1e transitie dag

[Lena80]

Ben nog aan het begin van het begin. Dus nog niet begonnen met transitie, maar wel bezig met zoeken van hulp en aangemeld bij vumc.

Ben eingelijk wel benieuwd wat jullie op 1e transitie dag hebben gedaan en is het dan de dag dat je aan hormonen begint of al eerder?(oftewel, wat is jullie definitie van 1e transitie dag?)

[Irene_de_Vreede]

Ik heb geen vastomlijnde eerste transitiedag, voor mijn gevoel is het de dag (periode) dat ik mezelf uiteindelijk heb geaccepteerd. Op de dag dat ik mijn hormonen meekreeg heb ik samen met mijn partner en jongste zoon gezellig een broodje gegeten in de kantine van het AUMC.

[Hal]

Leuke vraag. Ik heb of had niet echt een eerste transitiedag. Er was de dag dat ik bij mijn partner uit de kast kwam. En de dag dat ik dat bij een aantal vrienden deed. En de dag dat ik voor het eerst een binder aandeed. De dag dat ik een naam koos en 'm bij bepaalde clubjes mensen ging gebruiken. Toen was er de dag dat ik aan de testosteron ging, en binnenkort is er de dag dat ik op het werk voor iedereen uit de kast kom. Er was de dag dat ik m'n collectie dameskleding in de container van het leger des heils mikte. Maar daarvoor was er al een dag geweest dat ik voor het laatst een keer iets droeg dat ik niet op de herenafdeling had gekocht. Geen idee wanneer, maar ik gok op afgelopen maart, vlak voor de lockdown.

Ergens daar in dat proces is de dag gekomen dat ik niet meer dacht 'ik wil een man zijn', maar 'ik ben een man, alleen ziet nog niet iedereen dat'. Wanneer dat was, dat weet ik niet, Dat is heel geleidelijk gegaan.

Tja. Wanneer begin je Ik ben al wel echt 'begonnen' ruim voordat ik hormonen voorgeschreven kreeg. Toen ik t eenmaal snapte van mezelf, was er niet veel meer tegen te houden, behalve die dingen waarvoor je van doktoren afhankelijk bent. En het rolt verder en het groeit ook nog gewoon door, dus voorlopig blijf ik nog gewoon lekker 'beginnen' denk ik.

[DelicateFlower]

Inderdaad een leuke vraag. Ik heb het mezelf ook meermaals afgevraagd: wanneer kan ik zeggen dat ik in transitie ben? Mag ik dat pas zeggen als ik aan de hormonen zit of mag het al zodra je wacht op je intake en ondertussen aan andere dingen werkt?

Voor mij was de coming out-video van NikkieTutorials een belangrijk startsein. 13 januari 2020 dus. Ik heb altijd geweten dat ik transgender ben, en niet homoseksueel zoals iedereen me altijd heeft gezien. Tijdens mijn puberteit liep ik zelfs al bij een kinderpsycholoog om in transitie te kunnen gaan. Doordat mijn vader hier heel slecht mee om kon gaan, besloot ik uiteindelijk af te haken. Niet veel later zijn mijn ouders — mede door de onrust rondom mijn transitie — gescheiden.

20 jaar later kwam die video online en werd me indirect verteld dat ik mezelf niet langer mocht ontkennen. Vervolgens heb ik mijn vriendinnen één voor één bij me thuis uitgenodigd om te vertellen dat ik alsnog in transitie zou gaan. De ene helft reageerde goed (en daar heb ik gewoon nog contact mee alsof er niets veranderd is), de andere helft reageerde slecht (en daar heb ik nooit meer iets van gehoord). Niet veel later zat ik bij de huisarts en meldde ik me aan bij zowel het VUmc als Stepwork. Bijna een jaar geleden dus.

In februari begon ik met gesprekken bij een psycholoog om aan mijn PTSS te werken. Meteen bij de intake liet ik foto’s zien van vroeger, foto’s waarop ik verkleed was als meisje. Dit deed ik omdat het niet te ontkennen valt dat ik door mijn transgender-zijn en vooral door de reacties uit mijn omgeving PTSS heb gekregen en dat nooit op een goede manier heb verwerkt. In totaal heb ik 16 gesprekken gehad waarvan de helft EMDR-sessies. Afgelopen november rondde ik mijn EMDR-therapie af.

Afgelopen oudjaarsdag ben ik langs de praktijkpsycholoog (van mijn huisarts) gegaan om te praten over mijn redelijk recente enorme gewichtstoename, die eveneens voortkomt uit de jarenlange spijt en het verstoppen van mezelf. Ik wil heel veel kilo’s kwijt voordat ik volgend jaar januari bij het VUmc aan de beurt ben. En zodra ik heel veel kilo’s kwijt ben, zal ik heel bewust een nieuwe garderobe aanschaffen. Met mijn transitie in het vooruitzicht.

Ondertussen hoop ik ook naar een logopedist te gaan, waarvoor ik de huisarts a.s. dinsdag om een verwijzing ga vragen.

Je ziet, de twee jaar durende wachttijd probeer ik zo nuttig mogelijk te besteden en eigenlijk voelt het al alsof ik in transitie ben. Dat probeerde ik met bovenstaand verhaal duidelijk te maken, haha. Voor mij persoonlijk is in transitie gaan/zijn een lang traject waarbij je niet een specifieke eerste transitiedag kunt aanwijzen. Of het is het moment waarop je besluit voor je ware ik te gaan, of het is een coming out, of het is de eerste keer dat je (zenuwachtig) op een andere kledingafdeling rondsnuffelt, of het is de eerste keer dat je een ander kapsel laat knippen, of het is de intake bij de psycholoog, of het is de eerste keer dat je hormonen neemt.

Kortom, ik denk dat de eerste transitiedag een gevoelsmatig iets is en voor ieder mens anders.

[Marica]

Eerste transitie dag? Eigenlijk de dag dat ik besloot om als mijzelf te gaan leven en naar de huisarts stapte. ( 18-2-2018 ) Ik liep al in rokjes rond in het openbaar, dus de overstap naar volledig vrouwelijke kleding was snel gemaakt.

[Jannet V]

Mijn eerste transitie dag was eigenlijk de dag dat ik besloot te stoppen met mezelf langer voor de gek te houden. Wat er ook zou gaan gebeuren, niet als man. Daarna ging het heel snel maar ik had dan ook al een aanloop van 50 jaar achter de rug.

[Eva]

3 januari 2010 beschouw ik eigenlijk als de start van mijn transitie. Het was de verjaardag van Liesbeth, mijn eerste vrouw, die helaas ruim zes jaar geleden overleden is.
Haar verjaardag vierden we normaal gesproken niet, de meeste mensen hebben na de feestdagen wel iets anders aan hun hoofd dan wéér een feestje te vieren. Maar op die dag zouden we iets anders doen. We waren inmiddels geen onbekenden meer in de transwereld en bezochten trouw de avonden in de Meermin, in Nijmegen. Een groepje beginnende transen zou op visite komen en, na het invallen van de duisternis zouden we gewoon als groepje vrouwen een wandeling door de wijk maken. Op strakke hakjes en zo, uiteraard. De eerste keer 'in het openbaar'. Spannend!
Maar ja, de derde van januari sloeg weer toe. De een na de ander meldde zich af. Iemand dacht dat er misschien op de radio gezegd was dat er misschien wel sneeuw zou kunnen vallen, ergens in het land. Veel te gevaarlijk dus.
We waren teleurgesteld, Liesbeth en ik. En toen nam ik een kloek besluit, al zeg ik het zelf. We gingen er met z'n tweetjes op uit. Gewoon 's middags, bij daglicht, voor de hele wereld zichtbaar. We maakten foto's bij de vijver in Kattenbroek en in winkelcentrum Schothorst. De kogel was door de kerk. De fase die volgde was die van weekendvrouw. Dan kon er niet spontaan een klant aan de deur staan en zo. Die fase heeft niet lang geduurd. Diezelfde zomer zat ik tegenover een zekere Alwin, bij (toen nog) de PIG.

In de elf jaren sindsdien is er veel gebeurd. T-Amersfoort werd gestart, T-Nederland ontstond nadat transgenders.nl het loodje legde. Liesbeth werd zoetjes aan gesloopt en overleed uiteindelijk in 2014. Eerder dat jaar had ze bij een televisie-opname geweldig mooie woorden gesproken: "Nee, toen we trouwden viel ik eigenlijk helemaal niet op mannen. Ik ben blij en zelfs trots dat ik uiteindelijk tóch met een vrouw getrouwd blijk te zijn".
Bijna 45 jaren is zij mijn fantastische vrouw geweest, en ik ervaar het wel eens als een tikje bizar dat ik nu opnieuw zo'n mooie relatie mag hebben met mijn tweede echtgenote: @Emma. Wát een leven...