Heeft iemand hier ook last van?
Geplaatst: 08 apr 2019, 11:01
De laatste 2 weken ben ik uit gekomen bij mijn familie en huisarts. De vrouwen waren ondersteunend en zijn blij voor me. Met de mannen was het een heel ander verhaal.
Mijn stiefvader zei dat hij nogal moeite heeft met mijn openbaring, maar het voelde eigenlijk vooral heel erg als afkeurend. Ik was misschien niet zo genuanceerd want ik ben volledig in vrouwmodus gegaan, ok, en ik begrijp ergens wel dat hij daar moeite mee heeft, maar aan de andere kant snap ik totaal niet waarom dit om hem zou moeten gaan. Ik stel me open en praat over mijn emoties en vervolgens claimt hij het moment door er zoveel moeite mee te hebben. Waarom kan hij niet gewoon blij voor me zijn en ondersteunend?
Ik kan de gedachtegang totaal niet volgen dat het een goed idee leek om me te vertellen dat ie er zoveel moeite mee heeft op dezelfde dag dat ik uit kom. Dat zet mij toch alleen maar aan het twijfelen? Is dat nou echt het doel? Ik ben er zeker weer ontzettend van gaan twijfelen. Misschien is het toch allemaal compleet onzin? Maar waarom schrijf ik dan op een trans forum om te vragen of andere hier ook last van hebben gehad? Als ik naar mijn jurkje kijk wordt ik super blij van wat ik zie, maar als ik in de spiegel kijk vind ik m'n gezicht ineens weer lelijk, terwijl ik juist het gevoel had dat het wel meeviel.
Waarom hebben mannen die macht over me? Hij hoeft maar iets te zeggen en ik begin weer te twijfelen, terwijl ik juist zo blij was de afgelopen dagen dat ik lekker publiek in jurkjes rondliep en lag te zonnen in het park.
Ik voelde me echt vrouw. Hebben jullie hier ook last van gehad? Hoe gingen jullie ermee om? Is dit weer gender dysforie?
Erover schrijven lijkt te helpen, maar ik ben zo bang voor de kans dat de psycholoog die mijn intake zal doen misschien een man is en ik me weer zo machteloos voel als gisteren. Ik ben bang dat er dan uit komt dat het inderdaad compleet onzin is. Die angst kan ik niet goed plaatsen. Want als het onzin is kan ik als man verder. En dan? Ik weet dat ik binnen de korste keren weer hieraan zit te denken. Waarom voelt het zo fijn om me als vrouw te presenteren? Is dit mijn mannelijke kant die nu roet in het eten gooit, geactiveerd door mijn stiefvader? Herkennen jullie dit?
Het is veel heftiger dan ik eerst dacht. Maar nu weet iedereen het, behalve mijn biologische vader en zijn kant van de familie. Ik weet niet of ik uberhaupt nog wel contact met hem wil, want ik ben bang dat hij me nog veel harder gaat tegenpraten. Maar geen contact vind ik ook weer niet kunnen.
Dit moest er echt even uit, sorry
Mijn stiefvader zei dat hij nogal moeite heeft met mijn openbaring, maar het voelde eigenlijk vooral heel erg als afkeurend. Ik was misschien niet zo genuanceerd want ik ben volledig in vrouwmodus gegaan, ok, en ik begrijp ergens wel dat hij daar moeite mee heeft, maar aan de andere kant snap ik totaal niet waarom dit om hem zou moeten gaan. Ik stel me open en praat over mijn emoties en vervolgens claimt hij het moment door er zoveel moeite mee te hebben. Waarom kan hij niet gewoon blij voor me zijn en ondersteunend?
Ik kan de gedachtegang totaal niet volgen dat het een goed idee leek om me te vertellen dat ie er zoveel moeite mee heeft op dezelfde dag dat ik uit kom. Dat zet mij toch alleen maar aan het twijfelen? Is dat nou echt het doel? Ik ben er zeker weer ontzettend van gaan twijfelen. Misschien is het toch allemaal compleet onzin? Maar waarom schrijf ik dan op een trans forum om te vragen of andere hier ook last van hebben gehad? Als ik naar mijn jurkje kijk wordt ik super blij van wat ik zie, maar als ik in de spiegel kijk vind ik m'n gezicht ineens weer lelijk, terwijl ik juist het gevoel had dat het wel meeviel.
Waarom hebben mannen die macht over me? Hij hoeft maar iets te zeggen en ik begin weer te twijfelen, terwijl ik juist zo blij was de afgelopen dagen dat ik lekker publiek in jurkjes rondliep en lag te zonnen in het park.
Ik voelde me echt vrouw. Hebben jullie hier ook last van gehad? Hoe gingen jullie ermee om? Is dit weer gender dysforie?
Erover schrijven lijkt te helpen, maar ik ben zo bang voor de kans dat de psycholoog die mijn intake zal doen misschien een man is en ik me weer zo machteloos voel als gisteren. Ik ben bang dat er dan uit komt dat het inderdaad compleet onzin is. Die angst kan ik niet goed plaatsen. Want als het onzin is kan ik als man verder. En dan? Ik weet dat ik binnen de korste keren weer hieraan zit te denken. Waarom voelt het zo fijn om me als vrouw te presenteren? Is dit mijn mannelijke kant die nu roet in het eten gooit, geactiveerd door mijn stiefvader? Herkennen jullie dit?
Het is veel heftiger dan ik eerst dacht. Maar nu weet iedereen het, behalve mijn biologische vader en zijn kant van de familie. Ik weet niet of ik uberhaupt nog wel contact met hem wil, want ik ben bang dat hij me nog veel harder gaat tegenpraten. Maar geen contact vind ik ook weer niet kunnen.
Dit moest er echt even uit, sorry