Nick schreef:één vraagje: Zou jij je kind met vermoedelijke GD naar een psycholoog of psychiater brengen ? Of zou jij, je kind dat totaal afraden ? En hormonen en operatieve ingrepen zomaar laten ondergaan ? Zou jij, als psycholoog of psychiater, niet willen weten waarom iemand zolang wachtte, of het geen opgedrongen keuze is ? Zou jij, je geen vragen stellen of iemand wel voldoende info kent en rijp is, voor het traject ?
Ik heb al eerder geschreven dat ik uit ga van Informed Consent, waarbij er een paar belangrijke voorwaarden zijn voorafgaand aan het verlenen van zorg:
1) Mensen moeten in staat zijn eigen beslissingen te nemen over hun eigen leven. Een van de vragen die hieronder valt is de vraag of het wel-of-geen opgedrongen keuze is en rijp is voor het traject.
2) Mensen moeten snappen wat de gevolgen van de gevraagde hulp zijn. Een van de vragen die hieronder valt, is of iemand voldoende info kent.
Met wat ik nu weet, zou ik mijn kind zo genderneutraal mogelijk opvoeden. Dus: het kind toestaan om in de kleding te lopen die bij dat kind past. En als een kind aangeeft dat er andere lichaamsdelen nodig zijn dan zou ik, als Informed Consent zou bestaan, direct contact opnemen met een hormoonbehandelaar of operatiearts en zeker niet naar een psycholoog of psychiater als daar geen reden voor is.
[Cynisch]Als ik psycholoog zou zijn, zou ik de huidige situatie zo lang mogelijk handhaven, want op deze manier krijg ik "gratis geld": ik hoef geen barst te doen, ik hoef geen enkele moeite te doen om mensen die transgender zijn mijn praktijk in te krijgen en kan vervolgens elke vraag stellen (hoe privacygevoelig of onbetamelijk ook) zonder dat ze mijn praktijk uit lopen: ze zijn tenslotte heerlijk afhankelijk van mij voor het krijgen van hormonen of operaties. Ik zou van alles onderzoeken qua comorbiditeit met andere psychische aandoeningen, want als ik dan iets vind dan komt MIJN naam in de medische tijdschriften en dan word ik vaak geciteerd. Dat is niet alleen goed voor mijn zelfbeeld, maar ook goed voor mijn inkomsten want op die manier word ik vaak uitgenodigd om te spreken op diverse bijeenkomsten. [/Cynisch]
Serieus: als ik psycholoog of psychiater was, dan zou ik de huidige werkwijze afkeuren. Dan zou ik, net als een deel van de hulpverlenende psychologen al jaren doet, weigeren om doorverwijzingsbrieven te schrijven omdat ik daarmee het Informed Consent-model steun (en dat zou ik artsen ook zeker duidelijk vertellen). En dan zou ik wel hulp verlenen aan mensen die die hulp nodig hebben. Door dat goed te doen zou iedereen mijn naam kennen en daardoor zou ik meer-en-meer transgenders kunnen helpen. En door mijn kennis te delen hebben ook anderen daar wat aan en groeit de kennis over transgender-zijn. Doordat ik een hulpverleners relatie met mijn transgenders zou hebben, zijn ze niet afhankelijk van mij en kunnen ze elk gesprek besluiten dat dat hun laatste gesprek is zonder dat dit gevolgen heeft voor hun medische hulp. Daar zou ik me -echt- goed bij voelen.