Verteld aan de kinderen

[Saskia]

Hoi allemaal,

in het afgelopen weekend heb ik mijn kinderen van mij verteld. Ik zag er als een berg tegen op maar nu ik en mijn vrouw bij transvisie lopen kon het ook niet mer langer duren. Er kwamen bij beide dochters veel tranen los en de stem van mijn zoon brak. Mijn oudste dochte omhelese me later en zei dat ze toch van mij hield. de jongest wil dat er niets veranderd.
Ik voelde me gesloopt, verdrietig en zelfs boos. Verdietig om dat ik ze pijn doe met mijn verhaal. dat zie ook bij mijn vrouw. De boosheid richt zich meer op mij. waarom doe ik dit waarom kan ik niet anders meer en daar wordt ik dan weer verdrietig van omdat ik er niets aan kan doen. Heel langzaam komt er ook een gevoel van opluchting om dat ze het nu wel weten. En mijn dochters kunnen bepaalde dingen nu wel plaatsen zeggen ze.
Toch had ik meer opluchting verwacht en op boosheid had ik niet gerekend. Waarschijnlijk kwam dat omdat ik me zo gesloopt en moe voelde. nu het een paar dagen gelden is stijgt de spanning om te zien hoe het verder zal gaan.

liefs Saskia

[Lise]

dapper hoor, heftig verhaal. hoe oud zijn je kinderen?

[Janna]

Heel heftig. Ik hoop dat ze het snel kunnen accepteren en eraan gaan wennen. Ik ben zelf erg benieuwd hoe het gaat lopen, want ik krijg die situatie over niet al te lange tijd ook voor de kiezen.

Sterkte met alles!
Jolanda

[diederique]

Knap, kan me er veel bij voorstellen. Slopend.

[Anon20180730]

sterkte

[Anon20180501]

Hai Saskia

De eerste reactie kan zijn een bevestiging van wat men altijd al vermoedde of er een van verbazing zijn waardoor men niet meteen weet wat te zeggen maar men kan er ook wat heftiger op reageren. Maar we hebben het over de eerste reactie, later, als alles bezonken is hoor je wel hoe ze er werkelijk over denken.
Ik zeg niet dat het er dan beter of slechter op wordt maar ik zou me nu nog niet te druk maken.

Ik hoop op het beste voor je en sterkte de komende tijd.

x'jes en liefs
Daniéla

[Mellaney]

Beste Saskia,

Herkenbaar verhaal. Ik heb het mijn dochter zo'n 4 jaar geleden verteld (ze was toen 14 jaar). Haar reactie was heel mooi en zij is nog steeds heel begripvol (en zelfs beschermend) naar mij toe. De eerlijkheid gebied mij om ook iets over de periode tot op heden te vertellen. Ik heb er destijds zelf voor gekozen om mijn transitietraject 'tijdelijk' in de ijskast te zetten tot mijn dochter 18 jaar is (heb daar goede afspraken over gemaakt met het genderteam VU). Dat heeft/had ook deels te maken met het feit dat mijn partner 100% zeker niet met mij verder wil vanaf het moment dat ik met de Real Life fase begin en ik absoluut niet wilde scheiden in de puberperiode van mijn dochter (sommige mensen zouden dat misschien anders hebben gedaan, maar voor mij voelde dat als de enige goede oplossing voor dat moment). Over 3 maanden is mijn dochter jarig en wordt zij 18 jaar. Inmiddels weet zij dat ik het transitietraject nu definitief in zal gaan (eindelijk.....zucht) en dat mijn partner en ik de eerste stappen van het scheidingsproces hebben opgestart. Ondanks dat zij wist dat dit er aan zat te komen, is de impact op mijn dochter groot. (Sorry, mijn verhaal dreigt nu een enigszins off-topic te gaan.) Het punt wat ik eigenlijk wil duidelijk maken is dat het een grote en in mijn geval ook bevrijdende stap was om het mijn dochter te vertellen, maar dat het daarmee zeker niet was en is gedaan is. In de afgelopen vier jaar (en nu nog steeds) bleef het voor mijn dochter een achtbaan van emoties, waarbij loyaliteit en begrip gelukkig het meest prominent vertegenwoordigd zijn, maar af en toe is er nog steeds verdriet, boosheid en het gevoel van machteloosheid. In mijn geval hielp en helpt het om zo transparant mogelijk te zijn, altijd (dus ook als ik zelf even niet zo goed in mijn vel zit) tijd te nemen om met haar te spreken en vooral eerlijk te zijn.
Ander punt dat mij tijdens het schrijven te binnen schiet is dat mijn dochter er destijds al heel snel met anderen over sprak (vriendinnen en vrienden, maar ook op school met de mentor en met de vertrouwenspersoon van school)). Binnen een paar dagen was de kring van mensen die van mijn 'gender-dingetje' wisten exponentieel gegroeid. Ik was mij bewust dat dit zou gebeuren, maar de snelheid waarmee 'het nieuws' zich verspreidde heeft mij toen toch wel verbaasd.

Ook ik leef met je mee en hoop dat jullie er allemaal zo goed mogelijk mee om weten te gaan.

[Jorine]

Hoi Saskia,

Voel met je mee. Heb zelf ook in die situatie gezeten, maar gelukkig namen mijn kinderen het vrij goed op.
Ze zijn al volwassen en dat scheelt mogelijk ook en natuurlijk is het voor hun geen makkelijk gegeven.
Wat betreft mijn echtgenote ligt dat (logischerwijs) erg moeilijk en dat begrijp ik volledig.
Maar ik kon zo ook niet verder gaan. Naast de aanvankelijke opluchting, heeft het mijn zelfbeeld en beleving niet goed gedaan en blijf worstelen hoe nu verder te gaan. Zit met veel schuldgevoelens en ga dat te lijf met teveel drinken, roken en eten.
Zit ook aan de nodige medicatie en probeer met vallen en opstaan terug gezonder te gaan leven.
Ik wens jou en anderen in soortgelijke situaties veel sterkte en wijsheid toe!

Groetjes ,
Jorine

[Saskia]

Dank jullie wel allemaal. De komende tijd zal het wel uitkomen hoe de reacties en zo zal zijn. Mijn kinderen zijn al 20, 21 en 23. Mijn oudste dochter heeft het ook al aan haar vriend verteld. Die was er dit weekend. Mijn vrouw heeft het nog steeds heel erg moeilijk. Ze wil er wel zijn voor mij maar toch ook nog wel "veel" twijfel. En nog heel erg emotioneel. Al beseft ze wel hoe moeilijk het voor mij geweest moet zijn. Hoe het verder zal gaan is moeilijk te zeggen. Ook al omdat het aantal mensen wat het weet snel aan groeien is. Dit weekend is het aantal verdubbeld. en zaterdag ga ik met ftm hier uit de buurt naar de lkp themadag in Rotterdam. Kan altijd bekenden tegenkomen maar heb al gezegd dat ik me niet meer wil of kan verstoppen.