Niet zo blij

[La-Clau]

Als ik hier zo lees zijn vele mensen overtuigd van hun keuze, en veel van de twijfels al lang voorbij, maar toch eens even mijn postje.

Zondagochtend: Wakker worden, een bak koffie nemen, niet goed in je vel zitten.
Je realiseren dat hetgeen je zou willen (of denk je alleen maar dat je dat zou willen), nooit de waarheid zal worden.
Je afvragen waar je dan in vredesnaam mee bezig bent, en een heel sterke wens krijgen om "gewoon" te zijn. Zoals het grootste gedeelte van de mensheid, kunnen leven zoals je geboren bent, en jezelf er zelfs nooit een vraag over hoeven stellen. Als ik dat eerste setje kleding niet had aangetrokken, was ik misschien nog gewoon zo geweest..........
Kortom, voor mij hoeft het deze ochtend allemaal even niet.

Ben ik de enige die wel eens overvallen wordt door zulke gedachten?

Claudia

[fran-2]

Ik begrijp je volkomen, overkomt mij ook soms.

Sterkte,


Fran

[Romy Danielle]

Je afvragen waar je dan in vredesnaam mee bezig bent, en een heel sterke wens krijgen om "gewoon" te zijn. Zoals het grootste gedeelte van de mensheid, kunnen leven zoals je geboren bent, en jezelf er zelfs nooit een vraag over hoeven stellen. Als ik dat eerste setje kleding niet had aangetrokken, was ik misschien nog gewoon zo geweest..........
Ben ik de enige die wel eens overvallen wordt door zulke gedachten?
Claudia

Ja Claudia, voor mij ligt dat wel even anders, ik kreeg als 10 jarige al te maken met mijn veranderende lichaam en stem, en vond dat heel erg, en als 14 jarige had ik zoiets van, waarom, waarom toch ben ik geboren als jongen, maar tegelijk ook heel verwarrend natuurlijk, waar kwam dat gevoel nu weer vandaan? En als je eenmaal weet wat er nu allemaal speelt, dat het niet vreemd is, dat je niet de enige bent, dan pas wordt het echt naar. Je weet niet wat te doen en je schaamt je voor je ouders en zo. En het gevoel wordt steeds vervelender naarmate je ouder wordt. En ook al gooi je dan op een gegeven moment het roer om, nog steeds in het heimelijke, het verborgen 2e leven, de pijn wordt steeds groter, en ja dan heb je wel eens van die dagen, dat je denkt, heeft het eigenlijk allemaal nog wel zin, moet ik mij er niet bij neerleggen. Ik heb veel gesprekken met mijzelf gevoerd, elke keer weer afvragend, heeft het nog wel zin, moet ik er wel nog mee doorgaan en zo nee, wat moet ik dan? En dat zijn inderdaad de moeilijkste momenten. Dus ik kan me wel in jou verplaatsen. Wat dat betreft dan, is min of meer vergelijkbaar. Maar ja, je probeert dan je gevoel opzij te zetten en je verstand de boventoon te laten voeren, maar nee, mijn ervaring is, dat gevoel is sterker, en je gaat toch door, je kunt jezelf niet verloochenen.

Dus Claudia blijf dicht bij jezelf, verstand dan maar op nul, luister naar wat je werkelijk voelt en wilt.

[Anon20180501]

ik verwacht wel nog ooit dipjes te hebben, Claudia, juist wanneer ik met weemoed zal terugblikken naar de velen onvruchtbare jaren. Ook verwacht ik dat ik in de toekomst nog minder leuke momenten zal hebben en dan vooral als ik tegen pijnlijke momenten aan zal lopen die me bewustmaken van mijn beperkte mogelijkheden door mijn leeftijd.

Ik ben me daar nu al op aan het voorbereiden zodat ik als die momenten daar zijn ik ze wat gelatener over me heen kan laten komen. Ik wil alles uit het leven halen wat er voor mij nog inzit en daar met volle teugen van genieten. Pessimisme is een slechte voedingsbodem wil je nog voluit genieten.

Dit zijn uitspraken van iemand die hoopt dat wat noodzakelijk en mogelijk is nog gedaan zal worden maar dat zit er niet voor iedereen om wat voor reden dan ook (meer)in. Ik heb ook al kinderen mogen krijgen. Ik begrijp dus dat het voor mij allemaal makkelijk praten is.

Veel liefs. Daniela

[La-Clau]

Zoals hopelijk de meeste mensen weten ben ik ook zeker geen negatief ingesteld mens. Ik ga er zelfs vanuit dat op de zwartste dag er nog wel ergens een lichtpuntje te vinden is. Toch heeft ook 's werelds grootste optimist waarschijnlijk af en toe zijn of haar meer pessimistische of negatieve gedachten.
De vraag : Waar doe ik het eigenlijk voor? is 1 van die gedachten die zo af en toe de kop op steekt, net als die andere, voor mij zo regelmatig best intrigerende vraag: Is het allemaal wel echt, of heb ik het mezelf ingebeeld. Het antwoord op beide vragen is er niet, en zal er misschien nooit komen.
En dan zou je ineens willen zijn zoals je zou horen te zijn. Ik weet ook wel dat dat door opvoeding en omgeving ingegeven gedachten zijn, maar na meer dan 40 jaar op die manier te hebben geleefd sta je er verbaasd van hoeveel van soortgelijke gedachten zich ook ergens ver weg hebben vastgezet in je eigen hoofd. Daar kom ik ook niet 1,2,3 vanaf, roer om of niet. Zelfs het gevoel veel beter in mijn vel te zitten sinds ik een aantal stappen heb gemaakt werkt daar niet aan mee. De keuzes blijven moeilijk, niet alleen door anderen, ook door mezelf, en zelfs nadat er al keuzes gemaakt zijn.

Claudia

[Jessy]

Dipjes heb ik genoeg. Vooral omdat ik met veel twijfels blijf zitten, en mijn zoektocht naar antwoorden alleen maar meer vragen oplevert.
Ik kan niet echt een zinnig advies geven, maar laten we het houden op dat we allemaal onze goede en slechte momenten hebben, net als iedereen

[Amber-B]

Waar je t voor doet? In eerste instantie toch echt voor jezelf, niet voor n ander. Het is en blijft jouw leven. Is t allemaal wel echt? Wat is er dan echt? Feitelijk gezien zijn gevoelens en gedachten allemaal producten van chemische reacties. De kleuren die we zien bestaan eigenlijk niet, het is slechts een bepaalde reflectie van licht. Valt t licht er onder n andere hoek op is t plots een andere kleur. En dat zijn dingen die we zien, niet eens dingen die we voelen, bedenken of ervaren. `ik ben nep en goed nep is niet slecht`dus als t al nep zou zijn, maak t dan goed nep

[Eva]

De vraag : Waar doe ik het eigenlijk voor? is 1 van die gedachten die zo af en toe de kop op steekt, net als die andere, voor mij zo regelmatig best intrigerende vraag: Is het allemaal wel echt, of heb ik het mezelf ingebeeld. Het antwoord op beide vragen is er niet, en zal er misschien nooit komen.

Bekende vraag, denk ik.
Ik kijk graag naar mensen. Soms zie ik in de supermarkt een stelletje dat op een ontspannen manier samen is. Je merkt het aan hun uitstraling. Het maakt dan niet zoveel uit of ze 'mooi' zijn; de uitstraling is veel belangrijker. Een soort van welbevinden, zeg maar. Misschien mag je dat dan wel geluk noemen.
Gisteren had ik dat gevoel ook weer eens en het wekte een vorm van jaloezie op. Jaloezie op beiden!
1. Potverdorie; zij is WEL een echte vrouw, met alles erop en eraan en vooral ook erin. Aan mij ziet vrijwel niemand iets, maar zij is WEL echt.
2. Potverdorie; hij is een gewone man. Geen gezeur met genderdysforie. Gewoon samen met zijn lief en daar tevreden mee. Waarom kon ik nou geen gewone man zijn?

Niet teveel over nadenken zegt mij meissie. Het is zo en daar valt niets aan te veranderen.

[Kitty]

Overkomt me heel vaak ookal ben ik 100% overtuigd van mijn identiteit...het wordt nooit wat je wilt....
Het liefst zou ik ook n veel onopvallender leven leiden...maar als man ging dat bij mij ook niet....misschien ben ik wel redelijk onopvallend nu...maar heb ik dat zelf nog niet zo in de gaten...
Maar transzijn vind ik op n bepaalde manier net als man-zijn n soort gevangenis...
Het is alleen n veel luxere en betere gevangenis...maar als echte vrijheid voelt het vaak nog niet...maar soms wel...das al iets...

[Jeste]

Als ik hier zo lees zijn vele mensen overtuigd van hun keuze, en veel van de twijfels al lang voorbij

Twijfels voorbij? Nee, ook al ben ik overtuigd van mijn keuze om niet meer als man (te proberen) door het leven te gaan, toch zijn er twijfels genoeg. Hoewel, een keuze is het natuurlijk niet.
Soms heb ik momenten dat er gedachtes boven komen over de toekomst en hoe ik mij als vrouw die eigenlijk niet echt vrouw wil zijn moet opstellen in de maatschappij. Dan voel ik me wel eens heel slecht. Vorige week zondag had ik nog van die gedachtes. Het begon al meteen toen ik uit bed kwam. Dan besef ik dat ik het moeilijk maar voor mezelf, vanwege die tegenstrijdigheden die ik heb.

Is het allemaal wel echt, of heb ik het mezelf ingebeeld.

Dit dus, onder andere. En van die gedachte wil ik af.