Wat nu?

[Dragon]

Ik weet dat een verhaal als die van mij waarschijnlijk al vaak voorbij is gekomen, maar ik wil toch mijn verhaal vertellen, aangezien ieder verhaal weer anders is.

Ik ben geboren als een meisje, en droeg dan ook altijd jurkjes en ook speelde ik met poppen en andere dingen die als meisjesdingen worden gezien. Maar ondertussen speelde ik ook gezellig met de autootjes van mijn broer. Ook speelde ik vaak buiten, soms met 'meisjesdingen' maar vaak deed ik ook mee met de jongens, voetballen enzo. En weer iets later speelde ik eigenlijk alleen maar oorlogje en dingen die hier op lijken, die normaal als jongensdingen worden gezien.
Ondertussen droeg ik soms nog wel jurkjes en rokjes, hoewel ik altijd het liefste een broek en een trui aan had, en niet de vrolijke bloemetjes en dergelijke die leeftijdsgenoten altijd droegen. Ik was dus van jongs af aan altijd al anders.

Op gegeven moment, toen ik een jaar of 9 was heb ik mijn haar er een keer afgeknipt, het was best kort. Niet gemillimeterd, maar het kwam niet meer over mijn oren. Ik weet nog hoe blij ik was toen ik dat had. Naar mijn idee klopte het gewoon.

Toen ging ik verhuizen, en ook naar een nieuwe school, en daar kwam ik aan, een klein kindje, kort haar, in mijn sweater en broek. Mijn klasgenoten vonden mij raar, ik leek op een jongen. Daarmee begonnen ze me te pesten, en toen heb ik mijn haar maar weer laten groeien.
Ondertussen werd ik goed bevriend met een paar jongens, en we speelde altijd oorlogje of we speelde prins en prinses. Maar ik wou de prinses nooit zijn, ik wou op het witte paard zitten, ik wou vechten.

Toen ik naar de middelbare school ging begon ik door te krijgen dat ik op meisjes val. Ik vond het eerst heel moeilijk, omdat ik wel veel vriendinnen had. Ondertussen stopte ik met rokjes en jurken dragen, omdat ik het gewoon niet fijn vond. De laatste die ik aan had was toen ik ongeveer 13 was, en dat was alleen maar omdat mijn moeder die voor mij had gemaakt.

Op gegeven moment bleef ik zitten, en kwam ik in een hele fijne klas waar ik veel goede vrienden heb gemaakt, waar ik nogsteeds bevriend mee ben. Hier voelde ik mijzelf eindelijk genoeg op mijn gemak. Ik begon meer als mijzelf te kleden, met petten, sneakers, baggy jeans, al dat soort dingen. Ik werd nogsteeds raar aangekeken, maar ik begon er minder om te geven, omdat ik me er fijn bij voelde.

Even later kwam ik uit de kast als lesbisch, en dat voelde goed. Maar er zat altijd nog een ondertoon van 'Dit klopt niet!'. Ja, ik val op vrouwen, maar ik kon mijzelf nooit als een vrouw met vrouwen zien. Ik kon(en kan nogsteeds) mijzelf alleen samen met een vrouw zijn, als een man. Ik was bang voor deze gevoelens. Ik wist niet wat ik er mee moest doen. Ik heb ze diep verscholen, waardoor ik steeds ongelukkiger werd. En dit schoof ik weer op andere dingen af, waar ook wel stress vanaf kwam, maar niet zoveel. Om gegeven moment heb ik mijzelf opgesloten in mijn kamer en ben ik goed gaan denken. Ik heb op internet gezocht, op youtube gekeken, verhalen gelezen, van alles. En toen ben ik tot de conclusie gekomen dat ik waarschijnlijk van binnen een jongen ben.

Ik vind het fijn om met een groep jongens te gamen, of gewoon een biertje te doen, en ze zien mij ook gewoon als 'one of the guys'. Die momenten zijn de fijnste momenten die ik in een lange tijd heb gevoeld, het geeft me een 'thuis' gevoel.

Ik voel me onprettig als ik in de spiegel kijk, die ontwijk ik ook meestal, tenzij ik mijn haar moet doen. Ik vind het niet fijn om een meisje genoemd te worden.
Maar op sommige momenten vraag ik me weer af. Ben ik er wel zeker van? Ik heb namelijk ook een vrouwelijke kant. Ik ben rustig, ik doe geen vlieg kwaad(tenzij die vlieg een van mijn vrienden is, dan krijgen ze wel eens een klap), ik hou van chickflicks en andere dingen die typisch als vrouwelijk wordt gezien.

Ik weet nu niet meer wat ik moet doen. Ondanks die vrouwlijke kant wordt ik gek van vrouw zijn. Wat moet ik doen?

----Edit: Sorry voor het extreem lange bericht, het moest er even uit xD

[Jessy]

Jouw verhaal is een bekend verhaal voor de meesten hier.
Volg vooral je gevoel van wat klopt en wat niet, en laat je niet teveel leiden door wat de maatschappij bestempeld als typisch mannelijk of vrouwelijk. Er is niets mis met een jongen zijn die van chickflicks houdt en emoties toont, en omgekeerd. En misschien ben je wel androgyn, dus niet mannelijk en niet vrouwelijk, maar er tussenin.

Maar als ik jouw verhaal lees lijkt het me wel vrij duidelijk. Volg je gevoel, zodat je elke dag naar buiten kunt lopen als een gelukkige mens!

[Vera]

hey dragon,

je bent hier zeker niet de enige in. Zelf voel ik me al flink lang meer een meisje als een jongen, maar heb nog steeds interesses die zeker in de categorie jongens zaken thuis horen.
Ik denk vooral dat het belangrijk is niet te veel na te denken wat hoor en wat niet, en meer te luisteren naar wat je gevoel je zegt.
Sommige zaken zal je nooit veranderen (lees interesses) en dat moet je ook niet willen, dit maakt jou tot jou met dit unieke pakket keuzes en interesses.

Daarnaast zijn er best veel mannen met ook zo hun vrouwelijke kant (alleen tonen ze die niet graag en zeker niet in de buurt van soortgenoten).

grt,
Raviva

ps. beter en telang bericht met alle nodige info, dan een tekort bericht met onduidelijkheden

[Misha]

100 % mannelijk of vrouwelijk bestaat niet. Alle mannen hebben een vrouwelijke kant (ook al is die maar heel klein) en andersom ook. Ik zie mijzelf ook meer als vrouwelijke man, dan als mannelijke vrouw (hoewel ik als vrouw ben geboren). Je moet doen waar jij je fijn bij voelt. Gelukkig is er tegenwoordig een heleboel mogelijk op dit gebied, ik zou er zeker hulp bij zoeken (psycholoog of eventueel genderteam).

[Dragon]

Ik heb het ondertussen aan een aantal mensen dichtbij mij verteld, onder wie mijn pleeggezin. Allemaal waren ze heel positief, ze gaven mij wel een hoop advies.
Zo zei een dat ik het er het beste mee kon wachten tot ik wat ouder ben, omdat ik er anders misschien spijt van zou krijgen, en een andere zei juist dat het slim is om als ik er mee door zou gaan, het voor mijn 23ste doen omdat ik dan het beste op hormonen reageer.

Ik vind het heel lief dat ze me advies geven ofzo, maar ik ga niet echt naar ze luisteren, aangezien dit iets is wat ik zelf moet doen, zelf moet uitvogelen, zelf moet willen.

Ook ga ik het denk ik de volgende keer aan mijn psycholoog vertellen, en dan kijk ik vanaf dan verder hoe nu verder.

Bedankt voor jullie reacties, ik beantwoord ze misschien niet echt, daar ben ik niet geweldig in, maar ik stel het heel erg op prijs, ik heb er best wat aan!

[Oll]

Wat mij heeft geholpen is toen ik wist waar ik altijd over fantaseer als ik aan de toekomst denk. Hoe zie je jezelf in de toekomst? Als ik kijk naar mijn interesses of mijn gedrag kijk dan heeft het absoluut niks bevestigd. Want je kunt van nagellak houden of van roze dingen of chickflicks en je nog steeds een bepaald gender voelen. Toen ik dat besefte, BAM weg met de twijfels of ik wel ''man'' genoeg ben. Je zegt je wordt gek van vrouw zijn. Dat had ik ook. Het was voornamelijk het gevoel dat ik me niet compleet voel. Een disconnectie met het lichaam dat ik nu heb. Alsof er nog iets moest gebeuren. Herken je het een beetje?

Wat laat dit, maar misschien dat je er wat aan hebt voor wanneer je zit te twijfelen.

[pauline]

Zo bekend...
blijf vooral bij jezelf.. dat heb ik ook gedaan...
Ga niet te overhaast aan het werk, want je omgeving zal moeten wennen.
Je zult heel veel onbegrip tegen komen en wellicht raak je alles en iedereen kwijt. Maar wat voor keuze hebben we? heel ons leven ongelukkig voelen of opnieuw beginnen als wie je werkelijk bent?

[Dragon]

Bedankt voor alle reacties! Ik heb er een hoop aan.

Ik ga binnenkort een afspraak maken in Amsterdam, ik ben nerveus en benieuwd. Maar ook excited(sorry ik ben het nederlandse woord kwijt...)

[Anon20190712]

Herkenbaar allemaal hoor! Goed dat je je aan gaat melden bij het genderteam!

[Dragon]

Ik gooi hier maar weer eens een update op.
Ik ben ondertussen naar de huisarts geweest voor een doorverwijzing, ongeveer 3 maanden geleden. Ik ben niet doorgestuurd, maar ik ga vandeweek weer naar hem toe, aangezien ik ook nog voor iets anders moet.

Het is best moeilijk om mijzelf te zijn. Een deel van mijn vrienden weten dat ik trans ben, en ze zeggen het allemaal te accepteren, maar toch krijg ik het gevoel dat ze het net niet helemaal accepteren.
Een van mijn beste vriendinnen bijvoorbeeld. Het ene moment gaat ze met mij om zoals ze met al haar mannelijke vrienden om gaat, maar het andere moment verre van. Ze zegt ook dat ik, zelfs als ik T krijg enzo, ik altijd haar beste vriendin blijf, dat ik altijd Megan blijf.

Aan de andere kant heb ik ook weer een vriendin die mij juist extreem pushed, ze vraagt telkens of ik al een naam heb gekozen, wat ik ga doen als dit of dat gebeurt. Deels is dat wel lief, maar ze pushed heel erg, wat heel irritant is...

Over namen gesproken btw, ik heb een naam gekozen, een naam die mij best veel aanspreekt. Ik wou een naam van Schotse of Ierse afkomst, net als de naam die ik bij mijn geboorte heb gekregen, en uiteindelijk vond ik Kieran het beste. Jullie zijn de eerste die het weten