Ik word gek van mezelf.

[Ilse]

http://www.transvisiezorg.nl/

hoi xTess,

eeuwig wachten is ook geen goede optie en kun je misschien beter nu uitzoeken hoe het nu zit en hopelijk wordt het dan allemaal wel wat duidelijker voor jou.

sterkte met jou zoektocht,

groetjes mieke

[Alexandra]

Hi xTess,

Ik zou je wel iets kunnen aanraden, als je het durft tenminste: praat er in eerste instantie over met iemand die je echt vertrouwd, en niet snel zal oordelen. Een tante, oom, nicht, iemand die wel een stuk ouder is dan jou en niet gaat zitten rodelen. Als je zo iemand achter je hebt staan kan het makkelijker worden om je ouders te laten weten wat er mis is. Mocht je zo'n persoon niet hebben, of niet vertrouwen dan kun je je ouders ook een brief sturen. Een brief heeft als voordeel dat je alles goed op papier kunt zetten. Je ouders kunnen dan ook niet direct reageren in een emotionele bui, zodat er geen spanning is en er geen woorden over en weer gaan. Geef ze wat tijd om het te laten bezinken, en als ze er over willen praten dan komen ze vanzelf wel naar je toe. Weet dat je misschien ook sterk voor je ouders moet zijn. Ze kunnen schrikken, verdrietig zijn. Neem ze dit dan niet kwalijk, anders kan het uit de hand lopen door een woordenwisseling en uiteindelijk ruzies. Hoe moeilijk het ook is, toon ook begrip voor hun gevoel. Het kan emotioneel worden, maar probeer sterk te zijn. Dit leid dan vaak tot een redelijke band met de ouders.

Als je het echt niet aandurft, dan zou ik wachten tot je 18 bent. Je hebt dan de meer "rechten" en verantwoordelijkheden. Want je zult niet de eerste minderjarige zijn die door hun ouders naar allerlei psychologen worden gestuurd om je er vanaf te helpen. Het blijft een lastige situatie, vooral op jouw leeftijd. Misschien hebben andere jongeren wat meer ervaring, en kunnen ze je helpen hoe ze het hebben aangepakt.

Ik wens je veel succes en sterkte op je weg naar jezelf!

[Jacky]

[quote="xTess"]
Ik ben een meisje van 16 jaar en word gek van mezelf omdat ik het allemaal niet meer weet.

Totdat ik 14 was en een boek las over een transgender, een meisje die een jongen was geworden.

Ik heb wel echt heel erg last van depri momenten, mijn ouders vragen vaak of er iets is, de leraren ook trouwens. Vaak kijk ik ook terug naar oude foto's van mij met jongensuiterlijk. Daar ben ik trots op.

Hi Tess, je geeft jezelf indirect mooie antwoorden op je vragen, en jouw foto's van vroeger? bedoel je foto's van 2 jaar geleden?
Je bent er nog steeds 'op tijd bij', op jouw leeftijd is er nog helemaal niks verloren.
Go meisje.
Groetjes

[xTess]

Hallo,
Ik had een mailtje gestuurd naar Transvisie, en heb nu een reactie gekregen dat ik op gesprek kan komen. Ik wil dat ook graag komen doen, alleen loop ik dan tegen een paar problemen aan; het kan alleen onder schooltijd, en ik wil het niet tegen mn ouders zeggen. En ik ben al geen held met alleen reizen, ik woon 2 uur van Amsterdam af, de trein kan wel, maar hoe ga ik ooit in mijn eentje het gebouw vinden, en ik vind ook eigenlijk dat ik niet alleen naar zo'n gesprek moet reizen. En mijn ouders zijn gewoon echt de laatste personen aan wie ik alles wil vertellen. Ik wil nietdat ze van dit gesprek afweten, maar nu lijkt dat wel te moeten. Ik had al bedacht om alles te vertellen aan een andere goede vriend van mij, zodat hij mee kan gaan, maar dan zit je 2x met dat school probleem. Hoe moet ik dit doen?

[Anon20180501]

Hai xTess

Voor jou zal ik waarschijnlijk uit het stenen tijdperk stammen en dan heb je ook nog gelijk ook.
In mijn tijd bestond er niet zoiets als een 'Vertrouwenspersoon' waar je met je problemen kon
aankloppen maar wellicht is er bij jou op school wel een aanwezig of iemand anders die je in
vertrouwen kan nemen ...??
op die manier zou je dus iets kunnen regelen dat je tijdens schooltijd naar Amsterdam kan gaan
zonder dat je ouders dat te weten hoeven te komen.

Ik kan je niets vertellen over de stadsplattegrond van Amsterdam en waar je 'dat huis' dan kan vinden
maar anderen zullen je zeker wegwijs kunnen maken wat dit betreft.

Het geld is voor velen een probleem maar telkens weer blijkt dat het er op het juiste moment toch is.
Wie je mee zou moeten nemen kan ik je niet vertellen, ik ken je situatie nog niet goed genoeg maar
een goede vriend inlichten zou al een beginnetje kunnen zijn. Bovendien krijgt die dan ook vast toestemming
van school om met je mee te gaan naar Amsterdam.
Je zou natuurlijk ook iemand van je familie in vertrouwen kunnen nemen maar ik vermoed dat dat geen optie
voor je is anders had je daar vast al iets over gezegd.

Je zal overigens in het traject, als je daar aan begint, wel vaker op de proef worden gesteld dus misschien kan
je jezelf aanpraten/overhalen dat een soloreisje naar A'dam dan een goed beginnetje zou kunnen zijn van je
zelfstandig leven als transgender en je coming-out...

Veel moed, geluk en succes..
x Daniéla

[Anon20180730]

wellicht kun je er met je Mentor in vertrouwen over praten? Het is ook een flinke stap..

[Alexandra]

Hallo,
Ik had een mailtje gestuurd naar Transvisie, en heb nu een reactie gekregen dat ik op gesprek kan komen. Ik wil dat ook graag komen doen, alleen loop ik dan tegen een paar problemen aan; het kan alleen onder schooltijd, en ik wil het niet tegen mn ouders zeggen. En ik ben al geen held met alleen reizen, ik woon 2 uur van Amsterdam af, de trein kan wel, maar hoe ga ik ooit in mijn eentje het gebouw vinden, en ik vind ook eigenlijk dat ik niet alleen naar zo'n gesprek moet reizen. En mijn ouders zijn gewoon echt de laatste personen aan wie ik alles wil vertellen. Ik wil nietdat ze van dit gesprek afweten, maar nu lijkt dat wel te moeten. Ik had al bedacht om alles te vertellen aan een andere goede vriend van mij, zodat hij mee kan gaan, maar dan zit je 2x met dat school probleem. Hoe moet ik dit doen?

Ja, dat is lastig. As je naar een dokter moet, dan krijg je ook vrij van school neem ik aan? Je kunt zeggen dat je naar de dokter moet, weet niet of het werkt, en ik wil ook niet spijbelen in de hand werken, maar als je er echt heen wilt en het niet aan je ouders wilt vertellen dan is dat een mogelijkheid natuurlijk. Er bestaat ook een mogelijkheid dat je je via je huisarts laat verwijzen naar een seksuoloog. Klinkt misschien vreemd, maar een seksuoloog weet wat genderdysforie is, en artsen vaak niet, of minder. Die seksuoloog kan je dan ook weer doorverwijzen. Aan de andere kant, eens zul je het toch tegen je ouders vertellen. Misschien komen ze er zelf wel achter. Ik begrijp dat dit moeilijk is, en misschien denk je wel dat het onmogelijk is op dit moment, en dat je ouders het misschien nooit zullen accepteren. Het kan, maar het hoeft niet. Ik begrijp wel de angst...

Even afzijdig: Ik vind het trouwens wel vreemd dat Transvisie niets op zaterdagen doet? dat zijn juist de dagen bij uitstek voor jongeren...

[xTess]

Bedankt voor de snelle reacties.
Het is zo dat ik op school niet echt een 'goede reputatie' heb bij de leraren en mijn mentor, vanwege mijn gedrag (wat ik overigens wel begrijp maar oké) dus met hen heb ik het er liever niet over.
Ook hebben wij niet echt een vertrouwenspersoon ofzo.

Wel heb ik besloten dat ik het aan mijn goede vriend ga vertellen. Ik baal ervan dat ik op dit moment ziek ben, want het liefste had ik het meteen aan hem verteld. Maar ik denk nu dat ik het hem dit weekend ga vertellen. Dan kan ik het er met hem ook over hebben wat ik het beste kan doen, want hij kent mijn leven goed. Over zijn reactie ben ik verder niet zenuwachtig ofzo, alleen flip ik nu al dat ik het eindelijk na al die jaren aan iemand ga vertellen...

Overigens weet ik ook niet of ze niks op zaterdagen doen, maar ik kreeg twee data toegestuurd waarop het kon.

[Alexandra]

Misschien kun je een mailtje sturen naar Transvisie en je probleem beschrijven? Zullen ze vast wel begrip voor hebben, en adviseren wat je het beste kunt doen...

Ik vind het moedig dat je deze stap durft te zetten. Ik wens je veel succes in ieder geval.

[Aliss]

Lieve Tess,

Er zijn zo veel overeenkosten die ik in jou zie die ik heb meegemaakt. Maar dan wel andersom, natuurlijk. Ik onderdrukte mijn gevoelens een hele lange tijd. Maar al die tijd wist ik niet eens wat het precies was. Totdat me ex aan mij vroeg of ik ooit als een meisje voelde. Als je die gevoelens hebt, gaan die waarschijnlijk ook niet vanzelf weg. Zoek professioneel hulp, en (hopelijk), weet ik bijna zeker zul je een heldere plaatje zien van jou eigen identiteit. Met de tijd zal je zelfvertrouwen ook toenemen, zoals je het zelf aangeeft. Onthoud, niemand van ons (transgender) zou denken dat het ons zou overkomen, dat wij tot die "extreme" groep horen. Welkom, trouwens. Veel succes, en veel plezier hier op het t-nederland forum.

Veel liefs,
Aliss