Daar zit je dus al met een "probleem". Je plasbuis gaat altijd aan bod komen met zo'n ingreep, want die moet ingekort worden. En je moet sowieso een sonde.Nathaliedepree schreef: ↑10 dec 2019, 10:18 Ikzelf zit vooral met angst om complicaties op te lopen die inwendig zouden plaatsvinden. Complicaties die de blaas aantasten of de darmen of de plasbuis.
Complicaties aan de buitenkant maak ik me minder zorgen over.
Daarom dat ik dus vooral dacht aan het overslaan van het creëren van het kanaal en enkel de uitwendige geslachtsdelen te creëren.
Raad blijft dus nog steeds dat zolang je er zelf niet over uit bent, non-op nog altijd de beste oplossing is voor je.Nathaliedepree schreef: ↑10 dec 2019, 10:18 In principe is non-op zijn op dit moment het meest onwenselijk voor mij omdat de afkeer naar mijn geslachtsdelen is toegenomen over de laatste jaren.
Het besef is bij mij doorgedrongen dat ik gelukkiger zou zijn met een vagina, alleen is de weg om tot die vagina te bekomen een hele zware en dus ben ik voorlopig beslissingsloos.
Een transitie gaat niet enkel om de wens van wat je precies wil, maar of je ook bereid bent om te ondergaan/doorstaan wat er op je af komt om tot dat punt te komen. Psychiaters kijken daarom ook niet alleen of je trans bent, maar of je het ook mentaal aankan wat er op je af gaat komen.
Als je teveel vanuit een "angst-standpunt" gaat redeneren, ga je later nog het risico lopen om spijt te hebben.
Er is 1 garantie in het leven en dat is dat er geen garanties zijn in het leven.
Maar neem je tijd, je bent nog jong. Ik was 34j toen ik voor de eerste keer naar de psychiater ging om te zien of een transitie iets voor mij was. 36j voor m'n geslachtsoperatie (jammer genoeg kon het net niet op mijn verjaardag, mijn verjaardag bestond dus uit 3 kannen water met laxeermiddel te drinken ).