zegt, dat je meer geeft om een ander dan om jezelf, dan wordt het nog eens extra lastig.
Om diezelfde reden heb ik zo'n 5 á 6 jaar lang gewacht met het ze te vertellen en te hopen dat het gevoel wel weer weg zou gaan,
tot ik het echt niet meer vol kon houden. Heb toen een brief geschreven en deze aan hen gegeven, omdat ik zo zenuwachtig was en
het niet eens over mijn lippen kon krijgen.

Het is uiteindelijk iets waar je je overheen moet zetten, hoe moeilijk het ook is.
En fijn dat je dit forum gevonden hebt, altijd fijn als je je verhaal ergens kwijt kan.