Is mijn gender identity wel valid?

[Nilas]

Hoi allemaal,

Ik ben na heel lange tijd weer terug. Jaren geleden heb ik hier een account aangemaakt omdat ik erg twijfelde en op zoek was, maar toch misschien in een ontkenningsfase gezeten en het forum niet meer bezocht.

Maar die dysforie is nooit ver weg geweest en een paar weken terug heeft het een kantelpunt bereikt. Ik trok een prachtige nieuwe broek aan (herenbroek) en ik huilde bijna van de euforie. De emoties waren zo overweldigend dat het de twijfel ineens wegnam. Yes, voor mezelf werd het ineens 100% duidelijk dat ik FTM transgender ben.

Ik ben vorige week voor mijn ouders (ben 26) uit de kast gekomen als transgender, daarna voor een paar klasgenoten ook. Was allemaal erg opluchtend en prettig.

Maar ik merkte dat mijn ouders wel veel moeite hadden om te snappen wat transgender zijn inhoudt. Mijn pa ging meteen al naar oorzaken zoeken, wist natuurlijk niet wat ik daarop moest zeggen. En er was ook verwarring, want halfjaar geleden droeg ik alleen maar rokjes en had ik m'n haar mooi opgestoken. Ik snap de verwarring en ik weet ook niet hoe ik dat kan verklaren. Op dát moment voelde het goed om rokjes te dragen, maar nu word ik bijna misselijk bij de gedachte. Wat betekent het dan, dat ik me toen wel oké voelde in rokjes? Dat ik niet écht transgender ben?

Voor mij zijn de twijfels helemaal weg. Ik heb m'n haar geknipt, herenkleding gekocht, make-up afgezworen en kom de komende tijd waarschijnlijk voor nog meer mensen uit de kast. Dinsdag afspraak bij de huisarts voor een doorverwijzing naar de specialist. Mentaal ben ik helemaal klaar voor de transitie, zou ik vandaag al aan de hormonen kunnen dan zou ik dat zonder twijfel doen. Enige waar ik grote spijt van heb, is dat ik jaren geleden (toen ik nog wél twijfelde) me niet alvast toch op de wachtlijst heb laten zetten. Die wachttijd van jaren is het enige waar ik grof tegenop zie.

Wat wilde ik ook alweer met dit topic.... Ja, mijn ouders dus, die weten niet wat het betekent om transgender te zijn, want hoe leg je dat uit? Ik voel me mannelijk, maar hoe voelt dát dan normaal? Want niemand heeft referentiemateriaal, hoe hóór je je te voelen als je een man/vrouw bent? Het enige wat ik wél onder woorden kan brengen, is dat ik zo uitkijk naar de transitie (incl operaties) dat ik spontaan anxiety krijg bij de gedachte dat die transitie níet zou kunnen/mogen en ik dus altijd in een vrouwelijk lichaam blijf. Dat is denk ik wel een echt teken aan de wand.

Ik ben enorm blij en opgelucht dat ik er nu helemaal uit ben en dat het voor mij een 100% zekerheidje is. Ik kijk heel erg uit naar de transitie, zie wel erg op tegen die ellenlange wachttijd, maar zolang er een stipje op de horizon is, moet dat wel te overleven zijn... hoop ik...

Thanks for listening to my TED talk

[Lise]

Niemand dwingt je om het "gendervraagstuk" zo binair te benaderen he. Ik bedoel, het mag natuurlijk zeker, maar het is niet verplicht. Als je op dit moment in je leven alleen nog kort haar, herenkleding en geen make-up wil dragen, vooral lekker doen. Het klinkt voor mij een beetje alsof je switcht van het ene (vrouwelijke) uiterste naar het andere (mannelijke) uiterste. Helemaal OK als je je daar lekker bij voelt, maar er is in het midden ook nog een hele wereld om mee te experimenteren waardoor hoe je je een half jaar geleden voelde en hoe je je nu voelt misschien wat beter aan elkaar te lijmen is. Uiteindelijk ken ik je natuurlijk helemaal niet; het was iets dat in me opkwam toen ik je verhaal las.

Verder, om op je vraag in te gaan, tuurlijk, hartstikke valid; er zit echt helemaal niks in je verhaal wat hoe jij je voelt niet-valid of niet-echt zou maken.

[Marije]

Mijn ouders zochten ook naar oorzaken en referentiepunten. Ik gedroeg me ook extreem mannelijk, kluste veel en reed in stoere 4x4 jeeps en pick-up trucks. Het was voor hun een shock.

Mijn vader gaat er inmiddels redelijk mee om maar vergist zich vaak in zij/hij haar/hem en daarom ga ik 'm een beetje uit de weg. Mijn moeder is afgehaakt omdat het voor haar te snel ging terwijl mijn gezin het tempo aangeeft en niet ik.

Neem je tijd, ga lekker in sociale transitie en schrijf je in bij een UMC en een paar GZ klinieken. Ontdek jezelf.

[Irene_de_Vreede]

Je genderidenteit is altijd valide, ook al veranderd die door de tijd heen. Het is hoe jij je voelt. Het feit dat je nog maar zeer kort geleden nog stereotype vrouwelijke kleding droeg zegt ook niet zoveel. Zolang je nog niet om bent is het vaak zoeken en als je je dan toch in het ongewenste geslacht "moet" kleden, kun je er net zo goed het beste van maken.

[Emma]

Weet je, ooit kreeg ik bij een interview of voorlichting, dat weet ik niet precies meer, de vraag "hoe is het nu om eindelijk vrouw te zijn?" Ik heb die vraag toen omgekeerd en aan haar gevraagd. "Hoe is het voor jou om vrouw te zijn?"

Haar antwoord was weinig verrassend. Je had geen flauw idee, ze had er nog nooit over nagedacht.

Ik heb altijd het gevoel gehad geen man te zijn, terwijl dat wel van me verwacht werd. Dat was buitengewoon ongemakkelijk, om het eufemistisch uit te drukken, jullie kennen dat gevoel allemaal. Vanuit de wetenschap iets niet te zijn ben ik gaan experimenteren met genderexpressie en de gender binary. Maar het ongemakkelijke gevoel bleef, en dat ging pas weg toen ik mezelf als vrouw accepteerde.

Niet dat daarmee meteen ook alle twijfels weg waren, maar twijfelen is gezond, het dwingt je over jezelf na te denken. En die twijfel zal heus af en toe de kop nog wel opsteken. Maar dat is niet erg, het betekent in ieder geval niet dat je zonder dat je het weet op de verkeerde weg zou zijn of zo.

Probeer vooral een beetje te genieten naar deze wonderlijke ontdekkingsreis naar jezelf!

[Simão]

Je kunt zeggen dat het prettiger voelt om als man gezien te worden en te kunnen uiten omdat je dat van binnen bent en dat dit in je volwassen sociale leven gewoon zwaarder telt dan in je jongere jaren waarin je niet zo bezig bent met je geslacht en /of gender. Dat je het daarom nu meer voelt dat als vrouw door het leven gaan "fout" is voor je.
Het is ook belangrijk om te vertellen dat het in je zit, altijd heeft gezeten en dat het niet ligt aan hoe hoe bent opgegroeid of zo.
En verder kun je ze zeggen dat het je lijkt dat ouders vooral willen dat hun kinderen gelukkig worden en dat dit is wat jou gelukkig maakt en dat je het heel fijn vindt als ze je daarin (willen) steunen.

[Bardem]

Wat een wijze woorden lees ik hier. Zelf heb ik ook geleerd dat dit binair denken ook voor mij destructief was. Wie bepaalt eigenlijk dat mannen stoer moeten zijn en met 4x4 moeten rijden? Of dat vrouwen schattige rokjes moeten dragen? Hie mooi zou het zijn als iedereen gewoon mocht zijn wie hij is, ongeacht welk geslachtsdeel je hebt

[Nilas]

Wat een fijne reacties allemaal. Het is heel geruststellend om te weten dat ik me niet hoef te verantwoorden en dat ik zelf bepaal wie ik ben, en niemand anders. Ik merk wel, dat nu ik eenmaal uit de kast ben en ook echt bewust bij mijn gender stilsta en erover nadenk, ook de dysforie steeds groter wordt. Vroeger, "vroeger" toen ik nog niet uit de kast was, ging ik het af en toe uit de weg omdat ik er niet over na wilde denken, zodat de heftigste vlagen van dysforie weg zouden blijven; maar ik merk gewoon echt aan mezelf dat ik nu nog ongelukkiger met mijn lijf word dan ik al was, omdat ik me nu bewust onderdompel in de community, erover lees en video's kijk die erover gaan. Ik moet dus wel leren om er niet continu aan te denken, want zeker in de eerste dagen na m'n coming out merkte ik gewoon dat het me binnen een paar uur al zodanig opvrat dat ik niets anders kon dan alleen maar lamlendig op bed liggen en me heel ongelukkig voelen.

[SandraS]

Ik herken dit ook wel heel erg. Wat is het om man te zijn? Wat is het om vrouw te zijn? Ik voel me niet echt mannelijk, maar ja, voel ik me dan wel vrouwelijk? Ook niet echt. Wat ik wel wil is een vrouwelijk uiterlijk. Maar hoe meer ik me daar mee bezig ben, hoe meer me opvalt in welk opzicht mijn lichaam niet vrouwelijk is. Maar ik leer er wel, ofwel omheen te werken, ofwel te accepteren wat ik heb, ofwel te hopen dat transitie bepaalde aspecten zal verbeteren.

En ja, in het begin is dit mentaal heel intens.

[xxman]

Mooie post. Ik herken me in veel dingen die je zegt. Had zelf ook al jaren twijfels maar wist het pas echt definitief toen ik 26 was.

Een paar dingen, ik spreek natuurlijk voor mezelf maar misschien geldt dit ook voor jou. Zelf droeg ik voordat ik wist dat ik trans was af en toe vrouwenkleding. Ik vond het nooit echt leuk maar wel oke. Ook voelde ik me bijna altijd licht depressief en futloos. Na m'n coming out kon ik dit gevoel beter linken aan gender-dysforie. Ik voel me nog steeds vaak triets, maar ik snap nu beter waar het vandaan komt (mevrouw genoemd worden, ongesteld worden, om maar wat te noemen ). Ook ervaar is de blijdschap die ik ervaar bij gender euforie duidelijker (mannekleding, brede schouders hebben, etc ;D ).

Uitleggen aan cis mensen vind ik ook altijd lastig. Ik probeer het uit te leggen met: stel je voot dat je opeens wakker wordt in het lichaam van het tegenovergestelde geslacht, en mensen je steeds verkeerd aanspreken. Je weet zelf dat het niet klopt, maar iedereen doet alsof jij gek bent en er niks raars aan de hand in. Sommige mensen lijken het dan een beetje te begrijpen.