Crisis

[Mossel92]

Ik zit in een indentiteitscrisis

Zie het allemaal even niet meer zitten
Het is zo ingewikkeld, weet gewoon niet meer goed wie ik ben
Voel me niet passabel genoeg als man, maar in dit lichaam zit ik ook niet fijn
Het is gewoon de laatste tijd echt een strijd geworden voor me
Draag mijn binder nu bijna dagelijks, soms ga ik shoppen maar meestal kom je dan teleurgesteld terug omdat er niet veel is dat de juiste maat is (aangezien ik niet al te groot ben)
Durf van de ene kant niet de stap te zetten om te praten met een prof, mijn familie weet niks van de worstelingen
Ik praat wel met een aantal goede vrienden erover die het wel begrijpen
'Ik heb vandaag wel een extra fb account gemaakt waarbij ik mijn mannelijke naam Ryan gebruik
Heeft iemand een bemoedigend woord

[Nathan90]

Been there done that? Min of meer in ieder geval.

En vooral, 'it gets better'. Want dat is zo, passabiliteit komt vooral door de hormonen. Ik kon half door als jongen ervoor, maar nu men mij ziet als jongen (ook al schatten ze me jonger in) ben ik niet meer de hele dag ongemakkelijk en dysforisch. Ik word niet meer constant herinnert aan hoe en wat. Kleding haal ik vooral online, want wat je zegt, een aantal keer in de winkel iets leuks zien liggen alleen om erachter te komen dat M de kleinste maat is of dat de Sjes reusachtig vallen.

Enige weg (waarschijnlijk) is toch dat praten met iemand die je verder kan gaan helpen in een traject. Welk traject je dan ook zal kiezen. Het is de grootste stap, vaak de moeilijkste, maar wel de beste.

[Ilse]

Hoi Ryan,

Hoewel ik de andere weg bewandel als jij, weet ik heel goed hoe jij je nu voelt, vooral die inwendige strijd, de worsteling.
ik vind het al heel bemoedigend en positief dat jij er met een aantal goede vrienden over kan praten en dat ze ook luisteren, dat moet jou op bepaalde momenten volgens mij iets van een opluchting geven.

ik durfde het ook niet, met niemand en bleef volharden en te denken dat ik sterk genoeg was om het binnenboord te houden, dat dacht ik echt, tot die ene dag dat je helemaal breekt en niet weet wat er met je gebeurd.

Probeer dit moment voor te blijven raad ik je aan, ga praten en als je eenmaal gaat praten, betekent dat nog niet dat je gelijk in jou geval onontkoombare stappen gaat zetten.
ook dat is een proces van stappen en drempeltjes voor sommigen en misschien ontdek jij juist wel tijdens dat proces wat jij bent of ook juist wat jij niet bent, allebei kan een antwoord zijn, maar doorblijven lopen met al die worstelingen zal JOU niet goed blijven doen.

Ontdek wie je bent en het maakt dan niet uit waar je terecht komt of in welk vakje jij thuis hoort, maar blijf niet worstelen als het jezelf niet meer lukt.
er zijn best wel goede deskundigen die jou een handje kunnen helpen in jou zoektocht

Sterkte en natuurlijk succes

[Anon20190516]

Hoi,Ryan.ik heb afgelopen maandag screeningsgesprek gehad bij het Vu.dit na jarenlange interne worstelingen,vanaf ongeveer mijn 16e.stiekem thuis op mijn slaapkamertje als mijn ouders sliepen leuk kanten ondergoed aantrekken enzo.en later toen ik op mezelf woonde thuis op hakken en rokjes lopen,doodsbang om naar buiten te treden.sinds 3 jaar heb ik een hele goede vriendin waar ik alles tegen heb verteld.zij heeft mij enorm ondersteund en langzaamaan durf ik me buiten ook in vrouwelijker kleding te vertonen.op mijn werk weet men het nog niet en ook het grootste deel van mijn familie niet,alleen mijn pa weet het.wat ik bedoel te zeggen is dat je iets moet doen,omdat je uiteindelijk jezelf tegenkomt.mijn eerste stap was naar de huisarts en mijn verhaal vertellen,zij stuurde mij naar een plaatselijke psycholoog.na een aantal sessies daar,heb ik de stap gezet om een verwijsbrief voor het vu te vragen....sterkte

[Jannet V]

Lieve Ryan,
Heb vertrouwen in jezelf, het gaat goed komen. Hoe diep je ook zit, er is een weg omhoog en die zul je zeker vinden.
Liefs Jannet

[Mossel92]

Thnx Allemaal voor de bemoedigende woorden.
Is het makkelijk om je bij het VU aan te melden?

[Nathan90]

Met bel angst iets lastiger. Verder heul makkelijk, gewoon bellen en zeggen dat je je aan wil melden.

Je hebt verwijzing van de huisarts nodig, maar je kan je al prima aanmelden bij het VU voor je dat doet.

[Jack]

Hey Ryan,
Klinkt heel bekend wat je zegt.

Aanmelden bij het VU is gelukkig heel gemakkelijk. Gewoon bellen en dan wordt t geregeld. Je hoeft je ook nog niet al te druk te maken om een verwijzing van de huisarts, die heb ik ook pas geleden nog opgestuurd naar het VUmc terwijl ik al sinds april 2013 aangemeld ben daar.
Passabel zijn is voor mij in het begin ook een groot issue geweest, zo heel af en toe nog, maar hormonen helpen daar enorm bij. Maar ook het praten met andere mensen helpt enorm in je eigen mindset, om je wat meer inzicht te geven in jezelf en jezelf beter te kunnen accepteren. En dat je een paar vrienden het al wel hebt laten weten, is een grote stap in de goede richting.

De eerste stap is het moeilijkst, naar mijn ervaring.

[Nathan90]

Ze willen 'm tegenwoordig wel sneller hebben Jack, ivm verzekering.

Ik heb 'm zelf pas ingeleverd de dag dat ik met testo begon xD maar nu vragen ze er wel al in het begin om.

[Misha]

Herkenbaar Ryan. Ik heb ook geen bemoedigende woorden want ik kan je niet uit ervaring vertellen of het beter wordt of niet, maar misschien heb je er wat aan dat je zeker niet de enige bent die dit doormaakt.