Man zijn/worden

[Reznar]

Ik ben 37 jaar oud en sinds kort tot de conclusie gekomen dat ik me man voel. Als kind wilde ik wel jongen zijn, dan dachten ze op de middelbare dat ik lesbisch was. Boot afgehouden, toch op den duur aan toe gegeven en naar COC gegaan, lesbisch geprobeerd, failed . Homo's waren zo leuk, maar ja, ik was 'vrouw'.
Nu heb ik besloten mijn benen niet meer te scheren, gisteren herensokken gekocht en deo. Voelt fijn, maar nu wordt ik toch wat onzeker, wiebelig. Kennen jullie dat? Ik dacht ik jas het er ff doorheen, qua acceptatie, maar het is toch geen kattenpies...

[Irene_de_Vreede]

Het is inderdaad geen kattenpies. Een vriendin van me noemt het kervelsoep: als je denkt dat je er bent ben je op de helft.

[Hal]

Ik denk dat het net als met alle andere grote dingen in het leven is: het gaat met horten en stoten. Wiebelig zijn mag, en stapjes heen en terug zetten mag ook. Wie weet waar je uitkomt. Je kunt net zo lang blijven spelen tot je met dat stuk van jezelf gelukkig bent.

Zelf had ik er ook veel aan om te kijken naar de dingen die ik al deed nog voordat ik begreep wat er aan de hand was. Dat gaf het gevoel dat het er 'altijd al was' en dat ik het niet zomaar ineens ben gaan verzinnen, of zo.

[Reznar]

Mijn beste vriendin is bisexueel en best wel genderqueer. Zij raadde aan om niet meteen al mijn 'vrouwenkleding' weg te doen. We kijken samen Queer eye en Jonathan draagt ook vrouwenkleding. Ik zou zo pats boem over willen stappen naar man, maar zo makkelijk is het niet. Ik ben ook nog moeder .
Mijn man vindt het trouwens oké, hij kent me toch zei hij. Ik blijf wel mezelf, heel vreemd.

Hal wat goed dat je schrijft dat je denkt aan de dingen voordat je begreep wat er aan de hand was. Ik had al unisex deo, ik kocht al mannenshirts, herenschoenen, mannenzonnebril. Ik ga maar eerst wat androgyn proberen denk ik en experimenteren, als ik een keer toch mijn benen wil scheren mag dat ook, of nagellak, make up opdoen. Ik wist niet dat het zo lastig was, ik dacht 'zo, nu ben ik Bruce Willis, klaar' hahaha.

[Reznar]

Hal, ik vraag me nu toch af welke dingen je bedoelt van voor je het begreep, kleding of andere dingen, meer van gedrag of persoonlijkheid?

[Hal]

Uiterlijkheden waren inderdaad een onderdeel. Met uitzondering van een kort experiment in m'n tienerjaren, heb ik eigenlijk altijd gestaan op jongens- / herenkapsels, bijvoorbeeld. En met eenzelfde korte uitzonderingsperiode toen ik net een vriendje had en dacht dat ik dan dus strings moest dragen ook herenondergoed.

Ik zag ook vooral veel dingen die ik niet meer deed. Zwemmen, waar ik als kind verzot op was, was na het begin van mijn puberteit ineens verschrikkelijk ongemakkelijk en naar om redenen die ik nog niet kon uitleggen. Hetzelfde voor korte broeken en open schoenen, die mettertijd uit mn garderobe verdwenen zonder dat ik nou echt kon uitleggen waarom. Moeite hebben met zelfverzorging, van kappersbezoek tot medicijngebruik en algemene verzorging.

En ook fantasie en dagdromen, de inhoud ervan, maar vooral ook hoe intens ze waren en hoe heftig ik reageerde als iemand ze verstoorde. Ook daarnaast: onevenredig veel last hebben van mensen de erop staan om me als vrouw te behandelen door bijvoorbeeld een deur open te houden of ineens excuses te gaan maken voor schuine grappen als ik in de buurt kwam, of zo. Niemand vind seksisme leuk, denk ik, maar de hoeveelheid wanhoop die ik erbij voelde was gewoon buitenproportioneel.

[Jer158]

Tegelijk is het "achteraf zoeken naar signalen" van beperkte waarde. Je kunt bij iedereen wel dingen vinden die "bewijs" zijn van transheid, maar voor iedere trans man zijn er meerdere vrouwen (lesbisch, hetero, alles er tussenin) die OOK die "bewijzen" in hun verleden hebben. Ongemakkelijk voelen kan ook een boel redenen hebben, van problemen met zelfbeeld tot trauma tot "gewoon" (terecht) niet blij worden van seksisme en stereotypering.

Ga lekker verder met jezelf ontdekken, doe en kleed je zoals je zelf wil. Als afab persoon heeft dat vrij weinig sociale consequenties, zeker aangezien je partner erachter staat. En, belangrijk, als je dat doet leer je een boel over jezelf! In het bijzonder, hoeveel van je ongemak dysforie is (stress inherent aan genderincongruentie) en hoeveel een gevolg is van sociale verwachtingen. Hoe meer je pre-transitie die sociale verwachtingen van je geboortegeslacht afschudt, hoe beter je jezelf kent en hoe beter voorbereid je aan het traject begint (als je daarvoor kiest).

Mijn ervaring met als afab persoon mannen dingen doen/dragen is dat het zeeeeelden iemand opvalt. Dat is tegelijk een vloek en een zegen. Een zegen omdat je vrijwel ALLES mannelijk kan doen/dragen zonder dat iemand er iets over zegt (beetje afhankelijk van hoe geleidelijk je het doet). Een vloek omdat bij vrijwel niemand (buiten LGBT+ ruimtes) het kwartje zal vallen dat je misschien trans bent totdat je het hardop zegt.

[Reznar]

Ik droeg al mannenshirts dus, nu ga ik beenhaar krijgen. Ik wil ook een pak gaan kopen eigenlijk, tja het zal wel gaan ja zonder reacties misschien. Dat is toch gek, als een man vrouwenkleding aandoet is dat echt anders. Ik had vanavond zo'n leuk contact toen ik buiten Pokémon speelde, een jongen die als avatar een meisje had en het liefst met vrouwen praat. Zo'n goede klik, toevallig, als toeval bestaat. Ik heb gewoon verteld dat ik mijn gender onderzoek, er liepen twee lesbo's langs, die zeiden meteen goedendag. Zo maf ben ik niet.
Het is wel ups en downs merk ik.

Ik ga rustig aan, stap voor stap en zie waar ik uitkom. Ik ga niet meteen voor level Bruce Willis

[Reznar]

Bedankt Hal voor je uitgebreide reactie.

Uiterlijkheden waren inderdaad een onderdeel. Met uitzondering van een kort experiment in m'n tienerjaren, heb ik eigenlijk altijd gestaan op jongens- / herenkapsels, bijvoorbeeld. En met eenzelfde korte uitzonderingsperiode toen ik net een vriendje had en dacht dat ik dan dus strings moest dragen ook herenondergoed.

Ik heb ook kort haar gehad lange tijd, middelbare school en in mijn twintiger-tijd. Toen ontmoette ik mijn man en hij had lang haar (metal) dus heb ik het ook maar laten groeien.

Ik zag ook vooral veel dingen die ik niet meer deed. Zwemmen, waar ik als kind verzot op was, was na het begin van mijn puberteit ineens verschrikkelijk ongemakkelijk en naar om redenen die ik nog niet kon uitleggen. Hetzelfde voor korte broeken en open schoenen, die mettertijd uit mn garderobe verdwenen zonder dat ik nou echt kon uitleggen waarom. Moeite hebben met zelfverzorging, van kappersbezoek tot medicijngebruik en algemene verzorging.

Ik wilde hetzelfde kapsel als een drummer (man) toen ik tiener was, durfde geen plaatje mee te nemen, dus er kwamen steeds tuttige kapsels uit.. thuis deed ik het wel goed. Ik vind het echt erg dat ik toen niet snapte hoe het zat, ik schaamde me wel.

En ook fantasie en dagdromen, de inhoud ervan, maar vooral ook hoe intens ze waren en hoe heftig ik reageerde als iemand ze verstoorde. Ook daarnaast: onevenredig veel last hebben van mensen de erop staan om me als vrouw te behandelen door bijvoorbeeld een deur open te houden of ineens excuses te gaan maken voor schuine grappen als ik in de buurt kwam, of zo. Niemand vind seksisme leuk, denk ik, maar de hoeveelheid wanhoop die ik erbij voelde was gewoon buitenproportioneel.

Ik kon hele dagen dagdromen, mensen vonden dat absurd, ik zou onhandelbaar zijn. In mijn dagdromen, fantasieën was ik jongen/man. Sexisme van mannen naar vrouwen, verschrikkelijk. In Engeland walgde ik van het idee man intiem met vrouw, ze dachten dat het aan de vertaling lag. Euh, dit is ingewikkeld. Ik hou van mannen, maar als man. Dubbel heftig wel vind ik.