twijfel

[laura2016]

Ik weet voor mezelf inmiddels dat ik vrouw ben. Maar de twijfel om het transitie proces in te gaan blijft.
Word ik er uiteindelijk gelukkiger van ? Lichamelijk is het best een zwaar proces, de kans om mijn werk te verliezen is best groot etc...
Misschien is het beter om te aanvaarden dat ik vrouw ben maar helaas geboren in het verkeerde lichaam ?
Begin juli begint de diagnostische fase in het VU.
Ik heb deccena lang geleefd met een geheim. Mezelf moeten verstoppen. Nu weet de hele wereld dat ik eigenlijk vrouw ben en hebben de meeste me ook al zo ontmoet.
Dat is al een hele stap voorruit. Misschien moet ik daar genoegen mee nemen. Prive kan ik nu vrouw zijn en zakelijk moet ik me dan maar als man verkleden.
Zijn er mensen die dit gevoel herkennen. Is het mogelijk om vrouw te zijn en toch soms als man te leven. Hoe is dit voor de buitenwereld en familie ?
Met andere woorden is een dubbel rol als twee geslachten een haalbare kaart ?
Groetjes,
Laura

[Eva]

Een algemeen antwoord is daar niet op te geven Laura, denk ik. Wel wil ik je deelgenoot maken van een stukje van mijn ervaring.
Lange tijd heb ik het gevoel succesvol weten te onderdrukken. Achteraf veel te lang, maar het is niet anders. Mijn eerste psycholoog (Alwin Man) vertelde me daarover het volgende.
Je bouwt als het ware een muur om je gevoelens heen. Noem het zelfbescherming, terecht of onterecht. Die muur is voor sommigen lang in stand te houden. Je bent gewoon een man met zo nu en dan een bepaalde behoefte. Je bent man en je blijft dat. Dat moet en dat wil je.
Op een zeker moment echter - en daar hoef je nog helemaal niet zo oud voor te zijn - komen er scheuren in die muur. Hij brokkelt af. Vanaf dat moment wordt het heel erg moeilijk om de vrouw in je (bij M2F dus) nog intern te houden. Nog te verstoppen. Je houdt haar niet meer tegen en ze zal zich bevrijden, desnoods explosief.

Ook ik heb tegen een heleboel dingen opgezien. Werk onder andere. Onze belangrijkste klant was tamelijk steil gereformeerd. Kun je die klant houden? Zo niet, hoe dan verder? Drempels. Hoge drempels en onoverkomelijke drempels.
Terugkijkend waren die drempels zelden zo hoog als ik had verwacht. Veel van die drempels bleken niet eens te bestaan. Van de orthodoxe mensen in mijn leven moesten sommigen even wennen, maar ze accepteerden het. Waardeerden het zelfs in enkele gevallen.

Verstop Laura niet te lang. Als ze zich een weg naar buiten moet vechten ontstaat er misschien meer schade dan je lief is.

[Jannet V]

Lieve Laura. De reis die je begonnen bent is niet een die met zevenmijlslaarzen wordt afgelegd maar in kleine stapjes. Neem je tijd en de antwoorden komen vanzelf. En het is helemaal niet vreemd om op een bepaald punt te stoppen als je hebt besloten dat je leven op een punt is aanbeland waar je heel goed mee kunt leven. Als jij er mee kunt leven dat je af en toe als man moet dan is dat gewoon zo. Je vindt ons in alle gradaties die je maar kunt bedenken, hoe die van jou er uit gaat zien kun je alleen zelf bepalen. Neem je tijd en maak je vooral nog niet druk over het ´eindresultaat`. Ga gewoon opweg en probeer te genieten van de reis, want dat is een geweldige unieke ervaring.

[Suikerklontje]

Neem je tijd, en neem stappen wanneer dit voor jou goed voelt. Het is, vind ik, een goed iets om daar nu al bij stil te staan. Ikzelf ben nu operaties en de hormonen verder met het gevoel dat het eigenlijk te snel is gegaan maar ik het traject van het VU heb gevolgd. Bang om afgewezen te worden?

Heb er geen spijt van. Maar een tandje rustiger was misschien beter geweest om uiteindelijk te kunnen settelen. Je kan altijd beginnen bij het VU. Het is een goeie houding om in je achterhoofd te blijven denken of je alle stappen wel wilt maken voordat je ze al voorbij bent.

[diederique]

Wat valt er nog toe te voegen aan deze drie herkenbare reacties van drie vrouwen, verschillende leeftijden, verschillende omstandigheden, maar met eenzelfde verhaal.
Neem de tijd, haast niet, maar houd er rekening mee dat op lange termijn verschuilen binnen je burcht lang niet altijd vol te houden is.
Ik heb me 30-40 jaar verscholen voor ik stap voor stap m'n veilige burcht begonnen ben te verlaten. Inmiddels ben ik al weer een aantal jaren uit mijn kast, leef en werk als vrouw, koester al bijna 40 jaar dezelfde relatie (vrouw), koester mijn kinderen en kleinkinderen en ben na al die jaren verstoppen prima op mijn plek; kortom, ga je proces in, zet je stapjes voorzichtig vooruit maar hou vooral moed. Drempels lijken hoog maar blijken bij nader inzien vaak van veel geringere hoogte.