In welk hokje zou ik passen?

[Jannet V]

Wij allen beleven ons leven op een bijzondere manier. We zullen ons allen afvragen in welk hokje we moeten zijn. Edoch, zodra we kunnen vliegen hoeven we geen hokje meer. Dan gaan we vliegen en zijn wie we zijn. Maar we hebben gezocht, ongetwijfeld veel intenser dan de leeftijdgenoten en we zijn daar dingen tegen gekomen die we niet begrepen en zeker nooit zouden vertellen. Ik heb gezocht, het was geen gemakkelijke weg.

In mijn leven heb ik zo intens naar mezelf gezocht dat ik mezelf volledig kwijt raakte. Mijn eerste ervaring was dat ik misschien wel een aantrekkelijk jongetje was voor iemand die blijkbaar iets miste in zijn leven. Later werd ik bang voor meisjes als ze te dicht bij kwamen. Mijn eerste seksuele ervaring met een meisje was een ontdekkingstocht naar wat zij had en ik niet. Het eerste samen zijn was een m/v drama terwijl ik nu weet dat het v/v heel erg mooi had kunnen zijn. Door een gebeuren in mijn leven besloot ik dat ik een man zou zijn en me daaraan zou houden. Mede omdat ik een stabiele vrouw gevonden had die daarvoor een betrouwbare basis zou zijn. En in de rest van mijn leven kwamen alle creatieve manieren om seks te beleven voorbij en geloof mij dat waren er heel veel. Ik was zoekende naar dat ene stukje wat ik met geen mogelijkheid kon vinden. Ooit was ik bang dat ik misschien pedofiel zou kunnen zijn, ik voelde een hele intense warmte voor kinderen, toen was het zo verschrikkelijk angstaanjagend, nu weet ik veel beter. Ik hou van kinderen zoals de meeste moeders dat doen.

Het is een hele intieme vraag maar sta ik in die ervaring alleen?

[Paul]

Ik heb zelf weinig ervaring met relaties, omdat ik dat te confronterend vond, maar ik kan me voorstellen wat je zegt.

[Anon20190712]

Je staat daarin absoluut niet alleen...relaties zijn altijd lastig voor me geweest.
Ik heb ooit een vriendin gehad, ze was bi, een schat van een meid, maar het gaf telkens weer dat gevoel dat ik eigenlijk niet zo was.
Zij heeft ook een grote kinderwens, en die kindertjes, die kon ik niet maken, daar moet een echte man aan te pas komen.
Maar ik moest toch ook een kinderwens hebben, dus ik moest dat toch begrijpen van haar??

Nou nee...ik wil wel kinderen, maar baren vind ik zo'n soort van Alien (de film) situatie, waar ik niets van weten wil.
Dat was voor mij ook echt een moment waarop ik inzag dat ik mijn kinderwens anders ervaar, dan de meiden om me heen dat doen.
En dat is echt even schrikken! Ik kan heel goed begrijpen dat in jouw situatie, Jannet, je begon te twijfelen over pedofilie,
het is nogal wat als je geconfronteerd wordt met het feit dat je de liefde voor kinderen anders ervaart dan mensen om je heen van hetzelfde geslacht.
Want dat is natuurlijk iets dat als raar wordt gezien, iets dat niet klopt. Dat zet je wel even aan het twijfelen. Zo dacht ik tijden dat het feit dat ik niet zwanger zou willen worden, ook direct betekent dat ik geen goede ouder zou kunnen zijn. Na jaren werk in de kinderopvang weet ik immers wel beter.

Een aantal jaar terug besloot dat ik me maar aan mijn vrouw-zijn te houden had, ik ontmoette een hele mannelijke man,
echt zo'n dominant typje dat middels z'n gedrag ook onder de mannen, er uit wil springen als een 'echte vent'.
Zijn extreem mannelijke gedrag, bevestigd mij dat ik toch echt een vrouw ben. Momenteel loopt dat uiteraard aan alle kanten mis, aldus, voor mij.
Ik dacht toen ik hem vertelde over dat ik me nooit echt een vrouw heb gevoeld, dat hij heel open-minded was over gender, en daarom ook mijn zoektocht accepteerde. Maar het begint er steeds meer op te lijken, dat hoe meer ik me kleed en uit op de manier die voor mij goed voelt, des te meer hij zich als het haantje gedraagt, om mij (en de buitenwereld) maar duidelijk te maken dat ik toch echt de vrouw ben in deze relatie.

Ik krijg ook steeds meer opmerkingen als 'het is schattig als je je zo kleed', of 'tomboys zijn wel opwindend omdat ze stoer doen, maar eigenlijk zijn het kwetsbare meisjes' of 'een binder kan nog wel sexy staan, maar top surgery dat wil ik niet' Dat is echt een steek in m'n hart en ziel.
(Kwetsbaar meisje?!!! Ikke die als tiener dakloos was, en het leven zelf op de rit heeft gekregen?? Verre van!!! Plus, wie is hij om te bepalen hoe ik me goed/juist voel bij mijn lichaam??? Mijn zoektocht heeft niets te maken met aantrekkelijk zijn voor hem, ik dacht dat hij dat begreep en accepteerde!!)

Het steekt helemaal omdat hij in eerste instantie heel open en begrijpend over kwam, hij noemde me ook net als m'n vrienden jochie.
Maar het lijkt alsof hij het wel iets seksueel aantrekkelijks vindt, maar het niet wil zien als een innerlijke zoektocht,
enkel als een uiterlijk vertoon, dat hem wel aantrekt.
Needless to say, voel ik me dus heel slecht bij deze relatie,
nu ik mezelf niet meer vertel toch echt de vrouw te moeten spelen omdat ik dat qua lichaam ben.

Maar hoe kan ik dan wel ooit een relatie aangaan zonder constant geconfronteerd te worden met die verdomde hokjes waar ik niet perfect in pas?
Relaties zijn lastig, en confronterend, en toch zijn het die relaties die me hebben geholpen om een beter beeld te vormen van wie ik nu werkelijk ben.

[Venka]

Om te beginnen,het stukje over kinderen.Ik ben zelf ook gek op kinderen en kan heel goed overweg met kinderen en kinderen ook met mij.Dat maakt iemand niet bij voorbaat pedofiel of iets van die orde.Het is gewoon wederzijds respect en liefde voor elkaar.Ik zou nooit een kind onjuist bejegen of aanraken,doe je dat wel dan gaat iemand in mijn ogen een bepaalde grens over die je niet over wil.

Dan ervaring op seksueel gebied,

Ik heb voor dat ik mijn ex heb leren kennen never nooit niet gebruik gemaakt van dat geval tussen mijn benen,ik walgde van dat ding.Dat ik er wel gebruik van heb gemaakt tijdens de relatie is enerzijds met tegenzin maar anderzijds ook gezonde nieuwsgierigheid naar hoe het voelt,hoe het zal zijn.Tot mijn spijt heb ik nooit echt kunnen genieten van het intiem samen zijn omdat ik niet opgewonden raak van man/vrouw liefde.De reden is dat ik altijd een meisje ben geweest en voor mijn gevoel ook zo benaderd wil worden.Als vrouw kan ik dus wel met een man/vrouw naar bed,niet dat ik daar behoefte aan heb maar dat is een ander verhaal.Als ik eerlijk ben weet ik niet wat mijn geaardheid is en de tijd zal leren wat die zal zijn.

[Daniel]

Het nadenken over kinderen heeft bij mij een soort innerlijke revolutie in gang gezet. Toen ik klein was hield ik ontzettend van babies en ik vond ze altijd heel leuk en lief en schattig, menselijke reacties natuurlijk, maar toen ik naar de puberteit begon toe te gaan, ongesteld werd, en door kreeg dat meisjes kinderen 9 maanden dragen en ze dan moeten baren kreeg ik ook door dat ik helemaal geen kinderen wilde als het zo moest. Ik verkondigde dat ik NOOIT een kind wou, dat ik een hekel had aan kinderen en dat ik nooit een goede moeder zou zijn.
Nog voordat ik me besefte dat ik helemaal geen moeder maar een vader voor mijn kinderen wilde zijn kwam ik al op die beslissing terug met "Ik adopteer wel kinderen, dan hoef ik die bevalling niet te doen." En nu ik weet wat ik nu weet wil ik eigenlijk heel graag kinderen, maar ik wil de vader zijn in het gezin en niet de moederrol op me nemen.

Toen ik net in de puberteit kwam en aan seksueel getinte dingen begon te denken dacht ik me altijd in dat ik de man was, en dit is eigenlijk nooit weg gegaan, maar toen ik m'n eerste serieuze vriendje kreeg bleek alles natuurlijk heel anders te zijn dan ik had gefantaseerd. Ik vond het wel allemaal heel spannend en ik herken enorm die ontdekkingstocht die niet van mij was. Ik had wel eens horrorverhalen gelezen op het web over meisjes die zich heel oncomfortabel voelde, en dacht dat positieve gevoelens de uitzondering op de regel waren (het was immers heel spannend) Maar eigenlijk voelde het al die tijd zo raar aan omdat ik niet als meisje op anderen val. Ik val als een man op mannen en als een man op vrouwen.

Die fantasie om als man het leven te leven speelt een steeds grotere rol in mijn leven, en als die rol zo "klein" was gebleven was ik er misschien nooit achter gekomen. Maar nu het mijn leven op z'n kop zet kan ik gelukkig wel alle puzzelstukjes steeds beter in elkaar passen.

Ik vond en vind het nog steeds moeilijk dat het uit is met mijn ex-vriend, maar ik heb zoveel aan die relatie gehad met betrekking tot het vinden van mezelf in seksualiteit en gender én moeilijkheden doorstaan in het leven over het algemeen, dat ik het niet anders zou hebben gewild. Die relatie is een van de beste dingen die mij is overkomen.

[Jessy]

Normaal gezien ben ik uitermate tegen gebruik van hokjes, want ik vind dat we zonder afgebakende grenzen gewoon onze eigen weg moeten kunnen bewandelen, al slingert die alle kanten op. Maar toch zoek ik voor mezelf wel een hokje om mij te plaatsen, en dat is voornamelijk door de maatschappij. Ik wil geaccepteerd worden, gerespecteerd, en een sociaal leven kunnen hebben. En dat gaat zoveel gemakkelijker als je in een hokje past en enigszins als "normaal" beschouwd wordt. Maar welk hokje, daar ben ik nog steeds niet uit. Ik weet wel wat ik van binnen wil, maar mijn angsten voor confrontaties met anderen, en voor niet passable te blijven, houden mij nog steeds tegen. En mogelijk zal dat altijd wel zo blijven.

Relaties was voor mij altijd een mysterie. Ik ben in mijn pogingen een man te zijn vaak genoeg verliefd geweest, maar geen enkele (hetero) vrouw wilde iets met mij. Ze zochten een man, en die zagen ze niet in mij. Ik was alleen maar goed voor vriendschappen. Niets mis met vriendschappen, maar natuurlijk wou ik ook wel eens iets meer.
Nu heb ik een relatie met een lesbische vrouw die alles weet van mijn transgender zijn. Ondanks dat ik haar als man ontmoette, was het liefde op het eerste gezicht. Ook voor haar was dat heel verwarrend, maar ze zag meer vrouw dan man in mij. Pas toen ben ik gaan beseffen waarom het bij heterovrouwen nooit wilde lukken. Plus natuurlijk het feit dat ik nooit goed in mijn vel zat en daardoor terughoudend en angstig was voor alles.

[Jannet V]

Ik besefte niet dat deze boom zoveel vruchten zou kunnen dragen maar allen komen fijn bij me binnen. Het is steeds weer heel erg fijn om te horen dat ik niet alleen ben, het neemt weer een stukje onzekerheid weg. Want hoe sterk Jannet ook lijkt, ze is nog steeds een heel erg onzeker meisje.

[Eva]

... Nu heb ik een relatie met een lesbische vrouw die alles weet van mijn transgender zijn. Ondanks dat ik haar als man ontmoette, was het liefde op het eerste gezicht. Ook voor haar was dat heel verwarrend, maar ze zag meer vrouw dan man in mij. Pas toen ben ik gaan beseffen waarom het bij heterovrouwen nooit wilde lukken. Plus natuurlijk het feit dat ik nooit goed in mijn vel zat en daardoor terughoudend en angstig was voor alles.

Leuk dit te lezen. Eind jaren 60 had mijn huidige echtgenote hetzelfde gevoel. Onbewust achteraf, maar met een 'echte man' zou ze niet zijn getrouwd, realiseert ze zich nu.

[Jannet V]

Mijn ex zocht wel een echte man, dus ergens begrijp ik een opmerking die ze maakte wel een beetje. "Je hebt me 35 jaar aan het lijntje gehouden!" Dat lijntje kende ik al veel langer, ik besefte het alleen niet.