Over 5 dagen begint mijn leven opnieuw

[greatdove7]

Op 13 juli word ik geopereerd in de Gender Clinic in Bosch en Duin, ik krijg dan mijn mastectomie. Ik wil hier graag wat dingen over kwijt, maar ik vind het ongemakkelijk om hier met vrienden en familie over te praten. Dus doe ik het hier. Dit is tegelijkertijd een korte autobiografie over mijn trans-zijn. Als dit de verkeerde plek is voor dit bericht hoor ik het graag van de moderators!

TW dysforie praat, depressie en suicide gedachten bespreking.

Ik weet al lang dat ik trans ben. Als kind wist ik dat er iets 'mis' met mij was, maar ik wist nooit precies wat en ik dacht dat ik gedoemd was om altijd ongelukkig/verkeerd te zijn. Ik had als kind natuurlijk nog weinig lichamelijke dysforie, maar mentaal had ik het erg zwaar. Voor mezelf beschrijf ik het altijd alsof de draadjes in mijn hoofd verkeerd aangelegd of verbonden waren. Ik kon niet hetzelfde functioneren als de mensen om me heen. Mijn dysforie werd ondraaglijk toen ik in de puberteit kwam. Ik was diep en diep ongelukkig, ik ben nog van school gewisseld omdat ik dacht dat school misschien de oorzaak was. Ik denk dat ik 13-14 was toen ik me echt besefte dat ik trans ben. Toen begonnen de zwaarste jaren van mijn leven. Rond de leeftijden 15-18 ben ik redelijk zwaar depressief geweest, inclusief suicidale gedachten. Op mijn 16e ben ik als trans uit de kast gekomen bij mijn familie, en vrij snel daarna heb ik me aangemeld voor een gender team. Daar heb ik bijna 2 jaar op de wachtlijst staan. Het wachten heeft mij gesloopt. Het was echt vreselijk en ik heb vaak geen uitzicht op het einde van de tunnel gezien. Nu ik achteraf terugkijk heb ik geen idee hoe ik door die wachttijd heen ben gekomen, maar wat ben ik blij dat ik hier nog steeds rondloop. Sinds ik aan de testosteron zit gaat het beter met mij. Mijn brein werkt nu, mijn hoofd is niet meer wazig en ik ben gelukkig.

Terug naar het onderwerp van mijn mastectomie. Zodra ik bij het genderteam binnenkwam heb ik het direct duidelijk gemaakt dat ik zo spoedig nodig een mastectomie nodig had. Voor mij had dit absolute prioriteit, mijn mentale gesteldheid leed zo zwaar onder mijn borstdysforie. Het gender team zag deze urgentie niet zo, daarnaast hielden zij zich erg strikt aan de voorgeschreven protocollen. Ik moest eerst beginnen met hormonen (wat ik natuurlijk ook wilde, maar ik wilde de operatie meer) en pas na minimaal 3 maanden hormonen zouden we het over een operatie kunnen gaan hebben. Ik ben hier erg boos en gefrustreerd over geweest. Waarom zag niemand dat ik onmiddellijk hulp nodig had, waarom snapten ze niet dat ik het zo zwaar had, hoeveel impact dit had op mijn leven? De hormonen hielpen gelukkig erg, meer dan ik verwacht had. Het wachten bleef ondraaglijk.

In april heb ik mijn doorverwijzing gekregen. Daarna verliep contact met de gender clinic gelukkig heel soepel. In mei heb ik mijn operatie ingepland voor 13 juli. Dit was de laatste keer dat ik op mijn operatie zou moeten wachten, en mijn god als dat niet de langste 2 maanden van mijn leven waren. Nu ben ik bij de laatste 5 dagen van wachten aanbeland. Het voelt allemaal nog niet echt. Ik wacht al 4-5 jaar op deze operatie. Sinds ik borstweefsel begon te ontwikkelen, ongeveer 10 jaar geleden, is mijn leven dag in dag uit verziekt en belemmert door mijn borstdysforie. Dit is mijn manier van leven geworden. Ik draag elke dag minimaal 4 lagen, ik heb de afgelopen jaren vrijwel exclusief zwarte dikke truien gedragen. Ik heb te kleine binders gedragen, ik heb hier blauwe plekken op mijn ribben van gekregen. Ik heb trans tape geprobeerd, de littekens die ik hiervan op mijn ribben heb herinneren hier nog aan. Alle avonden dat ik dronken, huilend, op mijn kamer heb gezeten omdat ik niet meer verder wilde leven vanwege mijn borst. De afspraken die ik heb afgezegd, de dingen die ik niet gedaan heb, de ervaringen die ik heb moeten missen omdat ik te dysforisch was. Over 5 dagen houdt dit allemaal op. Over 5 dagen krijg ik een nieuwe kans in mijn leven. Hoofdstuk 2. Over een maand zal ik me niet meer herinneren hoe borstdysforie voelt. Om nog niet eens te spreken over alle dingen die ik straks kan gaan doen! Zwemmen! Een tshirt dragen! Mijn moeder en mijn vrienden een echte knuffel geven zonder me zorgen te maken over mijn borst.

Ik ben ontzettend moe, ik ben boos dat ik dit alles heb moeten meemaken, ik heb boos dat ik niet eerder geholpen ben. Ik ben ook erg dankbaar dat ik er nog ben en dat ik 13 juli nog mag meemaken. Ik kan me geen leven voorstellen zonder borstdysforie, en toch is dit over 5 dagen voorbij. Het is klaar, ik heb het echt gedaan. Ik zal eindelijk vrij zijn.

Mijn boodschap voor iedereen die in de situatie zit waar ik 2-3 jaar geleden in zat: geef niet op. Geef nooit op. Blijf altijd vechten. Want het wordt beter. Uiteindelijk wordt het beter. Maar je geeft nooit op.

[_sanne_]

Ik ben ontzettend moe, ik ben boos dat ik dit alles heb moeten meemaken, ik heb boos dat ik niet eerder geholpen ben. Ik ben ook erg dankbaar dat ik er nog ben en dat ik 13 juli nog mag meemaken. Ik kan me geen leven voorstellen zonder borstdysforie, en toch is dit over 5 dagen voorbij. Het is klaar, ik heb het echt gedaan. Ik zal eindelijk vrij zijn.

Hier schoten de tranen in mijn ogen. Die boosheid, die dankbaarheid dat je nooit toegegeven hebt aan je donkerste gedachten… Zo herkenbaar!

Je zit ongetwijfeld niet te wachten op hug boxing.. Maar toch, het enige dat ik nu zou willen is je even een knuffel geven.