De praktijk is weerbarstig

[Amilia]

Ik zal niet de eerste zijn.....

Na het grote geheim van jaren lang, na de coming-out, wars van hokjes en willen zijn wie je bent, lijkt de praktijk weerbarstig. Ik ben een man en wil af en toe even vrouw zijn. Dat voelt fijn en warm, het maakt me wat ondeugend en dat voelt ook goed. Familie heeft me aangehoord en dat is het dan. Dochters hebben zoiets van zoek je het maar uit. Partner vindt het goed en zoekt haar eigen weg hierin. Er wordt gepraat over mij en niet met mij, merk ik. Mijn deur staat open voor een ieder die er vragen over stelt. Sterker nog......het lijkt nu wel mijn missie om anderen bij te staan in hun proces. En ik......maak het, zo lijkt het, erg ingewikkeld. Immers de ene dag ben ik die stoere man met dat eendaagse baardje, de hardloper, de mountainbiker en de andere dag is er die transformatie. En dat is voor mij een transformatie zo af en toe naar die "perfecte vrouw". Mooi, verzorgd, elegant. En juist die twee uitersten maken dat de praktijk weerbarstig is. Ik leef vandaag en hou rekening met morgen. Mindfull? Nee dat niet. Gekunstel? Wellicht wel. Het lijkt wel een manier om het beste uit twee werelden te halen. Zijn wie je bent, is niet altijd eenvoudig. Herkenbaar? Met een lieve groet, Amilia

[janine2363]

>> Herkenbaar?
Ik ben er aan gewend om "een uniform" te dragen. Niet letterlijk, maar als je
b.v. ergens werkt en je hebt een zekere verantwoordelijkheid, dan past een
jeans niet meer bij het beeld dat mensen verwachten. Dus leer je je kleden
naar het beeld dat mensen verwachten, want zonder dat beeld "stoort" het
mensen en verlies je tijd met bijzaken.

Maar ook sociaal mensen zien graag wat ze verwachten, ooit al eens uitgeweest
in een zogenaamde bar met "alternatieve" mensen in kleren die niet zwart zijn

Maar vrouwen kleren dat is anders, dat is wat de connectie maakt met mijn "ik"
en wie ik zie in de spiegel en hoe ik mezelf beleef. Dat is geen uniform. Voor mij
een verschil, voor de buitenstaander? Denk niet dat die dat verschil zie: "Zucht,
waarom moet je je nou zo nodig verkleden? Moet dat echt? <eyeroll> OK dan"

Er zijn dagen dat het wat sluimert en andere dagen dat ik me echt gevangen
voel in mijn niet natuurlijke uiterlijk. Mijn naasten kunnen het aan mij zien.
Dat ik er met mijn aandacht net niet helemaal meer ben. Mijn dochtertje
(die het niet weet) heeft er al een woord voor bedacht: "Papa is in de ban van
een Sirene"

Ik wil ontsnappen, maar evenzoveel uniformen als verplichtingen, vrij aangegaan
en te respecteren.