Hoelang duurt het ongeveer voordat je effect merkt van de hormonen. Zelf zou ik in oktober starten maar dat is helaas verschoven naar december:(. Op dit moment voel ik mij nog heel angstig in het openbaar omdat het te zien is aan mij dat ik een trans vrouw ben. Hoop jullie ervaringen te horen
xxx
Wat vervelend dat de start is uitgesteld! Mbt je vraag: Hier is best veel over bekend en geschreven. En het effect verschilt per lichaamsdeel. Wat zou je willen weten dat niet onder https://www.amc.nl/web/specialismen/gen ... ijking.htm is uitgelegd?
Sowieso komen dit soort vragen aan de orde tijdens je gesprekken met de endocrinoloog. Die kan misschien een inschatting maken voor jouw persoonlijke situatie.
Eigenlijk is er geen zinnig woord over te zeggen, want je moet ook maar net ineens de juiste hoeveelheid krijgen. Bij sommigen is het in 1x goed en anderen zijn een half jaar later nog aan het klooien met ophogen van de dosering of to wisselen tussen bijvoorbeeld plijsters en pillen of iets anders.
Ik denk dat het belangrijker is dat je gewoon lekker geniet van jezelf zijn. Foto's bedriegen, maar op jouw profielfoto zie je er echt mooi uit hoor.
Oké, ik ga je een geheimpje verklappen; de wetenschappelijke informatie die je vindt is onbetrouwbaar, want te weinig onderzoek, te kleine sample size en bias (neem het befaamde “transvrouwen ontwikkelen borsten to cup AAA en na een jaar wijzigt er niets meer” in een onderzoek waar ze eigen cup maten hebben verzonnen, de helft van de deelnemers kwijtraakten en na een jaar sowieso gestopt zijn). De anekdotische informatie die je vindt is net zo onbetrouwbaar want je leest vooral de mensen voor wie het niet goed gaat of voor wie het juist heel goed gaat (en/of ze liegen er wat van af).
Zie het zo; je gaat een 2e puberteit in, en je eerste duurde hoe lang? Verwacht niet dat dit veel sneller zal gaan. Plus, hoe ouder je bent, hoe meer je lichaam al “vast” zit in bepaalde dingen. En sommige dingen daar doen de hormonen nou eenmaal heel weinig aan. Zoals gevorderde alopecie en de structuur van je beenderen.
Als je denkt dat dit een domper is, dan heb je het echter mis. Want er is één ding dat beginnen met HRT voor de meeste transgender personen doet; je gaat veel beter voor je zelf zorgen, je voelt je beter, bent vrolijker en gaat de wereld met meer zelfvertrouwen tegemoet. En dat straal je uit en pikken anderen op. En dat helpt al enorm. Je zegt dat je je onzeker voelt in het openbaar “omdat mensen het zien”. Geloof me, ze zien veel minder dan je denkt. Wat jij in de spiegel ziet als “duidelijk mannelijk” zien anderen waarschijnlijk als “binnen de variatie van wat vrouwelijk is”.
Dan tenslotte maar mijn eigen ervaring; ik ben in sociale transitie gegaan voordat ik aan de HRT begon. Ik was toen 40. Als ik in die tijd aan FaceApp vroeg om de gender swap dan kwam er iets uit dat in de verste verte niet op me leek. Ik droeg in die tijd geen make-up en de kleding die ik droeg was unisex. Mijn haar was wel al langer. Die eerste stap in sociale transitie was dus eigenlijk vooral dat ik niet meer mijn best deed om als *man* herkend te worden (want stel je voor ze zouden denken dat ik trans ben). Gaandeweg ben ik mijn kledingstijl gaan verschuiven naar meer feminien, maar het bleef bij de damesvariant van in principe unisex kleding. Ik begon ook langzaam wat make-up toe te voegen (maar natuurlijk volledig nude). Toen ik 41 was ben ik begonnen met HRT. Na 3 maanden kreeg ik duidelijke borstgroei, maar dat viel natuurlijk allemaal binnen wat mannen ook kunnen hebben”. Tenminste, als ik kleding aanhad. Want het waren heuveltjes en de tepel was aan het veranderen dus het waren Tanner 1 borsten en die zien er toch anders uit dan “wat mannen hebben. Gelukkig voelde ik me toch al niet op mijn gemak topless op het strand… ik droeg meestal een strakke sportbeha juist om mijn borsten *niet* op te laten vallen. Nog eens 3 maanden later kon dat niet meer want het deed teveel pijn en dus ben ik overgestapt op bralettes. Het was COVID tijd dus overal altijd mondkapje op. Ik begon mascara toe te voegen aan mijn make-up. En ik begon herkend en aangesproken te worden als vrouw. Nog eens 6 maanden later kwamen we langzaam uit alle beperkingen en ben ik begonnen met mijn gezicht te laten laseren. Die blauwe schaduw die alleen wegging met zware concealer (doe je niet in de tropen) of mondkapje (blessing in disguise) werd al vrij vlot minder. En maar goed ook, want niet veel later verdween dat mondkapje. Ik begon meer make-up te dragen, maar nog altijd een nude basispallette met alleen mascara. Ik liet ook gaatjes schieten en begon oorbellen te dragen. Langzaam werd ik eigenlijk nergens meer als man herkend. En dat was hier, maar toen we op vakantie waren in NL ook.
Nu ben ik in maand 20 van de HRT. Sporten en afvallen icm de hormonen heeft me heupen, billen en een waistline gegeven. Ik heb een B cup. Mijn gezicht is vrij egaal maar zonder make-up ga ik het huis niet uit. Die make-up routine is iets verder uitgebreid maar dit blijven de tropen… Qua kleding draag ik eigenlijk altijd een (korte) broek met meestal een shirtje of een bloesje. Een beetje decolleté kan ik best laten zien. Maar geen hakken, geen rokken en geen jurken. Daar voel ik me nog niet comfortabel in. En dat is dan de tip die ik jou wil geven; presenteer je zoals je je comfortabel voelt. Forceer dingen niet “omdat ze anders geen vrouw zien” want je gaat bang zijn “ontdekt” te worden en dát zien mensen. Ja, je zal best wel gemisgendered worden. Dat zul je moeten accepteren, ookal doet het pijn. Maar je zult zien dat je je zelf steeds comfortabeler gaat voelen en steeds een stapje verder kan zetten. En dat andere mensen veel minder zien dan jij denkt…
Ohja, nog even terug naar FaceApp. Dat ziet de helft van de tijd nog een man. Maar de gender swap nu doet nog maar 3 dingen; een egaler gezicht (makeup), grotere ogen (yay hooded eyes) en een wenkbrauwlift (yay hoe de vrouwen in mijn familie lage wenkbrauwen hebben). Het is zo herkenbaar ik dat gezichtsherkenningsoftware het verschil niet ziet.
Mooi beschreven en zoveel herkenbaarheid dank je wel, dit helpt mij. Vlak voor Covid Ben ik mijn haren laten groeien en inmiddels valt het over mijn (kleine) borsten. Afgelopen week ook een al zeker 50 jaar gekoesterde wens gaatjes laten schieten. Thuis draag ik jurken rokken en makeup als ik weet dat ik geen bezoek krijg, heel lichte gezichts makeup ook wel eens op andere momenten. Deze week voor het eerst met haarklip en een meer unisex/vrouwen tshirt rondgelopen en al die stapjes maakt me zichtbaar vrolijker maar ik ben er nog niet. In stilte verlang ik wel naar de stap om op hormonen over te gaan maar angst voor de omgeving zit me nog wel dwars.
Besef: Mijn identiteit zit tussen mijn oren niet tussen mijn benen.
De angst voor de omgeving is heel herkenbaar! Ik loop er al zo'n 3,5 jaar iedere dag tegenaan en de ene dag is de andere niet. Het feit dat ik een haarstuk draag is met vlagen erg confronterend vanwege de angst dat mensen het zien, en zo ook de mannelijke lichaamslijnen, stem en motoriek etc. Ik kan heel veel dingen opnoemen die niet goed zijn maar je maakt jezelf echt gek. Ik houd me vast aan het feit dat dingen gaan verbeteren zodra ik daadwerkelijk een tijd (min. 1 jaar) aan de estradiol ben waar ik binnenkort mee start.
Gelukkig is mijn gezichtshaar eindelijk minder aan het worden wat weer positief is. En aan die kleine positieve dingentjes moet je je aan vashouden.
Ik kan niet anders zeggen dat de angst echt ongegrond is. Ja krijgt af en toe blik maar mensen zijn veel toleranter dan je denkt. Ik zeg ook gewoon dat ik transgender ben als ik in gesprek ga, want je ziet en merkt het toch, dan maar gewoon met de billen bloot en is er duidelijkheid. Soms krijg je ook gewoon leuke reacties. Ze zijn ook vaak gewoon nieuwsgierig. Mensen zijn in het dagelijks leven op straat echt niet bezig met andere mensen, zo belangrijk ben ik niet en wil ik niet zijn . Mensen hebben gewoon hun eigen leven en dagelijkse beslommeringen.
Het is ons eigen om te denken dat mensen het zien dat je trans bent hoe passabel men ook is.
Dit is een fenomeen waar iedereen mee te maken krijgt of heeft gekregen.
Ik heb dat heel af en toe ook nog wel eens en dat terwijl ik al 21 jaar post op ben en gewoon mijn
leven leid publiekelijk werk heb en veel mensen ontmoet van allerlij culturen etc dus kan je nagaan.
De enige manier om door te gaan is eigenlijk letterlijk het (sorry wordt ff grof) schijt te hebben aan
wat een ander ervan denkt/vindt.
Het is nu ook veel beter geaccepteerd in de maatschappij dan in mijn tijd daar zit een enorm verschil in
met nu en 25 jaar geleden.
Zoals een wijs man ooit zei The only thing to fear is fear itself (het enige waar je bang voor moet zijn is je eigen angst
(F.D. Roosevelt)).
The only thing to fear is fear itself. (Franklin D. Roosevelt)
Ik zit nu 5,5 week aan de hormonen. Moet er wel bij zeggen dat ik meteen begonnen ben met een gemiddelde dosis en een sterke testosteronblokker.
Het eerste dat ik merkte, is dat mijn geslachtsdeel in de ochtend geen gekke dingen meer doet. Na een week of 3 waren mijn emoties duidelijk sterker geworden, en in de vierde week begon de borstgroei. Mijn huid wordt zachter en glanzender, er is geen sterke lichaamsgeur meer en ik heb het gevoel dat de haargroei op het lichaam verlangzaamt. Mijn gezicht is ook al lichtelijk anders.
Vooral het begin van de borstgroei heeft me heel veel zelfvertrouwen gegeven als transgender. Ik ben volledig gestopt met het dragen van kleding van de mannenafdeling en gebruik bij voorkeur de vrouwennaam. Mensen staren me vaker aan maar ze doen maar.
Zoals Anda schrijft zit het in ons hoofd dat mensen iets aan ons zien, en ook bij mij kan dat ondanks dat mijn srs in 1995 was nog wel eens voorkomen. Bv bij bezoek opticien die van zo dichtbij met je gezicht bezig zijn.
En zoals ik ernaar kijk de spiegel is onze grootste vriendin als we iets nieuws/leuks aantrekken of ons gewoon goed voelen!
Tegelijkertijd zien wij ook elk dingetje onvolkomendheidje in de spiegel en denken dan dat anderen dit ook zien!
Vaak is het zo dat mensen langs ons kijken en niet specifiek naar ons hoewel het dan wel zo kan voelen en je onzeker kan maken.
Als tip wil ik meegeven: ALS een ander al wat zou zien is het iets voor die persoon om al of niet iets mee te doen! De meeste mensen zullen ALS ze al iets hebben opgemerkt er niet mee doen.
En ook veel mensen op straat kom je nooit meer tegen, en daarmee ook niet nodig iets mee te doen.
Kort gezegd het is hun probleem en niet dat van mij!
Als ze er wel iets mee doen en iets vragen is mijn afweging de volgende in die gevallen dat ik er überhaupt voor kies om te reageren: bij een open geïnteresseerde vraag geef ik antwoord of spreek iets af daarvoor. In alle andere gevallen ga ik er niet op in of wijs het af.
En een reactie van iemands leidinggevende toen een collega iets insinueerde die ik ooit hoorde was: waar heb je het over, je zou je hier niet mee bezig moeten houden en als ik ooit merk dat je je hier weer mee bezig houdt kan je moeilijk gesprek tegemoet zien.
Dat is precies de juiste instelling die je moet hebben Esther .
Mensen kijken altijd dat is een mens eigen lekker laten kijken zal mij een zorg zijn .
Wat werk betreft kan ik het volgende delen en dit is echt meer dan 15 jaar terug
Ik ben werkzaam als taxi chauffeur en 1 keer een opmerking gekregen van een nieuwe chauffeur toen we
gezamelijk in de kantine zaten, maar nog voor ik kon reageren zat 1 van mijn collegatjes er al vol bovenop,
met dat ie net nieuw was mij niet kende en vooral zijn snavel moest houden.
Ik keek haar toen geamuseerd lichtelijk verbaasd aan, en toen zei ze 'ja hij kent je niet
eens moet zijn klep houden dat pik ik niet.'.
Naderhand hebben we er goed om kunnen lachen.
The only thing to fear is fear itself. (Franklin D. Roosevelt)
. Mensen hebben gewoon hun eigen leven en dagelijkse beslommeringen.
.