Ben er zo aan toe

[Tanja]

Ik schrijf hier niet zo heel veel maar lees wel echt alles.
Ben inmiddels de 50 gepasseerd en sta nog steeds met beide benen in het drijfzand.
Als ik verhalen lees over ffs, srs etc droom ik weg en droom ik dat ik aan de beurt ben.
Ben niet gelovig maar praat elke avond richting de hemel en vraag overleden dierbaren om hulp.
Bij het naar bed gaan val ik uitsluitend in slaap met een verhaal dat mijn proces loopt en loopt.
Ik begin langzamerhand door te draaien maar buiten mijn sociale contacten op het web is er niemand die me begrijpt.
Sterker....ze willen het niet begrijpen, mijden expres programma's als hij is een zij enz.
Nu heb ik ook complexe ptss wat het niet makkelijker maakt, niet voor mij en niet voor mijn omgeving.
Heb een gezin die het niet accepteert, heb relatief moderne ouders die het toch ook niet willen snappen (tja enig kind) en op mijn werk hmmm. Is een absolute no go. Laatstgenoemde ben ik overigens bijna vanaf maar er zijn vast anderen die ook in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten.
Ik weet het af en toe echt niet meer en wil ook gelukkig zijn.


Sorry voor de klaagzang en sommigen zullen roepen....gewoon doorzetten maar ik block mezelf keer op keer

[Irene_de_Vreede]

Sterkte Tanja,

Ik heb het toch een stuk gemakkelijker als ik dat zo lees. Een gezin dat me steunt, vrienden en familie die zeer begrijpend zijn en zelfs mijn moeder, die toch niet zo makkelijk is heeft het voor kennisgeving aangenomen. Ik werk in een bedrijf waar Diversity & Inclusion een belangrijk speerpunt zijn.

[Marina1993]

Ik weet voor nu even niet wat ik moet zeggen. Wel wil ik je een virtuele knuffel geven <3.

Probeer alsjeblieft te blijven geloven dat het goedkomt.

[Marica]

Ten eerste een knuf voor jou Tanja.

Begrip in de eigen omgeving is slechts weinigen gegeven. Ik kan mij bevoorbeeld geen voorstelling maken hoe het moet zijn voor jou.
Maar weet dat ik je steun, en altijd open sta voor een dm of mailtje.

[Anon20201101]

Hoi Tanja,

Je bent niet alleen hoor. Ik herken mezelf in jou verhaal. Situatie is min of meer vergelijkbaar. Ik ga ook trouwens richting de 50, nog niet gepaseerd. Maar gho wat zie jij er goed uit zeg, menige vrouw over de 50 zou jaloers zijn

Ik zelf loop al vanaf mijn 4de rond met dit "probleem", het heeft mijn 40 jaar gekost voordat ik er met een psycholoog over drufte te praten. Al die tijd had ik het min of meer weg gestopt. Wel altijd dierbare duidelijk laten weten, hoe ik in elkaar stak, maar naast mijn eigen schaamte voor mezelf wilde ik hun ook niet echt opzadelen met mijn "probleem"'. DIt maakt je last, gewoon dubbel zo groot.

UIteindelijk heb ik de situatie leren accepteren zoals die is, dat heeft me veel rust gegeven. Voor mij is dat moment, ook een nieuw vertrekpunt geworden van Anon20201101, om zich in alle vrijheid en tijd verder te ontwikkelen, en om te mogen zijn wie ze is. Niet dat ik er dan ineeens was, de battle begint dat eigenlijk pas en zit er nog midden in En ik weet er van te genieten, in plaats van dat het me depri maakt. Ik zoek nu de momenten, ook familie leden weten het en waar eerst weerstand was, komt langzaam meer acceptatie. Onthou wel, ook je gezin heeft tijd nodig.
Ik sta altijd open voor een gesprek of mail of welke contact vorm dan ook...

[Lauren79]

Hi!
Goed dat je je verhaal doet hier. Blijven praten! Zo verstopt zitten in jezelf, heeft voor niemand ooit geholpen. Praat met een goede psycholoog of een coach waar je gewoon je verhaal kwijt kunt. Diegene heeft een beroepsgeheim en is er in getraind om zonder oordeel te luisteren. Uit ervaring weet ik hoe heerlijk dat is. Voor mij heeft dat enkele jaren gelden ervoor gezorgd steeds meer mezelf te kunne zijn. Voor de buiten wereld maakte ik toen misschien mini- stapjes, maar voor mij waren dat reuze sprongen.
De eerste keer met een skinnyjeans naar buiten of een leren legging met een blouse er boven. Dat was echt bevrijdend. Dat soort dingen. Die het rustig aan . Ontdek het langzaam. Steeds een klein stapje en daar kan goede gesprekken goed bij helpen.

[Nomey]

Hi Tanja.
Juist zo lang doorlopen is mijn angst.
Ik zeg bewust dat ik dit na mn 50e echt niet moet willen. Maar ja de wereld was in jouw 30er jaren heel anders.

20 jaar geleden werd ik behandeld is een 'ziek' kind. Die onzeker was en in de war maar absoluut geen meisje. Jaren therapie hebben mij gevormd tot de man die ik nu ben.
En toen kwamen de scheuren. Iets in mij breekt los en maakt er een feestje van. Het kostte mij 2 jaar om te beseffen dat t kind in mij, dat meisje wat ik wilde zijn, er gewoon nog is.

Ik ben al 13 jaar samen. helft van de tijd getrouwd en samen 3 kinderen. We hebben t goed samen maar de bom is gedropt.
En tja ook hier niet alle begrip. Wat ik snap. mn vrouw koos een man en niet een vrouw (dacht ze haha).
We praten. Onze gezamenlijk vrienden weten het. ouders en gezinnen. de kinderen houden we nog even er buiten. Eerst zelf ontdekken.

Afspraak is "praten mag altijd maar het moet er niet altijd over gaan". Dat helpt. soms praat zij soms ik.
maar ik zit nog vol in therapie,wil hier echt aan werken en rust.
We zijn het eens, dat hoe t loopt loopt t en als we dan elkaar verliezen dan hebben we samen dienkeuze gemaakt. Ook dat geeft rust.

Misschien helpt t je iets misschien ook niets.
Ik spreek af dat iedereen met wie ik er over begin het geen taboe is en t nu bij mij hoort en ik er ook niet voor kies, net als zij er niet voor kiezen. Alleen ik moet er mee leven

[DelicateFlower]

Je schrijft hier misschien niet zo veel, maar elke keer als je iets neerzet denk ik: wát een chique dame is die Tanja toch. Je hebt echt een mooi gezicht.

Wat je verhaal betreft: ik herken het deels. Ik had nog niet gereageerd, omdat ik je post had gemist. Ik ben namelijk een tijdje weggeweest van het forum en om een goede reden: vanwege mijn PTSS die mijn familie bij me heeft gecreëerd onderging ik een EMDR-therapie. Misschien is dat iets wat ook voor jou werkt. Mij heeft het in ieder geval ontzettend geholpen.

En het is al eerder gezegd in dit topic: een psycholoog heeft een geheimhoudingsplicht. Ik lees het vaker dat forumleden niet naar een huisarts of psycholoog durven, omdat ze bang zijn dat familieleden het dan ontdekken. Maar de professionals mogen dat soort informatie helemaal niet met ouders of wie dan ook delen (tenzij je minderjarig bent).

Mijn advies zou dan ook zijn: praat erover met professionals. Laat dat je goede voornemen voor 2021 zijn.

En mijn andere tip: houd een dagboek bij. Schrijf zoveel als je kunt zodat je leert hoe je je wilt uitdrukken, wat je precies wilt vertellen, op welke manier je je zinnen wilt formuleren. Schrijven en het vervolgens hardop voorlezen voor jezelf helpt enorm. Het zorgt ervoor dat je in de toekomst beter uit te woorden komt als je je verhaal moet doen, bij professionals of de mensen in je omgeving.

Om terug te komen op je verhaal: mijn familie leek ook geen problemen te hebben met LHBT’ers, maar begrip voor mijn situatie hebben ze nooit gehad. Ik weet dus waar je pijn zit.

Mocht je liever via een privé-bericht willen reageren, doe dat dan gerust.

Ik wens je een mooi nieuw jaar toe. Zet ‘m op!

[Tanja]

Hoi,
Was er eventjes niet maar bedankt voor jullie reacties...Lief

Voor wat betreft mijn behandelingen bij een psych.....
Kom daar nu alweer ruim twee jaar en heb alle therapieën al ondergaan.
De ptss komt voort uit mijn werk waardoor het kabeltje brak zeg maar.
Ga er in ieder geval hard voor werken om mezelf te mogen zijn.

Nogmaals bedankt

[ReneeCross]

Ik schrijf hier niet zo heel veel maar lees wel echt alles.
Ben inmiddels de 50 gepasseerd en sta nog steeds met beide benen in het drijfzand.
Als ik verhalen lees over ffs, srs etc droom ik weg en droom ik dat ik aan de beurt ben.
Ben niet gelovig maar praat elke avond richting de hemel en vraag overleden dierbaren om hulp.
Bij het naar bed gaan val ik uitsluitend in slaap met een verhaal dat mijn proces loopt en loopt.
Ik begin langzamerhand door te draaien maar buiten mijn sociale contacten op het web is er niemand die me begrijpt.
Sterker....ze willen het niet begrijpen, mijden expres programma's als hij is een zij enz.
Nu heb ik ook complexe ptss wat het niet makkelijker maakt, niet voor mij en niet voor mijn omgeving.
Heb een gezin die het niet accepteert, heb relatief moderne ouders die het toch ook niet willen snappen (tja enig kind) en op mijn werk hmmm. Is een absolute no go. Laatstgenoemde ben ik overigens bijna vanaf maar er zijn vast anderen die ook in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten.
Ik weet het af en toe echt niet meer en wil ook gelukkig zijn.


Sorry voor de klaagzang en sommigen zullen roepen....gewoon doorzetten maar ik block mezelf keer op keer

Soms heb je gewoon even een klankbord nodig. En zo kunnen wij elkaar helpen toch. Maar wel heftig als je zo weinig gesteund wordt. Moeilijk lijkt me dat.