Wanneer zijn jullie over een nieuwe naam gaan nadenken?

[Nilas]

Ik ben in april uit de kast gekomen als FTM. Tegen mijn ouders en zusje, schoonfamilie, school en vrienden. Ik maak me niet zo druk om de sociale transitie en kan er ook niet erg van wakker liggen als iemand rottig doet tegen mij. Over het algemeen dan. Vanaf september ga ik stagelopen bij New Scientist in Amsterdam voor een half jaar, en daar wil ik het uiteindelijk ook wel vertellen, maar ik wil dit niet op dag 1 al doen. Maar dat terzijde.

Bij mijn coming outs heb ik al meerdere keren de vraag gekregen "wil je ook al bij een andere naam worden aangesproken?". Ik moest altijd nee zeggen, want ik heb me nog helemaal niet verdiept in andere namen en ik heb gelukkig het geluk dat ik een redelijk gender neutrale naam heb.

Ik wil hem echter wel veranderen later als de hele medische molen aan de gang/voorbij is (geen idee hoe dat werkt). En ik wil ook wel graag voorbereid zijn, als een psych mij vertelt "ga maar eens helemaal je sociale transitie in inclusief nieuwe naam" of zoiets. Wederom geen idee hoe dát werkt.

En ik merk ook aan mezelf dat ik het al retefijn vind als mensen mij met hij/hem aanspreken, en een nieuwe naam hoort daar gevoelsmatig misschien toch wel een beetje bij (al weet ik dat dat voor iedereen anders is). Dus ik merk gewoon dat ik toch wel al stiekem onbewust stilsta bij welke nieuwe naam bij mij zou kunnen passen. Ik heb nog geen tijd genomen om me er echt in te verdiepen, dus dan zeg ik tegen mijn brein "hou je kop, je hebt op dit moment wel wat beters te doen", maar die gedachtes blijven. Om de een of andere reden blijft de naam "Milan" heel erg plakken, voelt comfortabel, lekker Hollands en spelfouten/uitspraakfouten-proof.

Wanneer zijn jullie gaan nadenken over een nieuwe naam, heb je andere mensen om advies gevraagd, wat heb je in overweging genomen bij het kiezen van een naam (uitspraak, spelfouten door andere mensen heb ik ook een geschiedenis mee, etc.) en hoe heb je voor jezelf bepaald "ja, nu ga ik door het leven met deze naam"? En hebben jullie in je sociale transitie ook nog getwijfeld of die nieuwe naam wel echt bij je paste, ben je misschien nog gewisseld van naam nadat mensen hem al gebruikten/eraan gewend waren?

De groeten (:

[Marije]

Milan is leuk. Zo heet mijn schoonzoon.

Ik denk dat ik een week of twee a drie uit de kast was toen de discussie begon. Mijn kinderen hebben meegedacht en mijn wederhelft de knoop doorgehakt.

Mijn tweede naam is Jennifer en die hebben we letterlijk de avond voordat ik naar de gemeente ging laten landen.

[Irene_de_Vreede]

Ik schat dat ik een jaar of twaalf was toen ik mijzelf de naam Irene gaf. Toen ik geleidelijk meer mensen om me heen verzamelde die me kenden zoals ik ben was het dan ook logisch dat ik Irene ging heten. Inmiddels staat het ook in mijn paspoort.

[_sanne_]

Ik wilde altijd al een andere naam, ook toen ik nog niet uit de kast was. Een naam waar ik mezelf in kon herkennen was echter niet 1-2-3 gevonden, terwijl letterlijk iedere naam beter was dan dat rare Duitse ding waar mijn ouders me mee opgezadeld hadden. Maar ja, bij welke jongensnaam, die niet laat doorschemeren dat je eigenlijk een meisje bent, voelt een meisje zich goed? Dus dat werd niets…
Toen ik het mijn vriendin vertelde begon zij me Flower te noemen, omdat ik van bloemen hou. Dat heb ik jaren verbasterd naar Flora, maar dat voelde ook niet als mijn naam.
Vele jaren later, toen ik ein-de-lijk in therapie ging was natuurlijk een van de dingen die mijn therapeut vroeg wat mijn “echte” naam dan was. En ik wist het niet… Zij vond het toen een goed plan om mijn Duitse naam te feminiseren. Nou, daar leent het ding zich dus echt niet voor. Uiteindelijk kwam ze uit op iets dat klonk als een combinatie van een wild dier en vagina. Geen succes dus.
Maar inmiddels was ik ook “out” naar mijn zusje. En samen met haar ben ik gaan brainstormen. En zo vond ik mijn naam.
Het gekke is, ik was altijd op zoek naar een internationale naam, iets dat in het Engels, Spaans en Nederlands goed klonk. Met mijn zusje werden het echter allemaal Nederlandse namen. En toen viel “Sanne” en opeens wist ik het; dat ben ik!

[SandraS]

Een jaar geleden toen ik nog heel erg zoekende was had ik mij ingeschreven voor een internationaal "crossdreamers" forum. Daar was ik oorspronkelijk begonnen met mijn standaard nickname (Sandworm), maar ik zocht iets meer vrouwelijkers. Er waren daar destijds een aantal die met FaceApp aan het experimenteren waren, en ik had ook eens een poging gedaan. En ik vond de dame die terugkeek duidelijk een Jenny. Dus ik ben me toen op dat forum zo gaan noemen. Echter, na een half jaar begon ik toch de associatie met mijn oude naam (en Sandworm, die daar ook van afgeleid was) te missen. Dus ik heb mezelf toen hernoemd naar Sandra. Het was voor de mensen op het forum (en ook mezelf) wel even wennen. Maar het voordeel is dat ik niet de eerste daar was die toch besloot voor een andere naam te gaan. Ik zit hier nog niet zo lang, maar ik gok dat het hier ook wel voor komt?

Ik ben wel uit naar een redelijk aantal mensen in mijn omgeving inmiddels. Sommigen vragen inderdaad ook naar naam een voornaamwoorden. Omdat ik zelf nog steeds niet 100% helemaal zeker ben of ik trans of non-binair ben en me voor het grootste deel IRL nog mannelijk presenteer hou ik het nog even bij mijn oude naam en voornaamwoorden, totdat ik het meer zeker weet. Ik maak me ook niet superdruk om sociale transitie, al ben ik wel benieuwd hoe dat in het diagnostische traject gaat.

[Eva]

In de begintijd van mijn transitie kocht ik een beauty case. Daar zat zo'n vertrouwd slotje met code op. Drie letters. Op historische gronden stelde ik dat in op eva. Dat wende snel en staat nu ook al weer een aantal jaren in mijn paspoort. Die beauty case? Geen idee waar die ergens is. Al zeker tien jaar niet meer gebruikt...

[Black]

Lang voordat ik wist dat ik transgender was, wist ik al zeker dat ik mijn naam later ging wijzigen. Hoe ik op Black kwam weet ik echt niet meer. Maar als kind zijnde vond ik dat een supertoffe naam en ik wist zeker dat ik dat was. Sindsdien noemde ik mezelf stiekem zo. En toen ik in transitie ging heb ik het officieel gemaakt!

[Helena Bewonder]

Toen ik 16 was.. bij het lezen van een passage van de Trojaanse oorlog... Helena werd daarin zo mooi beschreven als het summum van vrouwelijkheid dat ik verliefd werd op die naam.

[Daniël]

Ik ben al 2 jaar out en ik denk er zelf erg vaak over na. Ik heb zelf wel een lastige familie, dus ik gebruik gewoon nog mijn deadname en ben het komende jaar ook nog niet van plan om mijn naam te veranderen, omdat mijn familie hier niet in mee zal gaan. Als jouw familie supportive is zou ik zeggen ga ervoor. Het gebruiken van hij/hem heb ik zelf al gelijk aangegeven, maar in mijn omgeving laat ik het gebeuren wanneer ik aan de testosteron zit. (hopelijk gaat het dan automatisch als ik een diepe stem heb). Verder kan ik je niet veel advies geven, omdat ik er zelf ook midden in zit
\

[Frederieke]

Zoals alles in een transitie, moet je iets doen wanneer je het eraan toe hebt. Niet eerder, want dan krijg je misschien spijt, maar zeker ook niet later.

Ver voordat ik iets aan iemand had verteld gebruikte ik mijn nieuwe naam al. Maar dat mocht niemand weten. En niemand wist het ook.

Dat verschrikkelijke dubbelleven, dat ben ik nu kwijt.

#SoHappy 🏳‍⚧

Groetjes, Frederieke.