Nieuwe chat! Zie dit topic.

Rust en paniek

Gevoelens die je met de wereld deelt
Gebruikersavatar
Mareijn
Berichten: 155
Lid geworden op: 12 sep 2018, 12:45
Gender: Trans MtF
Voornaamwoorden: Zij/haar

Rust en paniek

Bericht door Mareijn »

Hi lieve allemaal!

Het is verbazingwekkend om te merken dat voldoening en paniek hand in hand kunnen lopen. Hoe een bepaald besef dat als een opluchting voelt, tegelijk een golf van angst kan aanwakkeren. Ik schrijf dit vooral even op om het voor mezelf op een rijtje te zetten.

Al sinds ik me kan herinneren kleed ik me liever als vrouw dan als man. Waarom weet ik nog steeds niet precies, misschien ben ik een vrouw in een mannenlichaam en misschien is het alleen een uitlaatklep. Niemand weet dit van mij en dat is prima. Ik accepteer dat deze gevoelens er zijn dus heb ik het ook nooit heel erg gevonden. Tot nu ineens de twijfel toeslaat.

Een paar jaar geleden heb ik mijn vrouw ontmoet, en als sneeuw voor de zon verdwenen ineens mijn behoeftes om mezelf als vrouw te kleden. Ook dat vond ik niet erg. Inmiddels hebben we een kinderwens en zijn we heel gelukkig samen. En ineens, ongeveer twee maanden geleden, viel de sneeuw weer terug. Harder dan ooit. Ik kleed me weer vrouwelijk en dat voelt beter dan ooit. Sterker nog, het voelt alsof er een mannelijk masker op mijn gezicht gezeten heeft die er nu ineens af is gevallen. Alle puzzelstukjes lijken meer te passen dan ooit; het voelt alsof ik weer kan ademen en als ik naar mezelf kijk als vrouw voel ik een enorme rust en tevredenheid. Zo klopt het.

En met die ongekende rust slaat ook gelijk de paniek toe. Wat nu? Ik wil thuis niks verborgen houden maar wat moet ik vertellen? En hoe? En wat als ze het niet kan accepteren? Ze is wel de liefde van mijn leven. Tegelijk met deze vragen komen ook de 'correcte' antwoorden naar boven. "Ze heeft het recht dit te weten, je mag dit niet verborgen houden. Vertel gewoon dat je het zelf allemaal ook niet zo goed weet, en dat je twijfelt. Als ze het niet kan accepteren is ze misschien niet de goede partner voor je". Het klinkt zo makkelijk maar bij die laatste gedachte rollen de tranen over mijn gezicht. Natuurlijk wil ik geen geheimen hebben, maar ik vind het al moeilijk om te vertellen dat ik geïrriteerd ben door een vervelende werkdag, laat staan dit.

Misschien ben ik een doemdenker en loop ik te hard van stapel. Misschien moet ik dit even afwachten en kijken hoe deze gevoelens zich ontwikkelen. Maar heb ik die tijd? Ineens lijkt er door de kinderwens een enorme tijdsdruk achter te zitten. Moeten we even stoppen met de kinderwens zodat ik zelf in alle rust mijn plekje kan vinden? Hoe vertel ik dat als ik mijn twijfels nog niet wil openbaren?

Allemaal vragen die op dit moment ongeveer 24 uur per dag door mijn hoofd spoken. Allemaal vragen waar jullie natuurlijk het antwoord niet op kunnen geven, en dat hoeft ook niet. Ik hoop alleen dat als het hier staat, het even uit mijn hoofd is.

:hug2:
-- It takes both rain and sunshine to create a rainbow --
Gebruikersavatar
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3639
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: Rust en paniek

Bericht door Irene_de_Vreede »

Herkenbaar, ik heb dit ook lang gehad en ben heel blij dat het er niet meer is.
Irene
Gebruikersavatar
Marije
Berichten: 1325
Lid geworden op: 22 okt 2021, 21:10
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/Haar
Locatie: --

Re: Rust en paniek

Bericht door Marije »

Inderdaad heel herkenbaar. Ik heb in exact dezelfde situatie gezeten. Wij hebben inmiddels vijf kinderen.

Toen ik een relatie kreeg met wat nu mijn vrouw is waren voor mij ook heel lang de gevoelens weg. Toen we zwanger waren van de 1e ging ik in paniekstandje 12 en heb ik een burnout gehad. Toen heb ik nog niets verteld aan mijn vrouw.

Daarna heb ik me vol gestort op mijn cariere en ervoor gezorgd dat mijn gezin financieel niets tekort kwam. Uiteindelijk 5 jaar geleden toch verteld wat er was. Daarna zelfs nog een keer zwanger geworden.

Nu 10 maanden in transitie, het ging gewoon niet meer. Stress, woedeaanvallen, chronische vermoeidheid, etc. etc.

Mijn vrouw heeft tegen me gezegd dat ze liever wilde dat ik het toen, bij de 1e zwangerschap, gewoon had gezegd. Hadden we dan nu vijf kinderen gehad? Waarschijnlijk niet. Waren dan de afgelopen 15 jaar van mijn leven gelukkiger geweest, zeker wel.

Zou ik het met de kennis van nu anders doen? Nee. Dit is goed. Ik voel me eindelijk fantastisch en de hormonen slaan heel goed aan.

Hopelijk heb je er wat aan, anders stuur je maar een email of berichtje.
:hbeat: vrouw :hbeat: mama :hbeat: dochter :hbeat: zus :hbeat: gelukkig :hbeat:
Bardem
Berichten: 26
Lid geworden op: 15 dec 2017, 11:19
Gender: Transgender
Locatie: Aalst

Re: Rust en paniek

Bericht door Bardem »

Heel herkenbaar allemaal. Ikzelf heb nooit de moed gehad om het te zeggen. Om een of andere reden hoopte ik dat het plots zou overgaan. Maar dat deed het niet. En nu zit ik nog vaster dan toen. Twee quasi tieners, een huis dat voor de helft afbetaald is en te oud om nog te herbeginnen. En, zoals je aan de excuses kan zien, nog steeds te angstig op het alsnog te zeggen en re worden wie ik ben.
Gebruikersavatar
Marije
Berichten: 1325
Lid geworden op: 22 okt 2021, 21:10
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: Zij/Haar
Locatie: --

Re: Rust en paniek

Bericht door Marije »

We hebben hier op aarde maar 1 kans. Wat daarna komt is bonus. Het is te kort om weg te gooien. Met de kennis van nu zou ik liever in een doos wonen als mezelf dan weer terug zoals vroeger.
:hbeat: vrouw :hbeat: mama :hbeat: dochter :hbeat: zus :hbeat: gelukkig :hbeat: