update

[monique fisher]

Een tijdje niet aanwezig geweest maar hier en daar wel gelezen hoor. hoe dat komt, ik denk dat jullie dat allemaal wel gehad hebben. Druk met jezelf. Ik heb de laatste maanden een hoop doorgemaakt de scheiding met mijn echtgenote en de daarop volgende waardeloze verstandhouding tussen ons twee, waar onze kinderen onder te lijden hebben, mede omdat zij sinds dat zij vertrokken is het schijnbaar nodig vond om een aantal mannen al te verslijten. Al lijkt het er nu op dat ze een wat standvastigere verhouding met één is begonnen. dit heeft echter wel tot gevolg gehad dat één van de kinderen weer bij mij is komen wonen. wat ook geen verbetering in de verhouding heeft gebracht, het is nu echter wel echt een gebroken gezin want een gedeelte van de kinderen woont bij mij en een ander gedeelte bij haar. en dan natuurlijk mijzelf, de grote ontdekkingstocht vol met bevestigingen. iedere dag wordt het nu wel duidelijker voor mijzelf, wat ik natuurlijk allang al wist van binnen, ik ben transgender en ik wil niks liever dan nu ook verder gaan als diegene wie ik vanuit mijn gevoel/aard echt ben. en dat proces is nu ook al langzaam aan de gang. ik heb mij aangemeld bij het VUMC en sta op de wachtlijst.mijn therapeutische behandeling bij mijn huidige behandelaar is nu gericht op de juiste dossieropbouw en zij heeft ook al contact gelegd met VUMC. Ikzelf ben denk ik ook al met een soort persoonlijkheidstransitie begonnen. mijn haar wordt al langer, ik ben de nodige kilo's kwijtgeraakt, en weeg nu 70 kilo (1.72 m) de laatste maanden heb ik de nodige nieuwe kleding gekocht en in het openbaar loop ik nu in jeans, sweaters en hoodies van de vrouwencollecties en doe regelmatig ook make-up op (niet opvallend) daarnaast heb ik een aantal jurkjes en rokjes in de kast hangen welke ik op gepaste momenten nu ook draag. kortom het begin van een nieuwe kledingkast. verder heb ik heb ik mijn jongste dochter nu ook ingelicht dat ik in behandeling ben. haar reactie was ook weer opmerkelijk, het maakt haar niet uit en ik moet doen wat goed voelt bij mijzelf, of dit werkelijk zo voelt bij haar, ik weet het niet. Ze is ook nog jong en zelf in een nieuwe fase van haar leven. En dan mijn moeder, had haar al een hele tijd niet gezien vanwege een verstoorde verhouding met mijn ex-vrouw. ik had al weer telefonisch contact gehad met haar en haar verteld van de scheiding. Nu ben ik ook bij haar langs geweest en heb haar niet alles verteld, maar toen zij zei, voor jouw komt er ook wel een nieuwe vrouw, heb ik haar wel geïnformeerd, dat dat misschien wel eens een man zou kunnen zijn. Haar reactie, het verwonderd haar niet, zij zegt dat zij daar altijd al een vermoeden van heeft gehad. nu komt echter natuurlijk ook het moment dat ik haar moet vertellen dat haar zoon eigenlijk haar dochter is , maar dat schuif ik nog wel even voor mij uit.
Mijn werk, dat is wel het moeilijkste. ik werk zoals eerder gemeld in een echte mannenwereld en industrie, een keus in het verleden die ik waarschijnlijk niet had moeten maken, maar ik zou en moest mijzelf bewijzen, nu werken er binnen mijn afdeling wel vrouwen. en met één heb ik wel een beter contact. tegen haar heb ik nu verteld dat ik een andere sexuele oriëntatie heb dan zij denkt, wat zij er van maakt dat weet ik natuurlijk niet maar het is een begin. daarnaast heb ik in mijn laatste gesprek met mijn leidinggevende aangegeven dat ik issue's heb uit het verleden betreffende mijn persoonlijkheid en dat ik daarom bij mijn behandelaar loop. verder draag ik nu ook de kleding die ik boven heb beschreven op mijn werk aan en ik toon ook we uitingen die sommige als vrouwelijk zouden kunnen betitelen maar voor mij als bevrijding voelen. dus wat ze op mijn werk observeren kan ik niet bepalen. maar geleidelijk zal ik wel meer veranderingen door voeren die wel zullen opvallen.
Van binnen voel ik mij onrustig, het proces is lang, misschien wel te lang. ik heb met mijn behandelaar gesproken over zelfmedicatie, en overweeg serieus om volgend jaar te beginnen met verwijdering van gezichtsbeharing, mijn verlangen om een vrouwelijk lichaam te hebben wordt voor mij nu erg duidelijk en ik wordt daar ongeduldig door. ik wil een volledige transitie en heb een zeer vrouwelijk beeld van mijzelf en het liefst zou ik vandaag in een jurkje over straat gaan. Maar ik heb natuurlijk rekening te houden met mijn kinderen. PFF, het is nogal wat als ik het zo neer schrijf, hoop jullie er niet mee lastig te vallen. ik laat het hier ook maar even bij.

liefs en en knuffel,

Monique

[Irisaperture]

Heel veel sterkte, het gevoel dat het niet snel genoeg gaat herken ik zeer zeker wel, en dan was ik in mijn geval alleen nog maar aan het wachten tot mijn psychologe terug was van zwangerschapsverlof (terwijl ik tijdens haar verlof tot de beslissing kwam om de behandeling te willen).

Geef de mensen de tijd om aan de nieuwe situatie te wennen, in je hoofd heb je je er misschien al jaren op voorbereid terwijl je omgeving nu pas veranderingen begint te merken.
Ik weet niet hoe oud de dochter is die aangaf er geen problemen mee te hebben, maar het kan dat ze er werkelijk zo instaat, of het nog niet volledig begrijpt wat de behandeling en verandering omvat.

[monique fisher]

dank je wel, kan het soms gebruiken al is de situatie soms heel duidelijk, voor mijzelf. de dochter die ik vernoem is 12 jaar, en dan begrijp je ook wel wat haar nieuwe levensfase is, en gezien haar leeftijd moet ik inderdaad afwachten of ze er inderdaad echt zo instaat. moeilijk in te schatten, vind ik. Intussen alweer wat verder hoor. Een gesprek aangevraagd voor gezicht ontharing. ga het zelf maar financieren, als dat mogelijk is, laseren is waarschijnlijk geen optie voor mij, dus het wordt denk ik elektrolyse. Maar ik wil graag van de baardgroei af, het hindert me, mijn therapeute, op de hoogte gebracht en zei kan het ondersteunen, omdat dit geen ingrijpende ingreep maakt op mijn lichaam en er geen gezondheid begeleiding bijhoort. de kliniek die ik op het oog heb heeft ervaring met MtF en al meerdere behandelingen uitgevoerd. maar dat is dan voor volgend jaar. nu eerst de feestdagen, voor het eerst als een gescheiden gezin. gelukkig heb ik één van de dagen alles bij elkaar daar ben ik het gelukkigst mee. Wil er een mooie dag van maken. en ik hoop dat dat lukt. en twee weken vrij van mijn werk ben er aan toe. even tijd voor mijzelf. Rust en ontspanning.

groetjes, Monique

[Irisaperture]

Een buurmeisje van dezelfde leeftijd vroeg me laatst zeer direct toen ik haar tegenkwam op straat "of het bij mij ook zeer deed" en hoewel ik even moest omschakelen begreep ik wel wat ze bedoelde.
Het lijkt me heel lastig om je dochter te zien veranderen in iets dat je zelf ook nastreeft.

Veel plezier gewenst de komende feestdagen.

[monique fisher]

Valt wel mee hoor, ze heeft twee grote zussen boven haar, dus ik heb al ervaring. ik kijk voornamelijk naar haar uit liefde voor wie zij is, zoals bij elk van mijn dochters. Ik wordt wel emotioneel van het feit dat ik haar niet bij mij heb. Die paar dagen per twee weken is veel te kort, ook al weet ik dat het vanwege maatschappelijke redenen niet anders kan. als ze bij mij is probeer ik ook zoveel als mogelijk een knuffel te geven, zo ook bij haar broertje. En als ik ze weer bij hun moeder heb gebracht na hun verblijf dan branden de tranen in mijn ogen. Intussen ook antwoord gekregen van de kliniek, eerste consult is geregeld, kennismaking en orientatie.

Jij ook prettige feestdagen en een goed 2020

Groetjes en een knuffel, Monique