Ik word gek van mezelf.

[xTess]

Hallo, sorry dat het zo een lang bericht is geworden, maar ik hoop echt dat iemand het wilt lezen!

Ik ben een meisje van 16 jaar en word gek van mezelf omdat ik het allemaal niet meer weet. Ik heb een goed leven, ik ben niet lelijk, heb veel vrienden en alles gaat goed. Maar toch word ik gek van mezelf: Eigenlijk ben ik liever een jongen.
Vroeger ging ik al een soort van als jongen door het leven, jongenskleren (Zelf jongensondergoed) , kort kapsel, iedereen noemde me hij, en vreemden dachten allemaal dat ik een jongen was. Toen voelde ik me gewoon fijn. Sommige mensen vroegen wel eens of ik liever een jongen wilde zijn, ik zei altijd nee, want ik vond het best hoe het toen was. Ik was jong dus nog geen vrouwelijke vormen enz. En kon dus gewoon als jongen leven.
Totdat ik gepest begon te worden. Dat heb ik tot mijn elfde volgehouden, totdat ik ook eens een vriendin van mijn moeder hoorde zeggen of ik niet eens meisjeskleding moest gaan kopen. Ik was al die pesterijen en opmerkingen zo zat, dat ik vond dat ik maar moest veranderen. Vanaf toen ging ik weer helemaal terug naar meisje. Lang haar, meisjeskleren, allemaal tegen mijn zin in. En op mijn twaalfde wist niemand er meer van en was ik 'helemaal' meisje, en ik werd zelfs populair en mensen begon me knap en mooi te vinden.

Totdat ik 14 was en een boek las over een transgender, een meisje die een jongen was geworden. Ik heb het boek wel 10 keer gelezen toen en bleef er maar over denken en denken. Ik werd helemaal gedeprimeerd omdat ik er zoveel aan dacht. Ik zocht documantaires op over transgenders en meer boeken. Ik vroeg mezelf af of het nou extreme interesse was of dat ik mezelf er zo in herkende. Dan dacht ik er een poosje niet meer aan en leefde weer gewoon mijn leven, maar daarna kwam het gevoel weer dubbel zo hard terug.

Nu ben ik 16, en mezelf weer helemaal aan het gek maken met boeken documantaires en films. En als ik dan filmpjes zie van mensen die de stap wel hebben gemaakt bne ik gewoon jaloers.. Ze zijn zelfs knappe jongens geworden, bij mij zou dat nooit meer gaan lukken. Ik baal ervan dat mijn ouders niet gewoon toen ik acht was naar het centrum zijn gegaan. Dan was alles nu goed, geen vrouwelijke vormen en leek ik helemaal jongen.
Nu is het gewoon een te grote stap. Alles in mijn leven is nu ook gewoon meisje, zoals het 'echt' hoort. Er is niks te merken dat ik liever een jongen zou willen zijn.
Iedereen vind me zo perfect. Ik heb op dit moment ook gewoon een perfect leven, iedereen vind me knap en ik vind dat ik er zelf ook niet verkeerd uitzie. Mensen noemen we wel eens Barbie. En als ik dan vertel dat mijn hobby's motorcrossen en gamen zijn geloven ze het al niet. Het is ook niet zo dat ik van mijn lichaam walg, ik heb het denk ik 'leren' waarderen, zodat jongens me mooi vonden en me aandacht gaven. Maar toch ben ik wel veel liever gespierd, dan dat ik borsten en al die shit heb.

Ik zou best als meisje verder kunnen leven, want ik ben echt niet ongelukkig, maar ik zou gewoon gelukkiger zijn als jongen. Moet ik het voor me houden? Ik heb wel echt heel erg last van depri momenten, mijn ouders vragen vaak of er iets is, de leraren ook trouwens. Vaak kijk ik ook terug naar oude foto's van mij met jongensuiterlijk. Daar ben ik trots op. Ik heb een iemand waar ik het best aan zou durven vertellen, mijn vriendje, maar dat is dan ook wel weer erg apart...Ik wil het alleen vertellen als ik het zeker weet, en eigenlijk voel ik die zekerheid met de dag meer.

Wat moet ik doen? Ik word gek van mezelf. Ik heb een goed leven en weet het nog steeds niet helemaal zeker...Tips?

[Janna]

Geen tips, wel een warm welkom. Telt dat ook?

Groetjes,
Jolanda

[Claire]

sorry hier ook niet echt veel tips wel een

En klein tipje om toch maar een professional te zoeken om mee te gaan praten

[xTess]

Haha alsnog bedankt !

Heb gelijk maar even de hele inhoud van het bericht gewijzigd, vond het toch niet helemaal overkomen zoals ik het schreef.

[Nathan90]

Je zou inderdaad eens moeten gaan praten met een psych zoals bij Transvisie of je aanmelden bij een genderteam. Die zijn er immers ook om jou te helpen uitvogelen wat je nu echt wilt.

Het kan heel goed dat jij gewoon gelukkig bent als meisje en dat het puur iets van je jongere jaren was. Het kan ook dat je dankzij de puberteit iets anders hebt wat je dwars zit of wat je hoofd overhoop gooit, maar dat je dit zelf verwijst naar mogelijker genderdysforie. Daarbij kan het ook heel goed dat je er een beetje tussenin zit of dat je je wél beter voelt als jongen. Daar kan alleen jijzelf achter komen uiteindelijk, geef het tijd.

Je zegt zelf dat je nooit meer een knappe jongen kan worden, daar moet ik je heel erg in tegenspreken. Ik ben nu 23 en zal dit voorjaar met hormonen mogen starten en ik heb het volste vertrouwen dat het helemaal goed komt met mij. (ik ben weliswaar aan de kleine kant, maar als dat alles is.. )

Dus nogmaals, als je zo erg twijfelt, geef het tijd. Meer tijd, zoveel als nodig. Je hebt geen haast, het is een groot iets en een grote verandering als je er voor gaat.

Het vertellen aan je vriendje kan als je denkt dat hij er open voor zou staan. Maar je kan ook heel goed dit gesprek met hem of ouders aan gaan zolang je twijfelt. Want dan zeg je dat gewoon, dat je twijfelt.

[Eva]

Hoe lang wil je nog twijfelen, xTess? Face it. We helpen je graag.
Welkom op het forum!

[Lise]

Ha Tess,

Het is een beetje alsof ik over mezelf lees op die leeftijd, alleen de andere kant van de gendermedaille.

Dat je naar buiten toe het perfecte meisje bent, zegt niks over hoe je je van binnen voelt. Ik heb me ook altijd laten tegenhouden dat omdat ik zo geslaagd was als jongen die gedachten in je hoofd dan wel onzin zullen zijn. Maar het gaat om jou. Ook het gevoel dat je best in je geboortegeslacht kan doorleven als het echt zou moeten, maar... het had zo anders kunnen zijn (ik schrijf nu even in mijn eigen woorden), herkenbaar voor mij.

Ik vind het erg moeilijk om advies te geven: ik kan alleen maar zeggen wat ik deed toen ik 15-16 was: namelijk helemaal niks. Ik heb geprobeerd het er met iemand over te hebben, maar als puntje bij paaltje kwam kon ik het gewoon niet. Na mijn puberteit werd het tijdelijk allemaal iets beter, hoewel het gevoel bleef. Nu, 15 jaar na mijn puberteit, ben ik weer min of meer bij van voren af aan en eigenlijk per saldo niks opgeschoten. Het enige dat ik nu vrij zeker weet dat dat gevoel wel nooit meer weg zal gaan, terwijl ik toen ik jouw leeftijd had hartstochtelijk hoopte dat dat wel zo zou zijn. Als ik met de kennis van nu weer even oud was als jij had ik dingen in ieder geval anders gedaan.

Maar, laat je hier niet te veel door leiden, het is jouw gevoel, en jouw leven. Als je besluit er met iemand over te praten die je vertrouwt (je moeder of je vader of een leraar), maak je dan niet te druk over dat ze het misschien niet kunnen plaatsen omdat je als meisje zo overtuigend bent; ook al snappen ze het niet, ze nemen je vast serieus. Mocht je dat willen, een psycholoog kan je helpen wat dingetjes op een rijtje te krijgen, en dat hoeft echt niet meteen het genderteam te zijn als je dat een paar stappen te ver vindt.

Heel veel succes.. o ja, en welkom

[xTess]

Je zou inderdaad eens moeten gaan praten met een psych zoals bij Transvisie of je aanmelden bij een genderteam. Die zijn er immers ook om jou te helpen uitvogelen wat je nu echt wilt.

Het kan heel goed dat jij gewoon gelukkig bent als meisje en dat het puur iets van je jongere jaren was. Het kan ook dat je dankzij de puberteit iets anders hebt wat je dwars zit of wat je hoofd overhoop gooit, maar dat je dit zelf verwijst naar mogelijker genderdysforie. Daarbij kan het ook heel goed dat je er een beetje tussenin zit of dat je je wél beter voelt als jongen. Daar kan alleen jijzelf achter komen uiteindelijk, geef het tijd.

Je zegt zelf dat je nooit meer een knappe jongen kan worden, daar moet ik je heel erg in tegenspreken. Ik ben nu 23 en zal dit voorjaar met hormonen mogen starten en ik heb het volste vertrouwen dat het helemaal goed komt met mij. (ik ben weliswaar aan de kleine kant, maar als dat alles is.. )

Dus nogmaals, als je zo erg twijfelt, geef het tijd. Meer tijd, zoveel als nodig. Je hebt geen haast, het is een groot iets en een grote verandering als je er voor gaat.

Het vertellen aan je vriendje kan als je denkt dat hij er open voor zou staan. Maar je kan ook heel goed dit gesprek met hem of ouders aan gaan zolang je twijfelt. Want dan zeg je dat gewoon, dat je twijfelt.

Bedankt voor je reactie.
Het liefste zou ik ook gaan praten met een psychiater of me bij een genderteam aanmelden, zodat ik eindelijk eens verder kom dan dit eeuwige gedoe. Maar het punt is, dan moet ik het sowieso met mijn ouders gaan bespreken, en dat durf ik dus niet. Al weet ik dat ze het vroeger wel van mij accepteerden, ze denken dat dat gevoel helemaal weg is. Ik heb nou ook niet echt een goede band met ze, ze zijn eigenlijk de laatste personen aan wie ik alles zou vertellen. En zelf heb ik geen idee hoe ik er anders mee in contact kom. En alsnig krijgen ze dan de rekening of wat dan ook..

[Anon20180501]

Misschien heb je inderdaad iets aan Transvisie, Tess.

Ik weet niet waar je woont (hoef ik ook niet ) maar misschien kan je die een keer bezoeken terwijl je ouders denken dat je een leuk dagje Amsterdam doet.
Daar weten ze wel raad met omstandigheden zoals die waar jij in zit en ze kunnen je eventueel zelfs begeleiden met je coming-out naar je ouders toe.
Je hoeft niet bang te zijn, ze zijn er juist voor mensen zoals jij en vele anderen hier.

Anderen hier kunnen je vast het adres geven van Transvisie. Ik zou voorlopig wel alleen telefonisch contact houden met hen ivm de post. Je wil natuurlijk nog niet dat je ouders eventueel een brief van hen onder ogen krijgen.

Succes met je zoektocht....

x Daniéla

[Anon20180501]

Ik heb een topic gevonden waar je misschien iets aan hebt Tess. (er zijn er vast nog meerdere)
Het adres zal er misschien ook wel in staan, ik heb het verder niet doorgelezen..


http://t-nederland.nl/forum/viewtopic.p ... sie#p31022

x Daniéla