Hoe coming out bij familie?

[CharlotteLa1990]

Hoi, dit zal mijn eerste topic worden. Hoe vertel je je familie dat je eigenlijk een meisje wil zijn?

Misschien het gewoon zeggen “ ik wil een meisje zijn”. Maar als je ‘s avonds samen eet met je broers en vader en out of the blue komt het woke gedoe ter sprake, dat ze dat niet begrijpen van transgender enzovoort.

Ik wou eigenlijk op dat moment verdwijnen. Ik kon ook niet omhoog kijken, want ik zat met tranen in mijn ogen.

Ik weet dus niet hoe ik hiermee moet omgaan.
Want jezelf zijn wil je toch ook met je familie en vrienden. En niet alleen thuis stiekem.

Bedankt voor jullie ervaringen.

Groetjes

Charlotte

[Irene_de_Vreede]

Er is uiteindelijk maar een manier, gewoon vertellen, al weet ik uit ervaring hoe moeilijk dat is. Mijn ervaring is, dat de reacties altijd meevallen, maar dat komt waarschijnlijk ook doordat ik er erg tegenop heb gezien.

[Marije]

Als je vader en je broers zo reageren tijdens een normale maaltijd dan kan ik me je angst heel goed voorstellen.

Misschien is dit een brutale vraag, je hebt het expliciet over vader. Is je moeder ook nog in beeld?

Wat ik zou proberen is om het in stukjes te breken en het niet zomaar out of the blue tegen iedereen te zeggen.

Ouders houden van hun kinderen en misschien eerst je moeder vertellen en samen met je moeder dan je vader.

Er zijn ook ouders die het niet accepteren, dat is helaas niet anders. Mijn moeder had er vreselijk veel moeite mee en kon zich er niet of nouwelijks toe zetten om me haad dochter te noemen en zij/haar te zeggen. Uiteindelijk leverde dat zoveel negatieve energie op dat we besloten hebben de relatie eventjes te parkeren.

[San(ne)]

Heel eerlijk gezegd zou ik het, als er zo aan tafel wordt gesproken bij jou thuis, het eerder via whatsapp/brief doen.
Dan kunnen je vader en broer eerst zelf even reflecteren op hun gedrag en voor zichzelf bedenken wat ze hierop willen antwoorden. Want het kan natuurlijk zo zijn dat ze denken "shit, we hebben misschien nare dingen gezegd, maar nu het zo dichtbij komt denken we er toch wel anders over". Het kan ook dat ze echt zo denken zoals jij aan tafel hebt meegekregen en dan is het misschien voor jou makkelijker om "niet-enthousiaste" reacties niet recht in je gezicht te ontvangen.

Ikzelf heb het ook via whatsapp aan mijn ouders gestuurd, omdat ik geen zin had is zo'n ongemakkelijk moment. Ik wist wel dat ze het meteen zouden accepteren overigens, dat maakt mijn verhaal wel makkelijker. Maar ik zag in whatsapp dat ze het gelezen hadden en ze niet meteen reageerden. Na een uurtje kwam er een heel lief, duidelijk over nagedacht berichtje. Ik was wel blij dat ik ze op die manier even de tijd had gegeven om het zelf te verwerken. Want als ik dit "in het echt" had gezegd dan waren ze misschien even stil geweest en was het ongemakkelijk geworden, omdat ze nog niet goed wisten hoe te reageren.
Mijn ouders zijn niet zo hoogopgeleid en papegaaiden ook wel eens domme dingen die ze bijvoorbeeld in het AD hebben gelezen of op een of andere louche Facebookpagina hebben zien langskomen die best wel racistisch of transfoob kunnen zijn. Ze denken daar dan helemaal niet goed over na. Ik merk dat ze daar nu echt heel anders over praten, nu ze mijn verhaal kennen. Dus het kan ook onwetendheid zijn van je vader en broer natuurlijk.

Mocht je wat rebelser zijn kan ik me ook voorstellen dat je gewoon, als je vader en broer weer naar praten over trans mensen, zegt: ik ben ook trans. En dan met een soort mic drop de kamer uit loopt en hen sprakeloos achter laat. Maar ik begrijp het natuurlijk helemaal dat dat erg eng is en misschien ook niet de juiste aanpak is bij je familie. Ik ken de sfeer thuis niet.

[Maartje-nb]

Hi !

Oh wat rot voor je. En zo herkenbaar.
Hele goeie tips zijn hierboven al gegeven.
Voor mij heeft het gewekt om er voor te zorgen dat het in een veilige sfeer kan en dat er aandacht is.
Wat kan helpen, ook als een stok achter de deur voor jezelf, dat je tegen je ouders zegt: kunnen we vanavond even met z’n drieeen zitten? Want ik wil in alle rust even iets met jullie bespreken.
Je voorbereiden op verschillende scenario’s is ook handig.
Je ouders kunnen liefdevol en begripvol reageren.
Maar ook met veel vragen komen, niets zeggen of boos worden. Alles kan gebeuren. Al deze reacties hebben niets met jou te maken, weet dat, want jij bent namelijk al goed zoals je bent, maar het heeft te maken met de manier waarop zij de boodschap verwerken.
Veel vragen, ongeloof, verdriet of je gewoon meteen een knuffel geven. Iedereen reageert daar weer anders op.
Hoe reageren je ouders op je als je iets kwetsbaars vertelt?
Meestal is dat al een soort graadmeter voor je.
Hoop dat je hier ook wat aan hebt. Zet m op he! Ik duim voor je
Maartje

[Pannekoek89]

Het blijft lastig en spannend denk. Ik ben zelf van plan zaterdag uit de kast te komen naar mijn moeder. Mijn vader en zus lopen momenteel met wat mentale problemen, waardoor ik vind dat ze dergelijk nieuws op een geschikt moment te horen moeten krijgen. Ik weet dat mijn moeder op zaterdag avond alleen thuis is, dus dan kan ik gaar bellen en rustig met haar praten om samen te kijken hoe we de rest informeren. Ik verwacht geen problemen, zeker na even nadenken over mijn jeugd, maar het blijft toch heftig nieuws lijkt mij en voor mij toch spannend om het te vertellen

[Daan_3]

Het blijft een moeilijke situatie inderdaad. En veel meer tips dan al genoemd zijn, heb ik niet. Ik heb heel veel geluk gehad met mijn familie. Hoe ik het verteld heb is door ze in stapjes mee te nemen. Zo heb een aantal keer benoemd dat ik me geen vrouw voelde. En daarna iedere keer als er iets concreets te bespreken was, heb ik ze dat verteld. Toen ik me aanmeldde voor een genderteam bijvoorbeeld, en mijn besluit dat ik mijn naam wilde veranderen. Ze reageerden gelukkig heel goed, hoewel ze nog wel moeite hebben met de neutrale voornaamwoorden. Omdat dit alles tijdens de covid tijd plaatsvond, heb ik het de rest van de familie via whatsapp verteld, en dat ging eigenlijk ook prima. Het voordeel is dat het zo aan iedereen tegelijk kan vertellen, in plaats van in kleine groepjes.

Succes @Pannekoek89!

[Coffeehouse]

Bij mij was dat via WhatsApp na het vermoeden dat ik hormonen zonder diagnose begon te slikken. Schrik en teleurstellend paniek bij mijn moeder en een beetje van haar partner. "Jij had altijd de androgyne uiterlijk, maar je gedrag is heel mannelijk", "Is dat vanwege dat verdomme meisje?" (het meisje op wie ik depressief verliefd was), "Ben je gek?", "De operaties zijn levensgevaarlijk", "O, nee. Je doet alles zonder diagnose", en "Is dat vanwege ongezonde opvoeding?" (alleen domme mensen kunnen denken dat transgenderisme komt door specifieke opvoeding, maar mijn moeder is wel dom).

Later kreeg ik veel hysterie over het feit dat ik childfree ben. Ik had altijd 0% parental instinct. In mijn geboorteplek is het oké om childfree te zijn (40% van alle volwassenen), maar ouders van childfree mensen zijn altijd aggressief erover. Tot mijn 20ste dachten ze dat ik vanwege mijn leeftijd childfree was, maar na de opgestarte hormoonbehandeling (in mijn geboorteland kan dat zonder diagnose genderdysforie) , begrepen ze dat ik echt childfree blijf, ook fysiologisch. Later ging ik ook weg van het land. Ook veel schrik van mijn moeder erover.

Tegewoordig (6 jaar later): mijn moeder is geschrokken en vind alles verschrikkelijk (zij had echte psychiatrische problemen vanwege mijn transitie), mijn biologische vader ging dood en haatte mij, mijn stepvader (de partner van mijn moeder) is teleurgesteld, mijn oma ook, en andere familieleden hadden helemaal geen contact met mij al jaren en weten niks. Dat boeit me helemaal niet. "I don't care about your opinion". Alle die mensen zijn heel ver, gelukkig. Ik ben zelf 100% blij dat ik trans en childfree ben.