Hoe weet je het zeker

[Marije]

Hoi @emmy , sta je wel op een wachtlijst? Misschien denk je er over een tijdje toch anders over, bloed kruipt waar 't niet gaan kan. Als je dan toch iets wilt hoef je niet zo lang te wachten. Anders is het ook een mogelijkheid om er met iemand over te praten.

[Dawn]

Hoi Emmy, ik kan mij voorstellen dat je nu denkt hoeft niet meer, mijn ervaring is dat wat je ook doet, ontkennen, wegrennen, verstoppen, jezelf in (over)werk stortten zorgt tijdelijk voor wat verlichting. Bij mij kwam het altijd terug en sterker dan ooit.
Ja het is niet altijd makkelijk en ja je hebt kans dat je “vrienden” verliest. Echter mijn beloning van vrij zijn is zo groot dat ik blij ben ervoor gegaan te zijn.
Ik kan mij natuurlijk niet totaal in jou situatie verplaatsen, en kan alleen vanuit mijn eigen ervaring schrijven. Iedereen maakt een eigen reis met eigen keuzes, als het nu niet het moment is voor jou prima. Op een wachtlijst plaatsen is misschien toekomstgericht handig. Mocht je van gedachten veranderen dan scheelt dat later wachttijd.

[Mareijn]

Maar ik heb wel degelijk bewust allerlei gesprekken met psychologen en een psychotherapeut gedaan, meer dan nodig was voor de diagnostiek an sich.

Waarom? Omdat ik vaker heb meegemaakt dat je iets meent zeker te weten, en er op een gegeven moment achter komt dat je je toch vergist hebt. En ik daar zelf de ruimte voor wilde nemen. Hoe zeker ik het ook wist.

Groetjes, Frederieke.

Dit is echt heel herkenbaar. Ik denk nu al twee jaar zeker te weten dat ik vrouw ben, maar ik weet dat ik in mijn leven een paar andere dingen ook heel zeker dacht te weten wat niet zo bleek te zijn. Daarom ben ik ook lang en intensief in therapie, om mezelf echt goed te leren kennen. Ik ben al 38 jaar aan het twijfelen, die 2 a 3 jaar kunnen er ook nog wel bij.

[Laura2021]

Als ik straks mijn ogen voorgoed sluit, en die dag gaat komen of ik nou wil of niet, wil ik geen spijt hebben van keuzes die ik niet heb durven maken.
Liever 1 dag van mijn leven gelukkig als mijzelf, dan de rest van mijn leven voordoen als iemand anders, een rol die je moet spelen van je ouders, familie, school, zorg, politiek, religie, werk, partner en ja, zelfs jezelf.. ik moet, ik moet, ik kan toch niet, dat kan ik niet!
Alles wat je tot nu hebt opgebouwd, relaties met iedereen die je kent, alles wat veilig voelt, inzetten op de roulettetafel op rood, geen weg terug, Rien ne va plus...

Maar wat als er iets beters is...iets mooiers is...wat als dan die kleur toch rood is?..En zwart, en groen, en geel, en wit, en paars, en oranje en alle andere kleuren van de regenboog? Zo mooi! Op het zelfde moment regent het en een druppel valt op het puntje van je neus, en je glimlacht.

Wat is jou diepste verlangen, waar wordt jij blij van?

[Andastre]

ik weet het al een tijdje zeker dat ik in het verkeerde lichaam ben geboren en er komt steeds meer naar boven
ik ben als man geboren , ik heb een mannenberoep , maar ik voel me vrouw , ik denk als vrouw , en ik kleed me ook zoveel mogelijk als vrouw , maar in mijn werk kan en mag dat niet altijd , oa vanwege de veiligheid , als ik nu 18 was geweest had ik in transitie gegaan , maar omdat ik mijn bedrijf niet kwijt wil begin ik er nu niet meer aan

Emmy het is nooit te laat om jezelf te zijn, maar dit is wel een keuze die ieder van ons voor zichzelf zal moeten nemen.

Dit gevoel in het verkeerde lichaam te zitten zal je nooit kwijt raken, ik heb er meer dan 30 jaar tegen gevochten
gokverslaving gehad door ervoor te vluchten maar uiteindelijk gelukkig dat gevecht verloren en voor mijzelf
gekozen koste wat het mag kosten, dit is een zeer serieuze afweging die je voor jezelf moet maken het kan je alles
kosten of ook niets.

Niemand dan jij kan deze beslissing maken, ik kan je alleen mijn ervaringen delen dat ik er enorm blij mee ben dat ik destijds
voor mijzelf heb gekozen, het heeft mij de afgelopen 25 (22jaar post op) jaar alleen maar geluk en plezier in het leven gebracht,
vanaf het moment dat ik als mijzelf ging leven bracht het me rust waar het voorheen zware rusteloosheid was.
Ik heb er een paar zogenoemde vrienden door verloren maar verschillende erbij gekregen voor het leven.

Met vriendelijke groet Anda

[emmy]

het probleem is , dat als ik in transitie zou gaan , mijn bedrijf en mijn familie kwijt raak
want in mijn familie is het een totaal onbespreekbaar onderwerp
en die zullen al het kontakt met mij verbreken

[Evy1946]

Wat een duivels dilemma.
Ik heb een vriend, super knap en die is ook een super knappe vrouw als ze er zin in heeft.
Leeft gelukkig in 2 werelden, is dat bespreekbaar voor je?
Vrouw zit tussen je oren en niet door de jurk die je wilt dragen.

[Andastre]

het probleem is , dat als ik in transitie zou gaan , mijn bedrijf en mijn familie kwijt raak
want in mijn familie is het een totaal onbespreekbaar onderwerp
en die zullen al het kontakt met mij verbreken

Hoi Emmy

Het is geen makkelijk iets dat is ons allen bekend .

De belangrijkste vraag die je jezelf moet stellen is hoeveel ben je bereid ervoor op te geven, voor mij was dat antwoord
destijds erg duidenlijk "alles" incl familie vrienden werk echt alles.

Ik heb met zelfmoord gedachten rondgelopen indertijd en uiteindelijk hulp gezocht omdat ik wilde leven maar wel als mijzelf
en heb die hulp toen ook gekregen via een gendertherapeute, zij is mijn redding geweest heb ik alles mee op een rijtje kunnen
krijgen en toen uiteindelijk hulp gezocht bij het VU en die gekregen.

[emmy]

ik wil er heel veel voor opgeven , maar niet mijn bedrijf , en verder is het zo dat ik niet zoveel meer heb op te geven
want familie heb ik nauwelijks meer , en van mijn enige zuster neem ik dan gewoon afscheid , of zij van mij , want die wil dan niks meer met mij te maken hebben .

[Laura2021]

Emmy je schrijft eerder in je draadje dat je je bedrijf en familie kwijt raakt als je in transitie gaat, maar later schrijf je juist dat je nauwelijks nog familie hebt en van je enigste zuster neem je dan gewoon afscheid.
Betekent dat dat 'nauwelijks' alleen slaat op je zuster die schijnbaar toch nog iets voor je betekent..., dat proef ik? Als je bereid bent om die relatie kwijt te raken door je verlangen te volgen omdat je zuster het niet kan accepteren dan is dat feitelijk haar keuze en niet die van jou.

Dan blijft het bedrijf over. Ik weet niet of het een familiebedrijf/partnerschap is/was, maar je hebt het over 'mijn bedrijf'' dus het lijkt me niet.
Waarom zou je je bedrijf kwijt raken.?...is de angst feitelijk door contractbreuk ofziets of is het door bijvoorbeeld omzetverlies doordat je alleen komt te staan in een dorp door sociale isolement/schandering (lijkt me trouwens een erg giftige omgeving)? M.a.w. zijn het financiele redenen om niet in transitie te gaan, doordat je denkt dat je bedrijf en dus inkomen verliest?