Trans zijn en maatschappij
Geplaatst: 01 nov 2017, 21:26
Ik vertel hier mijn verhaal, mijn ervaring. Ik weet dat een grote groep transgenders het hier niet mee eens is. Maar juist daarom wil ik het kwijt. Dit verhaal is niet zozeer voor andere transgenders, maar voor de buitenwereld.
Dus, trans zijn, hoe voelt dat nou?
Voor mij persoonlijk alsvolgt;
Ik heb jarenlang moeten lijden onder het idee dat mijn lijf niet bij mij klopte, en daarop aansluitend de manier waarop men mij zag ook niet overeen kwam met hoe ik door het leven wilde gaan. De impact die dat heeft gehad op m'n leven is desastreus.
Genderdysforie is een neurologisch/psychisch probleem dat een dusdanige beperking heeft op het leven dat ik niet anders kon dan in transitie gaan. Had er een pilletje voor geweest dat had ik die genomen, want een transitie doe je niet voor de lol. Nu ga ik vrijwel symptoom-vrij door het leven, maar ik ben me er zeer van bewust dat een transitie de uiterlijke kenmerken en de sociale positie verandert, maar dat ik nooit m'n werkelijke sekse zal kunnen veranderen.
In de media, en dan vooral social media, begint trans zijn verder te gaan dan 'door genderdysforie dusdanig ondragelijk lijden dat de enige optie een transitie is', en dit begint z'n weg te banen in de maatschappij. In mijn omgeving merk ik dat mensen dat flink zat worden, die transgenders die elke maand weer een nieuw woordje vinden voor hoe ze zich voelen, mensen die eisen dat je raad hoe ze graag aangesproken willen worden (soms niet eens hij of zij) en echt heel pissig worden als je de fout in gaat, die mensen die eerst roepen om gelijke behandeling maar tegelijk om speciale behandeling vragen in het publieke leven. Die omgeving denkt; Wat willen die lui nou, we kunnen het nooit goed doen! Ze worden opgeroepen bondgenoten te zijn in de strijd van een minderheid die samen wordt gevoerd met een bepaald links feministisch gedachtegoed en de bredere LGBT beweging, iets waar veel doorsnee mensen en conservatieven niks voor voelen. Die mensen worden door ons weggezet als transfobisch, als niet open-minded. Ze worden bekritiseerd omdat zij als meerderheid niet volledig opgaan in de grillen van onze gemeenschap (een minderheid).
Dat vind ik pijnlijk. Wij, transgenders, vragen om bakken begrip en aandacht, maar vele van ons kunnen het niet opbrengen zelf begrip te hebben voor diegene die zich niet in onze situatie bevinden. We gaan gesprekken aan terwijl we ons bij voorbaat op de tenen getrapt voelen.
En dat gevoel van op de tenen getrapt zijn is ergens ook wel logisch. We zijn voor en vooral tijdens een transitie enorm op onszelf gericht. Voor 'zij' aangesproken terwijl jij je een 'hij' voelt kan je in een diep dal slingeren waarvan het dagen kan duren eer je er bovenop bent. Daar zit dan ook het pijnpunt van genderdysforie. Maar voor een nietsvermoedende buitenwereld geven we een overtrokken reactie. We maken die reactie zelfs zo groot dat we collectief belachelijke eisen stellen als 'Vraag tevoren hoe iemand aangesproken wil worden' of 'Genderneutrale toiletten'.
Genderdysforie kan ondragelijk zijn voor ons en wij als groep komen daardoor vaak onverdraagzaam over.
Gelukkig is er media aandacht geweest, tv programma's waarin goed naar voren komt waar wij mee te kampen hebben.
Men kan zien wat er bij ons speelt en hoe lastig dat is, dat levert begrip op. Dat begrip vertroebeld echter rap door groepen die zich transgender noemen maar geen transitie willen, zich niet fysiek aanpassen, maar wel eisen dat men hen aanspreekt met voornaamwoorden die bij de doorsnee Nederlander niet bekend zijn. Ik wil niet zeggen dat de identiteit van die personen niet valide is, maar persoonlijk vind ik niet dat die groep representatief is voor de meeste transgenders. Hun trans-zijn ligt meer in de expressie van gender en minder in de beleving van het andere geslacht te zijn. Het bemoeilijkt de acceptatie en het begrip binnen de maatschappij enorm.
Denk aan zaken die in de media alsvolgt worden aangekaart; 'Genderneutrale toiletten zijn noodzakelijk voor transgenders' of 'Dames en Heren omroepen is niet van deze tijd omdat we rekening moeten houden met transgenders'. Voor sommigen is dat zo ja...Maar veruit de meeste transgenders willen juist met dame of heer aangesproken worden, zij willen geen apart wc hokje, in hun naam hoeft men niet 'Dames en Heren' aan te passen, maar hun naam wordt hier wel voor gebruikt. Ja,dan blijft daar die hele kleine groep van mensen die zich ongemakkelijk voelen omdat ze nog niet door kunnen voor het andere geslacht, en de groep die zich man noch vrouw voelt. Maar die groep is zo klein...Een minderheid onder een minderheid. Daar hoeven in mijn mening echt geen aanpassingen voor worden gemaakt, op 1 aanpassing na; een beetje respect. Zo gaat dat immers ook bij andere minderheden. Maar het is mij geen raadsel waarom een groot deel van de bevolking nu denkt dat alle transgenders aandachttrekkers zijn.
We zijn allemaal op 1 hoop gegooid en hoewel wij als groep de onderlinge verschillen weten- al kunnen we het hier vaak zelf al niet over eens worden- wordt onze paraplu-term 'transgender' gebruikt alsof wij 1 homogene groep zijn.
Dus tegen de buitenwereld wil ik zeggen; Laat je niet gek maken door het media-circus, kijk naar de individu.
En als ik terug in de tijd kon en mezelf een tip kon geven zou dat het volgende zijn; Als je het niet eens bent met hoe iemand zijn leven inricht is dat prima, dus andersom is het ook prima als een ander het niet eens is met hoe jij je leven inricht.
Dus, trans zijn, hoe voelt dat nou?
Voor mij persoonlijk alsvolgt;
Ik heb jarenlang moeten lijden onder het idee dat mijn lijf niet bij mij klopte, en daarop aansluitend de manier waarop men mij zag ook niet overeen kwam met hoe ik door het leven wilde gaan. De impact die dat heeft gehad op m'n leven is desastreus.
Genderdysforie is een neurologisch/psychisch probleem dat een dusdanige beperking heeft op het leven dat ik niet anders kon dan in transitie gaan. Had er een pilletje voor geweest dat had ik die genomen, want een transitie doe je niet voor de lol. Nu ga ik vrijwel symptoom-vrij door het leven, maar ik ben me er zeer van bewust dat een transitie de uiterlijke kenmerken en de sociale positie verandert, maar dat ik nooit m'n werkelijke sekse zal kunnen veranderen.
In de media, en dan vooral social media, begint trans zijn verder te gaan dan 'door genderdysforie dusdanig ondragelijk lijden dat de enige optie een transitie is', en dit begint z'n weg te banen in de maatschappij. In mijn omgeving merk ik dat mensen dat flink zat worden, die transgenders die elke maand weer een nieuw woordje vinden voor hoe ze zich voelen, mensen die eisen dat je raad hoe ze graag aangesproken willen worden (soms niet eens hij of zij) en echt heel pissig worden als je de fout in gaat, die mensen die eerst roepen om gelijke behandeling maar tegelijk om speciale behandeling vragen in het publieke leven. Die omgeving denkt; Wat willen die lui nou, we kunnen het nooit goed doen! Ze worden opgeroepen bondgenoten te zijn in de strijd van een minderheid die samen wordt gevoerd met een bepaald links feministisch gedachtegoed en de bredere LGBT beweging, iets waar veel doorsnee mensen en conservatieven niks voor voelen. Die mensen worden door ons weggezet als transfobisch, als niet open-minded. Ze worden bekritiseerd omdat zij als meerderheid niet volledig opgaan in de grillen van onze gemeenschap (een minderheid).
Dat vind ik pijnlijk. Wij, transgenders, vragen om bakken begrip en aandacht, maar vele van ons kunnen het niet opbrengen zelf begrip te hebben voor diegene die zich niet in onze situatie bevinden. We gaan gesprekken aan terwijl we ons bij voorbaat op de tenen getrapt voelen.
En dat gevoel van op de tenen getrapt zijn is ergens ook wel logisch. We zijn voor en vooral tijdens een transitie enorm op onszelf gericht. Voor 'zij' aangesproken terwijl jij je een 'hij' voelt kan je in een diep dal slingeren waarvan het dagen kan duren eer je er bovenop bent. Daar zit dan ook het pijnpunt van genderdysforie. Maar voor een nietsvermoedende buitenwereld geven we een overtrokken reactie. We maken die reactie zelfs zo groot dat we collectief belachelijke eisen stellen als 'Vraag tevoren hoe iemand aangesproken wil worden' of 'Genderneutrale toiletten'.
Genderdysforie kan ondragelijk zijn voor ons en wij als groep komen daardoor vaak onverdraagzaam over.
Gelukkig is er media aandacht geweest, tv programma's waarin goed naar voren komt waar wij mee te kampen hebben.
Men kan zien wat er bij ons speelt en hoe lastig dat is, dat levert begrip op. Dat begrip vertroebeld echter rap door groepen die zich transgender noemen maar geen transitie willen, zich niet fysiek aanpassen, maar wel eisen dat men hen aanspreekt met voornaamwoorden die bij de doorsnee Nederlander niet bekend zijn. Ik wil niet zeggen dat de identiteit van die personen niet valide is, maar persoonlijk vind ik niet dat die groep representatief is voor de meeste transgenders. Hun trans-zijn ligt meer in de expressie van gender en minder in de beleving van het andere geslacht te zijn. Het bemoeilijkt de acceptatie en het begrip binnen de maatschappij enorm.
Denk aan zaken die in de media alsvolgt worden aangekaart; 'Genderneutrale toiletten zijn noodzakelijk voor transgenders' of 'Dames en Heren omroepen is niet van deze tijd omdat we rekening moeten houden met transgenders'. Voor sommigen is dat zo ja...Maar veruit de meeste transgenders willen juist met dame of heer aangesproken worden, zij willen geen apart wc hokje, in hun naam hoeft men niet 'Dames en Heren' aan te passen, maar hun naam wordt hier wel voor gebruikt. Ja,dan blijft daar die hele kleine groep van mensen die zich ongemakkelijk voelen omdat ze nog niet door kunnen voor het andere geslacht, en de groep die zich man noch vrouw voelt. Maar die groep is zo klein...Een minderheid onder een minderheid. Daar hoeven in mijn mening echt geen aanpassingen voor worden gemaakt, op 1 aanpassing na; een beetje respect. Zo gaat dat immers ook bij andere minderheden. Maar het is mij geen raadsel waarom een groot deel van de bevolking nu denkt dat alle transgenders aandachttrekkers zijn.
We zijn allemaal op 1 hoop gegooid en hoewel wij als groep de onderlinge verschillen weten- al kunnen we het hier vaak zelf al niet over eens worden- wordt onze paraplu-term 'transgender' gebruikt alsof wij 1 homogene groep zijn.
Dus tegen de buitenwereld wil ik zeggen; Laat je niet gek maken door het media-circus, kijk naar de individu.
En als ik terug in de tijd kon en mezelf een tip kon geven zou dat het volgende zijn; Als je het niet eens bent met hoe iemand zijn leven inricht is dat prima, dus andersom is het ook prima als een ander het niet eens is met hoe jij je leven inricht.