Wat is je motief om mannelijk / vrouwelijk te willen zijn?

[Hedwich]

N.a.v. deze post:

De volgende vraag is dan ook gauw bedacht: Wat is TEN DIEPSTE je motief om vrouwelijk te willen zijn?
Een vraag die mij al heeeeel lang heeft bezig gehouden. Ik ben wel benieuwd eigenlijk naar jullie motieven.

Ik heb de vraag letterlijk van de VU-psych gehad tijdens mijn diagnose. Ik kon ter plekke niks bedenken, en heb er 3 weken op zitten stomen nadien. Ten langen leste was ik zo loos te bedenken dat "ik weet het echt niet" het "goede" antwoord was. Alleen is de psych er nooit weer op teruggekomen. Het zal dus wel...

En hoe zit dat bij jullie?

[Irene_de_Vreede]

Ik begrijp dat je een motief kan hebben om iets of iemand te willen zijn, maar ik wil helemaal niet vrouwelijk/mannelijk zijn, ik ben het gewoon.


Irene

[Eva]

Bij mij luidde die vraag bij de VU "Wat is er anders wanneer je als vrouw bent?"
Ook ik wist daar geen antwoord op te geven, hoewel de vraag in verschillende vormen een aantal keren herhaald werd. Ik werd er zelfs een beetje kriegel van.
Aan het einde van het gesprek zag ik hoe mijn (mannen)naam werd doorgestreept en vervangen door 'Eva'.

Inmiddels heb ik wel een antwoord op de toen gestelde vraag en misschien moet ik dat ook als het gevraagde motief beschouwen.
Mijn zelfvertrouwen is enorm toegenomen. Voorheen verborg in mijn onzekerheid door stronteigenwijs gedrag en ik heb de hoop dat dit inmiddels sterk is afgenomen.
Ik voel me gewoon veel beter op m'n gemak sinds ik geen man meer hoef te zijn.

[La-Clau]

Een reden of motief? Ten diepste nog wel?
Qua motief kom ik niet veel verder dan: Omdat het kan.
En omdat het kan heb ik ontdekt dat het wat met me doet. Me dichter laat komen bij de persoon die ik werkelijk ben. Of in ieder geval bij de persoon die ik wil zijn. Dat heeft niet zozeer met mannelijk of vrouwelijk te maken, maar meer met karaktereigenschappen.
Van teruggetrokken naar uitbundig, van stil naar spontaan, maak het rijtje maar af.
Reden ook dat een terugkeer naar jongetje niet meer gaat werken. Ik heb helemaal geen zin meer om eenzaam aan het eind van de bar te zitten. Om anderen te zien dansen, terwijl ik steeds verder achteruit deins. Om een gesprek zo kort mogelijk te houden.
Een reden of motief is er dus niet.........wel een reden achteraf.......en achteraf is dat ook het motief.

Claudia

[marlies]

Ik heb geen motief. Ik heb alleen een gevoel dat al jaren aan me knaagt en me zegt dat ik het wil. Je zou kunnen zeggen dat mijn motief is om van dat gevoel af te komen.

[Judiana]

mijn motief is vooral anders zijn... zelfacceptatie is er niet......

[hX2eDVx3]

Ik zou eigenlijk niet weten waarom ik een vrouw zou willen zijn. Ik dacht altijd dat het niet kon, en toen ik erachter kwam dat het wél kon en me begon te verdiepen in de manier waarop wist ik dat ik het wou.

Vaak denk ik van, is het wel nodig allemaal. Kan ik niet gewoon leven als man met een paar aanpassingen? Maar wat die aanpassingen dan zouden zijn.. Ik vind het fijn om me vrouwelijk te kleden, dat voelt fijner en zit beter, en ik vind het mooier. Ik wil me vrouwelijk uiten, op een manier die van binnenuit komt. Ik vind het fijn als mensen me Marissa noemen en vrouwelijke voornaamwoorden voor me gebruiken. En met HRT voel ik me gewoon veel beter, en heb ik meer zelfvertrouwen. Ik ben ook nog eens hardstikke blij met de lichamelijke veranderingen die erbij horen.

Wat dat verder betekent maakt me ook niet zoveel uit. Ik voel me zo en ik zou het niet anders willen.

[Jeste]

Wat een vraag... "Wat is TEN DIEPSTE je motief om vrouwelijk te willen zijn?"
Alsof alle biovrouwen vrouwelijk (willen) zijn. Er zijn er genoeg die niet vrouwelijk zijn, maar tegelijkertijd wel blij zijn met hun vrouwelijke geslachtsdelen en er niet aan denken om een penis te hebben.

Voor mij is dat dus zo dat ik niet bepaald vrouwelijk ben (tegelijkertijd ook geen man). Het hebben van een penis; daar ben ik niet blij mee. Dat klopt niet in verhouding tot de rest van mijn lichaam.
Ach ja, dat heb ik wel vaker geschreven.

Wat er anders is voor mij als vrouw is dat ik me prettiger voel, omdat m'n lichaam in evenwicht is.
Wat ik heel erg prettig zou vinden is om helemaal niet meer als man gezien te worden, zonder eerst uitleg te hoeven geven. Dat maakt het leven in sommige situaties makkelijker.
Een goed voorbeeld is dan dat het niet meer vreemd wordt gevonden dat ik, als ik me in het gezelschap van mannen bevindt, niet kan lachen om grappen over vrouwen.

[Joy]

Ik heb tegen mijn pschychopaat gezged dat ik mijn lichaam en geest een kwam maken en de hulp van hun noduig had.

[NaomiClareNL]

Kan me niet herinneren die vraag gehad te hebben bij VUmc of van Hengel maar goed laat ik een poging wagen.
Mannelijk, vrouwelijk, ik kan er niet zo heel veel mee. Hoe maak je onderscheid als je over glijdende en overlappende schalen spreekt?
Ik heb, ook na 15 maanden hormonen niet het gevoel dat er iets wezenlijks in mij veranderd is hieromtrent. Ik ben niet opeens vrouw maar was ik dat dan voorheen toch of man of? Ik heb me er nooit zo druk om gemaakt.

Ik ben en dat was en is de kern van de zaak. Zonder transitie zou ik ben heel snel afgegleden zijn naar ik was en dat heb ik geprobeerd te voorkomen en daar ben ik nog steeds mee bezig.