Onveilig. Ben ik de enige?

[Maartje-nb]

Hey, hey,

Vraagje. Misschien ligt het aan mijn algoritme, mijn timeline op mijn socials… maar de laatste tijd zie ik steeds meer berichten in de media van mensen die non-binair/trans mensen zat zijn. Alle pronouns gedoe vinden en er lijkt een meer anti-beweging te ontstaan.
Ik voel een verandering niet alleen in Amerika maar ook hier in Nederland. Merken jullie dat ook? Het is qua acceptatie natuurlijk altijd nog niet optimaal geweest. Maar had het idee dat “we” een beetje op de goede weg waren. Wat vinden jullie? Ik maak me er wel zorgen om. Ik merk zelfs dat ik daardoor wat terughoudender wordt om iets te zeggen over mijn genderidentiteit.
Waar ik vroeger vrijer was, merk ik dat ik nu eerst peil bij mensen hoe ze daar in staan. Reageren ze negatief? Dan houd ik m’n mond. Hoe zien jullie dat?

[Gea]

Ik snap wel wat jij bedoelt.
Al denk ik dat de mensen die iets tegen de LGBTQ+ zijn de hoeveelheid wel gelijk is gebleven.
Alleen de mensen zijn nu agressiever/feller geworden.
Maar de wereld is sowieso zwaar aan het veranderen helaas.
Op dat gebied begrijp ik wel je angst.
Toch hoop ik gewoon dat het ooit beter gaat worden.
En we veilig onszelf kunnen en mogen zijn.

[Irene_de_Vreede]

Ik zie uiteraard ook die berichten voorbij komen, maar in het dagelijkse leven merk ik er niks van. Sterker nog de algemene acceptatie is toegenomen ten opzichte van een aantal jaren geleden. Vergeet niet dat het makkelijk schelden is vanuit de anonimiteit van het internet. Als mensen je echt kennen zijn die meningen echt niet zo scherp meer. Ik heb in mijn omgeving ook echt wel een aantal mensen die zich nogal bot uit laten op internet, maar als ik met ze praat en naast ze zit, dan zijn ze ineens heel begripvol. Vergelijk het maar met mensen die vinden dat alle buitenlanders niet deugen behalve degene die ze toevallig kennen.

[Dawn]

Er is een partij hier die “netjes” de zaken en argumenten vanaf de andere kant van de oceaan overneemt en hiermee publiciteit zoekt. Ook zijn er inderdaad bij bv nu.nl heel veel mensen die zwart wit reageren op lhbtiq+ onderwerpen. In het dagelijks leven merk ik daar hier in noord-Holland niet zoveel van. Nog sterker ik voelde mij zo zeker de afgelopen tijd dat ik voor het eerst na mijn SRS in 1995 verschillende collega’s heb “bijgepraat”. Met van mooie gesprekken tot alleen oké Lets go on als reactie. Ik weet ook dat ik dit niet bij alle regio’s van mijn werkgever had kunnen doen…
Al met al denk ik dat er bij een deel van mensen die moeite met veranderingen hebben in deze toch al roerige tijd met verschillende problemen een gevoel van het is teveel ontstaan is. In reactie willen ze de wereld simpel en bekend houden. In extremere gedachten is het creëren van een “vijand” makkelijker dan nadenken en veranderen.

[Maartje-nb]

Oh wat tof om te horen zeg. Fijn om zulke begripvolle mensen om je heen te hebben.

[Dawn]

Ja daar ben ik blij zeker blij mee! Heb ongeveer de helft van deze mensen zelf aangenomen en met de anderen werk ik 14 jaar samen. Heb ook goed nagedacht wie wel en vooral wie niet, en ben binnen mijn eigen afdeling gebleven. Ook al is mijn uit de kast komen al 30 jaar geleden het blijft toch altijd spannend en vooral hoe begin ik dit verhaal. Ergens omheen draaien of halve verhalen houdt ik niet zo van en ik moest geopereerd worden omdat mijn borstimplaten heel ver over de veilige houdbaarheidsdatum waren.

[NNB]

Ik denk dat dat het inderdaad is: een diep verlangen om de wereld niet nóg ingewikkelder te maken dan-ie al is. En het blijft voor veel mensen moeilijk om zich wat voor te stellen bij iets wat ze zelf helemaal niet voelen. Dan is 't makkelijker om te denken: dan bestaat 't ook niet.

Maar om de vraag te beantwoorden: ja, ik merk die verandering ook. Zo'n twee, drie jaar geleden was er een golf van media-aandacht die mij ook uit de kast deed komen - sterker nog, eindelijk deed beseffen wat ik eigenlijk al 30 jaar voelde maar vakkundig had weggedrukt. Maar nu is het in vele situaties weer over tot de orde van de dag, helaas.

Misschien dat bepaalde omgevingen (vooral in de grote stad) nog steeds open staan of zelfs opener dan ooit staan. Maar in andere omgevingen en werkkringen zie je een tegenbeweging. Het is vooral lastig voor mensen die niet thuis zijn in de regenboogbeweging of in conservatieve werkkringen actief zijn - en dat geldt voor mij allebei. Dus ik begin alweer uit te kijken tegen wie ik het erover heb.

Sterker nog, zelfs binnen de regenboog bespeur ik soms vijandigheid in het LHB-deel tegen de rest van de letters. Ook daar lees ik soms: het bestaat helemaal niet, het zijn gewoon mensen die geestesziek zijn en ze zitten ónze emancipatie alleen maar in de weg. Om verdrietig van te worden...

[San(ne)]

Ik denk dat het een kwestie is van: de meest extreme denkers schreeuwen het hardst. En media zoals NRC en de Volkskrant denken dat ze mensen met seksistische en haatdragende meningen ook een stem moeten geven om "de andere kant te belichten". Dus de beste blaaskaken worden ook nog voorzien van een podium.

De oplossing blijkt maar vaak: (sociale) media uitzetten en "in het echt" leven. In de praktijk hoor ik namelijk nooit zulke extreme meningen om mij heen, terwijl ik er toch een behoorlijk partijtje queer uit zie.
Ik vraag me dan toch altijd af in wat voor treurige zolderkamertjes die lui die je in de media hoort roepen zich verstoppen overdag.

[MichelleB]

Ik merk vooral dat mensen luider zijn geworden. Niet alleen de mensen tegen ons maar ook degene die ons prima vinden. Ja, ik hoop nog nooit zoveel haat gehoord. Aan de andere kant heb ik ook nog nooit zoveel steun gehoord. Ik zit in de culturele hoek en daar heeft eigenlijk niemand er een probleem mee. Het is natuurlijk verschrikkelijk wat er gezegd word door rechts. Toch hou ik er zo wel de hoop in dat het goed komt. Met moeite, en niet zonder slag of stoot, maar ik heb hoop met de jongere generatie

[Marije]

Ik word regelmatig geconfronteerd met stigmatisering. Vorige week nog had ik met iemand een gesprek en degene die dit gearrangeerd had, had erbij gezegd dat ik transgender was en het voelde als een soort "waarschuwing".

Dat stoort me, alsof dat iets is waar je rekening mee zou moeten houden of dat mensen daar van zouden kunnen schrikken.

In het dagelijkse leven heeft niemand iets in de gaten en heb ik alleen last van het fijt dat vrouwen niet serieus genomen worden in de mannenwereld van de IT. Ik wist wel dat dit speelde maar dat het zo erg was wist ik niet.