Ik wil het huis uit.

[Nuraya]

Hoi,

Ik kan niet meer hier blijven bij mijn ouders zonder dat ik de stappen onderneem die ik zo graag wil ondernemen. Ik weet zeker dat mijn coming out een ramp zou worden en ik denk dat 't niet als raar moet worden gezien als ik overlijd, en dit is echt niet overdrijven, vertrouw me...

Ik ben 17 jaar en ben van plan om maandag met mijn mentor te praten over dit. Maar als ik dan uit huis zou kunnen dan moet ik daar alsnog een reden voor geven, maar dat gaat dus niet omdat ik bang ben voor het eergeweld dat mij dan te wachten staat.. Is er iemand die zich hier aan kan relateren? En als 't dan lukt dan zou ik 't liefst zo ver weg als mogelijk van mijn familie willen wonen, maar tegelijkertijd vind ik het allemaal toch heel eng..

Xx

[Samantha]

Ik heb al jouw topics gelezen Nuraya, en ik snap je probleem maar je moet het anders aanpakken want jij wil dit te overhaast doen.
Nee ik wil niet zeggen dat dat fout is, maar als mensen zonder goed in te plannen zomaar alles doen kan dat inderdaad fout uitpakken, je moet altijd een plan b hebben.
Zit jij op een normale school of islamitische? En vertrouw jij je mentor? Kijk het is geen basisschool meer of zo dus dan zou dat eigenlijk vanwege je leeftijd tussen jullie moeten blijven, maar het kan net zo aflopen als bij mij op school, ik was al 20 toen ik zei dat ik niet lekker in mijn vel zat (niet dat ik trans ben, toen wist ik dat nog niet helemaal).
Dus ik vroeg haar het absoluut niet tegen mijn ouders te zeggen, toch deed ze dat en ook nog zo dat mijn ouder dachten dat ik zelfmoord wou plegen, dat was niet zo ik zat in de knop met mijn gevoelens.
Je bent 17, ik neem aan dat je geen ander plan achter de hand hebt, sterker nog je valt dan nog onder de voogd van je ouders dus jij mag niet eens weg, alleen als er een noodzaak is door geweld of dergelijke.
Maar onthoud dit, als jij tegen je ouders dit zegt en die noodzaak zou bestaan dan wordt je wel geholpen, maar als je 18 bent sta je weer alleen voor.
Je moet goed en duidelijk alles inplannen voordat je wat doet, het maakt het niet makkelijker maar hou je hoofd vooral koel.

[Barbarella]

Nuraya,,

Wat een ongelofelijk lastige situatie,, !7 zijn is vaak al lastig voor mensen die niet trans zijn en die niets hoeven te verbergen voor hun ouders. En in transitie gaan brengt een hoop afwegingen met zich mee.. ook voor mensen die geen streng religieuze achtergrond hebben..

Samantha heeft je goed advies gegeven over het maatschappelijke aspect van je leeftijd en :,"Houd vooral je hoofd koel" kan ik alleen maar onderstrepen.

Ik typ tater verder.. Er staat een dag op me te wachten..

Barbarella

[Barbarella]

Wat je nu in iedergeval kan doen is over een je aanstaande naam nadenken.

Barbarella

[intrans]

Je bent nog 17 dat betekend dat je nog geholpen wordt door instanties als jeugdzorg om uit huis geplaatst te kunnen worden of begeleidend wonen. Verder zou je natuurlijk particulier kunnen huren zoals een kamertje of iets met een bijbaantje ernaast. Je moet de juiste beslissing nemen!

[Fay]

Erg lastige situatie, mij lijkt het verstandig eerst met iemand te praten die geheel en al neutraal is, want het is niet niks waarmee je naar buiten treed, en je geeft zelf al aan dat dat wel eens heel vervelend kan uitpakken

Met neutraal bedoel ik iemand die geheel en al los staat van je omgeving en de mensen die daaruit bestaan, waar je veilig je verhaal bij kwijt kan

Neem ook vooral de tijd eea voor jezelf uit te zoeken voordat je overhaaste beslissingen neemt

succes

Fay

[Nuraya]

Dank jullie wel allemaal, ik zal er eens rustig over nadenken.

[YS62]

Hoi,

Ik kan niet meer hier blijven bij mijn ouders zonder dat ik de stappen onderneem die ik zo graag wil ondernemen. Ik weet zeker dat mijn coming out een ramp zou worden en ik denk dat 't niet als raar moet worden gezien als ik overlijd, en dit is echt niet overdrijven, vertrouw me...

Ik ben 17 jaar en ben van plan om maandag met mijn mentor te praten over dit. Maar als ik dan uit huis zou kunnen dan moet ik daar alsnog een reden voor geven, maar dat gaat dus niet omdat ik bang ben voor het eergeweld dat mij dan te wachten staat.. Is er iemand die zich hier aan kan relateren? En als 't dan lukt dan zou ik 't liefst zo ver weg als mogelijk van mijn familie willen wonen, maar tegelijkertijd vind ik het allemaal toch heel eng..

Xx

Of je mentor hierin de beste persoon is kan ik niet van deze kant beoordelen, maar mijn keuze is het niet simpelweg omdat die man jouw specifieke gevoelens probleem niet begrijpt daar is hij ook niet voor opgeleid.
Mijn tip zou zijn huisarts en voorlopig maatschappelijke hulp (en http://www.rotterdamverkeert.nl" target="_blank) dan kan je in ieder geval je verhaal kwijt en deze mensen kunnen je mogelijk verder helpen.
Wees ook voorzichtig met internet en verwijder alle gegevens bij afsluiten afgaande op je reactie hoe 'gevoelig' het ligt bij je ouders ed.
Voor de rest nog even volhouden met de schone schijn op te houden en/of toneel te spelen we hebben daar bijna allemaal mee te maken gehad put daar troost uit.