dysforie op latere leeftijd

Pas ik nou in een hokje of niet?
Merlijn
Berichten: 12
Lid geworden op: 26 okt 2020, 08:17
Gender: Non-binair

dysforie op latere leeftijd

Bericht door Merlijn »

Hey allemaal!

Ik ben enorm in twijfel.

Twee jaar geleden zag ik de documentaire 'Genderbende' en dat heeft een wereld voor me geopend. Ik identificeerde mij énorm met de mensen uit die documentaire en ben toen op onderzoek gegaan naar mijn eigen genderervaring. In eerste instantie was dat vooral heel speels. Maar langzamerhand ervaar ik ook steeds meer dysforie waar ik last van heb. Nu vroeg ik mij af of er mensen zijn die het herkennen dat dit pas op latere leeftijd op komt? (Ik ben nu 25) En ook dat, hoe meer je ermee bezig bent, hoe erger het wordt? Dat ik bijna denk: ik moet het gewoon wegstoppen, want dat is 'makkelijker' (onzin natuurlijk).

Wat ik zelf 'vreemd' vind is dat ik hier vroeger nooit last van had. Ik ben als vrouw geboren. Ik kom uit een heel vrij gezin, mijn broer liep geregeld in jurken en ik droeg zijn kleding. Dat was allemaal prima. Op de middelbare school ging ik met de meisjes mee en deed wat zij deden. Achteraf gezien was dat allemaal helemaal niet mijn ding, maar het hoorde er ook bij om te onderzoeken wat dan wél mijn ding was. Ik had er geen last van en had niet het idee dat ik een rol speelde. Pas in de laatste jaren van mijn middelbare school en op de universiteit vond ik steeds meer mijn vorm. Ik ontdekte wat ik leuk vond en ging me ook steeds androgyner kleden. Op de universiteit leerde ik het idee van 'gender is a social construct'. Dat vond ik prachtig, want alles wat geconstrueerd is, kan ook gedeconstrueerd worden. Die taak nam ik graag op me.

Mijn spel met gender werd door mijn omgeving enorm gewaardeerd. Het was speels en 'stoer' en eigen. Maar ik hoor mijn moeder nog zeggen 'gelukkig heb jij geen echte genderdysforie'. In eerste instantie was dit dus ook waar, maar dit speelt steeds meer wel degelijk een rol in mijn zoektocht. Ik vind het heel lastig om deze gevoelens serieus te nemen, immers: waar komen ze ineens vandaan? Praat ik mijzelf niet iets aan? Ben ik er niet gewoon teveel mee bezig? Zoveel twijfels...

Ik hoor graag wat van jullie ervaringen en reacties!
Veel liefs,
Merlijn
luciger
Berichten: 123
Lid geworden op: 20 jan 2021, 15:30
Gender: Trans FtM

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door luciger »

En ook dat, hoe meer je ermee bezig bent, hoe erger het wordt?
Hier herken ik me heel erg in. Ik ben vrij genderneutraal opgevoed, dus nooit echt dysforie gehad toen ik jong was: ik ben nooit in het hokje 'meisje' geduwd, dus ik had ook niet het gevoel dat er iets niet klopte.

Toen kwam de puberteit en het gevoel dat mijn lijf niet klopte, maar zelfs toen had ik eerst niet écht last van dysforie. Ik had wel een raar gevoel ten opzichte van mijn borsten (en lang haar had ik toen al niet meer), maar het was niet storend. Het heeft vanaf dat punt nog 3 jaar geduurd voor ik echt met mijn genderidentiteit aan de slag ging, en toen ik eenmaal uitgevogeld had dat ik een man ben, kwam de dysforie pas.
2/7/2021: wachtlijst RadboudUMC
Mr.X
Berichten: 936
Lid geworden op: 17 jun 2013, 15:08
Gender: Trans FtM

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door Mr.X »

Het was speels en 'stoer' en eigen.
Tjah, dat is dan zo omdat je als 'meisje' bent geboren. Als jongen zou je hierop aangesproken worden, want dan was het echt niet stoer en eigen, maar juist heel slecht. Weer die gendernormen...

Maar om terug te komen op je vraag. Het is niet raar om op latere leeftijd tot een besef te komen. Ik zelf ging ik pas in mijn twintiger jaren in transitie en sta soms te kijken van mensen die al vanaf hun derde ofzo levensjaar doorhadden trans te zijn. Voor mij was de basisschool tijd totaal geen probleem omdat jongens en meisjes gelijk waren daar. We deden alles samen. Dus inderdaad, het construct gender was voor mij toen nog niet gemaakt. Pas later, op de middelbare school en in de puberteit kwam ik erachter dat er verschillen waren, en dat ik dus niet paste in het vrouwelijke beeld.

Dat jij daar nog wat later achter kwam is niet zo raar. Je noemt het zelf. Je bent opgegroeid in een gezin waarin geen nauwe hokjes zijn. Dus dan kun je jezelf zijn, en heb je waarschijnlijk minder last van strikte gendernormen. Maar nu je steeds verder komt, meer leert en ziet, ben je erachter gekomen dat het plaatje 'vrouw' toch niet bij je past. En ja, dat kan.

En twijfels zijn niet verkeerd. Ik zou zeggen, exploreer ze. Er is niks mis met je aanmelden bij, bv de VU. Want het is niet bindend. Je kunt er dan samen met de juiste hulp achter komen of je gevoel diep genoeg zit, en of je er iets mee wilt gaan doen of niet.
luuk68
Berichten: 4
Lid geworden op: 10 jun 2021, 17:53
Gender: Man

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door luuk68 »

Wat fijn dat je dit schrijft!
Helaas kan ik je geen advies geven, het enige wat ik wil zeggen is dat het fijn is dat ik niet de enige ben die met dezelfde vragen rondloop. En jij dus ook niet(!) En wat die leeftijd betreft, ik ben 53...

Ik wens je heel veel succes met je zoektocht.

Luuk
Merlijn
Berichten: 12
Lid geworden op: 26 okt 2020, 08:17
Gender: Non-binair

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door Merlijn »

Heel erg bedankt voor jullie reacties!

@luciger wat fijn dat je het voor jezelf nu uitgevogeld hebt. Gaf dat op een bepaalde manier ook rust? Al lijkt het me lastig dat toen de dysforie pas echt begon.

@Mr.X
Tjah, dat is dan zo omdat je als 'meisje' bent geboren. Als jongen zou je hierop aangesproken worden, want dan was het echt niet stoer en eigen, maar juist heel slecht. Weer die gendernormen...
. Klopt, zo scheef en schadelijk is dat... Verder geeft je reactie me vertrouwen dat ik mijn twijfels mag exploreren en daar ook hulp bij mag zoeken als dat nodig is. Dank!

@luuk68 , ik ben 'blij' om te lezen dat je herkenning vindt. Ik wens jou ook veel succes en hoop dat je alle twijfels en onzekerheden er kunt laten zijn en ervan groeit!
luciger
Berichten: 123
Lid geworden op: 20 jan 2021, 15:30
Gender: Trans FtM

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door luciger »

Echt heel fijn, inderdaad! Ik voel me nu het grootste gedeelte van de tijd gewoon een man met borsten. Ze zijn niet heel aanwezig, dus ik kan mezelf nog wijs maken dat het gewoon man boobs zijn (al zou een cis man met mijn lichaamsbouw écht geen man boobs hebben, laten we eerlijk zijn :p).

Als ik alleen ben, valt de dysforie ook nog best mee. Het is er wel, maar zo lang ik gewoon zit te zitten, kan ik het goed negeren. Maar ik kan toch niet wachten tot T en top surgery, ontzettend veel zin in!
2/7/2021: wachtlijst RadboudUMC
Rozan
Berichten: 35
Lid geworden op: 19 okt 2019, 12:13
Gender: Genderqueer

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door Rozan »

En ook dat, hoe meer je ermee bezig bent, hoe erger het wordt?
Deze uitspraak is denk ik voor veel mensen herkenbaar... en logisch dat het twijfelen daardoor alleen maar vergroot!

Zou het kunnen zijn dat zodra het naar boven of naar buiten komt, het automatisch zoveel meer op de voorgrond staat dat het vanzelf steeds aandacht vraagt? En het misschien dieper lijkt te zitten dan je aanvankelijk vermoedde? (zo was het bij mij aanvankelijk...zodra ik er voor koos om het niet langer weg te stoppen omdat ik het 'lastig' vond of dacht dat het niet gewenst was)
Daarnaast denk ik ook wel dat deze rare covid-tijd veel overhoop kan gooien en/of welke vorm van dysforie dan ook kan vergroten of voeden.

In algemene zin zou ik aanraden om er de tijd voor te nemen, om rustig uit te zoeken of te ontdekken hoe het al dan niet voor jou is. Want we zijn het allemaal waard om de gelukkigste versie van onszelf te zijn!
Vanuit mijn queerness ambieer ik geen transitie, maar een transpositie. Ergens in het midden wil ik mij positioneren...
Evy1946
Berichten: 218
Lid geworden op: 13 apr 2021, 13:49
Gender: Transgender
Locatie: Nootdorp

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door Evy1946 »

Hi Merlijn,
Ik voel met je mee, bij mij verwarring en ontkenning tot 4 x toe mijn garderobe weggegooid. Vanaf 2015 vrouwelijke gevoelens, nu 2021 eindelijk geaccepteerd dat het mag (75 jaar) en loop nu bij T cendent, dat duurt nog een jaar na intake gesprek.
Jij bent nog jong zie dit als een ontdekkingsreis reis en neem de tijd. Zoek ook gelijkgestemden mensen op bv gendercafe. Of praatgroepen.
Frederieke
Berichten: 828
Lid geworden op: 15 feb 2021, 12:45
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Drenthe

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door Frederieke »

Hi everyone,

Altijd interessant wat mensen latere leeftijd noemen... Ik ben 48 en liep vorig jaar stuk op alle gevoelens die ik jarenlang heb weggestopt. Garderobe x keer weggooien, ik ken het allemaal.

Wat je schrijft over inbeelden, dat was mijn grootste angst totdat ik van mijn psycholoog hoorde dat dat wel voor komt, maar eigenlijk niet bij mensen die hier al jaren mee en tegen vechten.

Dat was de echte opluchting voor mij.
Hopelijk helpt het jou ook.

Groetjes, Frederieke
Januca
Berichten: 84
Lid geworden op: 12 feb 2021, 15:25
Gender: Transgender
Locatie: Gasselte

Re: dysforie op latere leeftijd

Bericht door Januca »

Tja, die dysforie kan inderdaad heel laat duidelijk opkomen. Ik weet daar alles van nu ik 79 jaar oud ben.
In mijn jeugd klopte er "iets" niet maar ik wist niet wat dat was. Mijn klasgenootjes schijnbaar wel want ik werd vaak een beetje "gepest" met meisjesnamen. Dat nam na verloop van tijd toe en ging zelfs de onderwijzer daaraan meedoen. Die is na klachten van mijn vader overgeplaatst naar een andere school.
Thuis werd er totaal geen aandacht aan besteed. ik leefde in een groot gezin van negen kinderen, en daar regeerde de regel: je bent een man dus gedraag je daarnaar.
In militaire dienst gaf het vaak problemen doordat ik te zacht was.
Maar je bent een man dus gedraag je als zodanig.
Op een gegeven moment kwam de dansschool, verkering, verloving en trouwen. 2 kinderen zijn er gekomen.
Uiteraard kwam het wel eens ter sprake dat ik mij niet helemaal lekker in mijn vel voelde, maar mijn vrouw was heel rechtlijnig. Ook weer die overtuiging: je bent een man dus gedraag je als zodanig. Dan kruip je weer in je schulp, zeker na zulke uitspraken als: ik ben met een man getrouwd, en als je zulke gekke dingen wil doen, ga je maar terug naar je moeder. Ik ga niet naast een vrouw slapen.
Nu, na het overlijden van mijn vrouw na 55 jaar huwelijk, heb ik de moed gevonden om het te vertellen aan mijn kinderen, kleinkinderen en aan enkele goede kennissen. Gelukkig begrepen ze het. Ik schijn toch wel vaker signalen te hebben afgegeven en gedragingen hebben vertoond die niet bij een man passen.
Maar ja, nu ben ik 79 jaar en chronisch ziek. Sommige ziekenhuizen sturen mij door naar grotere ziekenhuizen omdat ze mij niet meer durven te opereren omdat ik zo kwetsbaar ben.
Gezien mijn leeftijd, gezondheid en de wachtlijsten ben ik genoodzaakt mijn leven in een mannenlijf af te maken.
Sorry voor mijn lange verhaal.
Plaats reactie