Traject

[Nena]

Goedenavond allemaal

Een tijdje geleden aangemeld en voorgesteld.
Sinds augustus weet ik dat mij partner transgender is (FtM) en zijn we samen naar de huisarts geweest voor een verwijsbrief.
En inmiddels komt de afspraak in het VU ook steeds dichterbij, eind februari is de afspraak en ik was nieuwsgierig hoe dat zo'n traject verloopt.
Hoe lang duurt het voordat je 'groen' licht krijgt?
Waar is dat van afhankelijk?
Wat voor vragen stellen ze?

Tussen augustus en januari heeft mijn partner er voor gekozen om het iedereen te vertellen in de naaste omgeving (familie/collega's/vrienden) en vanaf 1 januari is ook de social media veranderd qua naam en geslacht met een bijpassend stukje tekst.
Vanaf januari heeft de 'zij', plaatsgemaakt voor 'hij' en ook de voornaam is veranderd.

Wat voor verwachtingen mogen wij hebben?
Vanaf wanneer kan bepaalt worden dat je testosteron kan gaan gebruiken? Wie bepaalt dat?

Nou veel vragen, misschien iemand die hierop antwoord kan /wil geven?

[Nate_0]

hey Nena

Ik zit zelf nog niet in het proces (of nou ja--ik ben aangemeld maar wacht nog op mijn intake) dus een goed antwoord op al je vragen gaat 'm niet worden... maar ik weet wel dat het groen licht een beetje afhankelijk is van geluk, en of er nog zaken zijn waar je aan moet werken. Over het algemeen lijkt het er op (puur vanuit mijn observatie/wat ik hoor vanuit de site) dat je ongeveer een jaar na intake met hormonen mag starten. Dat verschilt dus wel per persoon, dit is een gemiddelde. De psycholoog geeft groen licht, en vervolgens ga je door naar een endocrinoloog (specialist in hormonen) die de hormonen voor schrijft.

De rest laat ik over aan de meer ervaren mensen hier, maar ik wil je wel even een hart onder de riem steken en zeggen dat ik echt vind dat je hier super mee om gaat als ik je zo hoor, zeker vanwege het informatie zoeken hier en door met hem mee te gaan naar de huisarts. Awesomesauce! Ik wens jou en je vriend veel succes en sterkte

[Nathan90]

Alle tijden zijn natuurlijk volledig verschillend per persoonlijke situatie en naar gelang wat de wachtlijsten zijn en hoe die veranderen. Maar naar wat de wachtlijst nu zegt. (zie hier de actuele wachttijden https://www.vumc.nl/afdelingen-themas/2 ... tijden.pdf )

Vanaf intake moet je zo'n 24 weken wachten op je eerste afspraak diagnostiek. Gemiddeld zijn er zo'n zes gesprekken nodig, die zijn meestal eens per maand. Dus dan kom je op 6 maanden uit. In die tijd vind er ook nog een (standaard) psychologisch onderzoek plaats. Als de psycholoog het gevoel heeft dat je op de goede plek zit en je door kan in het traject wordt je besproken in de grote vergadering (vind eens per maand plaats). Hierna kan je groen licht krijgen. Dit is afhankelijk van bijvoorbeeld, zijn er medische redenen die het gebruik van hormonen uitstellen, ben je emotioneel stabiel (genoeg), heb je een vangnet van familie/vrienden. Van groen licht tot hormonen ligt ook weer aan wachttijden, als je geluk hebt kan je binnen een paar weken terecht, met wat pech moet je weer 3-4 maanden wachten.

Wat voor vragen, pfoe. Verschilt sowieso per psycholoog en daarbij zal die ook merken welke vragen/onderwerpen per persoon van belang zijn. Ik heb zelf misschien één minuut over het hebben/krijgen van kinderen gesproken, voor haar was dit duidelijk dat het voor mij niet aan de orde is, onderwerp afgesloten. Een ander is daar misschien een afspraak of meer aan kwijt. Het verschilt ook of de persoon zelf alles al duidelijk heeft of misschien nog worstelt met wat hij/zij voelt of wil.

Het team van de vergadering bepaald dus of je groen licht krijgt, daarmee bepalen zij in essentie dat je aan de hormonen mag. De psycholoog neemt je mee naar de vergadering op moment dat hij overtuigd is dat jij groen licht mag, in de vergadering zitten andere psychologen, chirurgen en endocrinologen en zij kunnen mogelijk vragen stellen bij jou groene licht, die moet de psycholoog dan gerust kunnen stellen zodat zij akkoord gaan.

Tot slot, ik heb tijdens mijn diagnostiek en de eerste periode hormonen af en aan de ervaringen opgeschreven. Een paar jaar terug zo onderhand (intake begin 2013, start diagnostiek oktober 2013, start hormonen april 2014) maar het grootste deel zal niet veel verandert zijn. Mogelijk dat jij/jullie er iets aan hebben.
https://maninwording.wordpress.com/

[Nena]

Dankjewel voor jullie reactie!

Qua kinderen zijn we gesetteld we hebben 2 kinderen (die ik gebaard heb), jongste gaat bijna naar de basisschool. Gezien de leeftijd (en klaar met het krijgen van kinderen) van mijn partner denk ik dat daar ook niet heel veel woorden aan vuil gemaakt worden.

Ik schrik ergens (en ergens ook niet ) van de wachttijden. Niet zozeer voor mijzelf maar voornamelijk voor mijn partner. Ik snap dat ze het 'zeker' willen weten, maar nu mijn partner zover is / open naar de buiten wereld kan het niet snel genoeg gaan.

Dankjewel Nathan voor je link, ga deze vanavond na het werk even doorlezen (nu even pauze ).

Nate, dankjewel voor je hart onder de riem. 12 jaar samen (bijna 9 jaar getrouwd) gooi je niet zomaar weg.
Mijn eerste en enige liefde (ik was 18) en we houden heel veel van elkaar.
Ik weet niet wat de toekomst brengt (ik val zover ik weet op vrouwen, jongensachtige vrouwen, maar wel vrouwen).
Ik hoop dat we door met elkaar te blijven praten en dat hij mij overal in betrekt dat we er samen uit komen.
Ik zie het verlangen en tegelijkertijd de onzekerheid in zijn ogen, hij wil mij/ons niet kwijt.
Ik vind dat je moet zijn wie je bent, je hebt maar 1 leven.
Dus ja ik ondersteun hem, we gaan 'samen' het traject in en ik vertrouw op onze liefde voor elkaar.

Groetjes Nena

[Nathan90]

Ik vind het mooi hoe je over jullie praat zo Nena. Beter kan je het traject zo samen niet in gaan
Het is inderdaad belangrijk dat je goed blijft praten. Mijn ex en ik zijn ooit samen gekomen als lesbisch koppel, we zijn tijdens de relatie vervolgens allebei in transitie gegaan. Hoewel ik zijn gevoelens natuurlijk heel goed begreep merkte ik dat ik ook onzekerheden, 'angsten' en mogelijk een soort verdriet voelde rond de tijd dat hij met hormonen mocht beginnen. Het is mogelijk dat je echt door een soort rouwproces heen moet op den duur, mocht dat zo zijn, weet dan dat het niks negatiefs over jou of jullie relatie zegt. Het betekent niet dat je hem niet steunt of twijfelt. Het is gewoon een natuurlijke reactie op het idee dat je afscheid neemt van iets wat was, maar daarbij natuurlijk gewoon het nieuwe verwelkomt.

En ja helaas kan alles nogal lang duren. Terugdenkend kan ik je niet vertellen waar we in godsnaam zoveel tijd mee vol hebben gepraat dus heel boeiend was het in mijn geval niet. Hij kan wel vast beginnen met het schrijven van een levensverhaal. Daar mag in staan hoeveel hij er in wil zetten, dus vanaf jeugd af aan, gezinssamenstelling, scholen, hoe hij zich toen voelde of gedroeg, hobby's, ervaringen, werk, herinneringen die hij noemenswaardig vind. Deze moet hij tijdens de diagnostische gesprekken sowieso schrijven. Maar het kan fijn er vast mee bezig te zijn.

[Nena]

Lief Nathan! Ik voel het ook echt zo.
De fase van rouwen is/was wel al een beetje begonnen maar ik kan mij voorstellen dat dit over een tijd nog heftige zal zijn.
Ik voel ook een beetje angst, wat als ik hem niet meer aantrekkelijk vind straks?
Wat als zijn seksuele voorkeur straks veranderd (dat kan wat ik gelezen heb, weet niet of dat echt zo is?)
En aan de andere kant ben ik weer heel nieuwsgierig naar hoe alles gaat lopen.
Hij weet dit alles uiteraard, we spreken alles naar elkaar uit.

Zijn jullie na de transitie uit elkaar gegaan of tijdens?

Groetjes Nena

[Nena]

Oh wat ik vergat te vragen;
Krijg je als partner van/gezin van ook begeleiding vanuit het VU of is dat iets waar je zelf achteraan moet?

[Nathan90]

Ik lees ook wel eens dat mensen zeggen dat hun seksuele voorkeur verandert inderdaad. Zelf denk ik eerder dat het meer een acceptatie is van bepaalde gevoelens, dus als dat verandert, dan zat het er waarschijnlijk al. Ik had zelf voorheen bij voorbaat nooit al met een man kunnen zijn, omdat dat automatisch mij de vrouw van de relatie zou maken. Iemand in mijn situatie zou bijvoorbeeld na de transitie dat misschien opeens wel kunnen, omdat hij opeens een gelijke met die man zou zijn. Anderen kunnen voor de transitie juist niet met een vrouw zijn, omdat ze alles hebben (geleerd) weggestopt en daardoor zo goed mogelijk in het normale plaatje proberen te passen. En naar mijn idee is iedereen een beetje bi Als je de juiste persoon maar tegenkomt haha.

In theorie zijn we beide nog in transitie, tenminste, ik heb sowieso nog operatie(s) voor de boeg en ik weet niet zeker in hoeverre hij operaties overweegt. Maar op moment van uit elkaar gaan leefden we wel beide al meerdere jaren als man en hadden we beide de borstoperatie al achter de rug. Het kwam vooral van mij af, sinds de hormonen is mijn leven in een hele positieve zin verandert en ben ik als persoon erg gegroeid, hierdoor hing ik minder aan mijn ex waardoor we uit elkaar zijn gegroeid. Of in ieder geval, ik meer van hem af. (da's de korte versie )

Aan het VU zal jij zelf niet veel hebben, je kan beter contact opnemen met Transvisie als je zelf een wil praten met iemand, en volgens mij hebben ze ook een groep voor familie/partner van als je met anderen in hetzelfde schuitje wil praten. Zie hier: http://www.transvisie.nl/transvisie.nl/ ... herkenning

[Saskia]

Hoi Nena,
Ik wil je sterkte wensen met het traject. Waarschijnlijk zal je ook wel veel vragen over je zelf krijgen. Zie dat ook bij mijn vrouw. Zij is niet lesbisch maar is nu voor de wet en iedereen wel getrouwd met een vrouw. Voor haar toch heftig.

[Nena]

Dankjewel Nathan!
Ik had al zo'n vermoeden, wel een gemiste kans van het vu denk ik. Zeker aagezien ze wel belang hechten aan een goed vangnet!
Is jouw seksuele voorkeur veranderd als ik vragen mag?
Hij zegt dat hij op vrouwen valt, maar goed you never know.

@Saskia, die vragen en opmerkingen heb ik ook (al) gehad.
Ik hou niet zo van hokjes, maar als ik dan toch echt een hokje op moet geven is het lesbisch.
Dat dat dan straks voor de buitenwereld hetero is, is dan maar zo, daar lig ik niet zo wakker van.