weekend....
vrij
(te veel) tijd om na te denken
voor woensdag staat de thuiskapper op het programma... maar ik weet al weken niet wat ik ermee aan moet
besef en paniek!
-
- Berichten: 214
- Lid geworden op: 15 dec 2019, 17:01
- Gender: Trans MtF
- Locatie: Oud-Beijerland
-
- Berichten: 531
- Lid geworden op: 30 jan 2020, 19:02
- Gender: Trans MtF
Re: besef en paniek!
Ik luisterde onlangs naar een podcast en de transman die aan het woord was stuurde iedereen een geboortekaartje zodat iedereen het op hetzelfde moment zou horen. Een erg slim en mooi idee!
Als die plek zoveel voor je betekent, dan is het wel echt heel belangrijk dat je er naartoe werkt om ook daar jezelf te kunnen zijn. Inschatten hoe mensen gaan reageren is lastig. Ik heb het nu tegen 3 vriendinnen gezegd en juist de vriendin waarvan ik een positieve reactie had verwacht, reageerde als enige teleurstellend. Dus je weet het uiteindelijk nooit hoe de reacties gaan zijn.
Ik weet natuurlijk niet wat je stijl en smaak is, maar je zou je kunnen verdiepen in unisex kleding. Dan vind je voor jezelf misschien een veilige manier om toch te kunnen dragen wat je wilt dragen.
Dus is het belangrijk om een manier te vinden om het overleefbaar te maken.
-
- Berichten: 531
- Lid geworden op: 30 jan 2020, 19:02
- Gender: Trans MtF
Re: besef en paniek!
Ik weet natuurlijk niet wat je 'tot nu toe al gedaan hebt' en of dat enigszins te repareren is, maar heb je dit leed al goed besproken? En dan bedoel ik dat het écht uitgepraat is, dat je écht je hart op tafel gelegd hebt. Ik vind het zo belangrijk als dingen uitgepraat zijn, anders blijft de irritatie, de pijn, het verdriet aanwezig. Ik spreek uit ervaring; mijn ouders hebben nooit willen praten over de grove fouten die ze tijdens mijn jeugd hebben gemaakt. Ik moest niet zeiken en zo verdween het allemaal in de doofpot. Met als gevolg dat ik geen contact meer heb met mijn hele familie, waar ik ook niet terecht kon met mijn verdriet, en binnenkort een EMDR-behandeling moet ondergaan om door te kunnen met mijn leven. Niet (laten) uitpraten is zo schadelijk.
Dit heeft - mijns inziens - niets met sterk zijn te maken. Het lijkt me eerder slopend, want je verloochent jezelf.
Geen zorgen daarover, maar wél over jezelf. Ik moet nu denken aan mijn moeder. Zij is ontzettend verbitterd, heeft niet het leven geleefd dat ze had willen leven. Het is een misvatting te denken dat ik daar als haar kind zijnde niets van heb meegekregen. Integendeel! Je bespaart je omgeving misschien verdriet, schaamte en ellende als je niet in transitie gaat, maar het wil niet zeggen dat je omgeving niet merkt dat jij ondertussen wel verdriet hebt, het gevoel hebt dat je leven een grote mislukking is. Dat voelt je omgeving óók.
-
- Berichten: 531
- Lid geworden op: 30 jan 2020, 19:02
- Gender: Trans MtF
Re: besef en paniek!
Waarom ga je niet naar een gespecialiseerde psycholoog voor je somberheid, stress, depressie, onzekerheid? Het is zo belangrijk en verstandig om bepaalde dingen op te ruimen voordat je het grote traject ingaat. Ik zou er niet aan moeten denken om nu, met mijn nog niet verwerkte posttraumatische stressstoornis, hormonen te moeten gaan slikken et cetera. Wees verstandig en creëer ruimte voor het een door eerst het andere te verwerken.
Je moet niet zo sterk willen zijn om oude en eventuele nieuwe pijn tegelijkertijd te dragen. Dat is zelfkwelling, zelfvernietiging.
-
- Berichten: 214
- Lid geworden op: 15 dec 2019, 17:01
- Gender: Trans MtF
- Locatie: Oud-Beijerland
Re: besef en paniek!
- dat is het zeker maar iedere dag worden we sterker, groeien we, met momenten is er paniek. Soms tot depressief bijna toe, maar als ik down ben is @marielle dat niet... dan is zij juist sterk, en andersom... we zijn en team. En soms staan we nu al even samen op een topje, alleen valt er dan altijd iemand af... gelukkig is de ander er dan om je op te rapen. Samen kunnen we ALLES aan, omdat alles overwint!DelicateFlower schreef: ↑22 feb 2020, 11:14Ik luisterde onlangs naar een podcast en de transman die aan het woord was stuurde iedereen een geboortekaartje zodat iedereen het op hetzelfde moment zou horen. Een erg slim en mooi idee!
- word over nagedacht maar zover zijn we eenvoudigweg nog niet, vooral mijn partner en kind hebben meer tijd nodig en die moet ik ze geven om ze niet te verliezen.
Als die plek zoveel voor je betekent, dan is het wel echt heel belangrijk dat je er naartoe werkt om ook daar jezelf te kunnen zijn. Inschatten hoe mensen gaan reageren is lastig. Ik heb het nu tegen 3 vriendinnen gezegd en juist de vriendin waarvan ik een positieve reactie had verwacht, reageerde als enige teleurstellend. Dus je weet het uiteindelijk nooit hoe de reacties gaan zijn.
- Ook daar word natuurlijk over nagedacht, een plek waar je half woont, waar je zo vaak bent. De kring van mensen die het weten word sowieso snel groter, en de reacties zijn positief maar je praat in dit geval over een soort tweede woonplaats. Ik ga hier in de krant ook geen advertentie zetten en ken gewoon heel veel mensen. Zolang als we nog niet iedereen hebben geïnformeerd, die wij zelf (op ons tempo) willen informeren is het dus gewoon opletten.
Ik weet natuurlijk niet wat je stijl en smaak is, maar je zou je kunnen verdiepen in unisex kleding. Dan vind je voor jezelf misschien een veilige manier om toch te kunnen dragen wat je wilt dragen.
ik heb al wat van dat soort kleding - die draag ik ook naar mijn werk.
Vermoedelijk zullen toch ook leggings niet helemaal wegblijven daar en dan zien we wel.
Dus is het belangrijk om een manier te vinden om het overleefbaar te maken.
-
- Berichten: 214
- Lid geworden op: 15 dec 2019, 17:01
- Gender: Trans MtF
- Locatie: Oud-Beijerland
Re: besef en paniek!
DelicateFlower schreef: ↑22 feb 2020, 11:16Ik weet natuurlijk niet wat je 'tot nu toe al gedaan hebt' en of dat enigszins te repareren is, maar heb je dit leed al goed besproken? En dan bedoel ik dat het écht uitgepraat is, dat je écht je hart op tafel gelegd hebt. Ik vind het zo belangrijk als dingen uitgepraat zijn, anders blijft de irritatie, de pijn, het verdriet aanwezig. Ik spreek uit ervaring; mijn ouders hebben nooit willen praten over de grove fouten die ze tijdens mijn jeugd hebben gemaakt. Ik moest niet zeiken en zo verdween het allemaal in de doofpot. Met als gevolg dat ik geen contact meer heb met mijn hele familie, waar ik ook niet terecht kon met mijn verdriet, en binnenkort een EMDR-behandeling moet ondergaan om door te kunnen met mijn leven. Niet (laten) uitpraten is zo schadelijk.
Dit heeft - mijns inziens - niets met sterk zijn te maken. Het lijkt me eerder slopend, want je verloochent jezelf.
Geen zorgen daarover, maar wél over jezelf. Ik moet nu denken aan mijn moeder. Zij is ontzettend verbitterd, heeft niet het leven geleefd dat ze had willen leven. Het is een misvatting te denken dat ik daar als haar kind zijnde niets van heb meegekregen. Integendeel! Je bespaart je omgeving misschien verdriet, schaamte en ellende als je niet in transitie gaat, maar het wil niet zeggen dat je omgeving niet merkt dat jij ondertussen wel verdriet hebt, het gevoel hebt dat je leven een grote mislukking is. Dat voelt je omgeving óók.
Soms schrijf ik puur vanuit mijn emotie, om te delen, maar ook omdat voor mij juist het delen werkt als een middel om het van me af te schrijven.
Natuurlijk merkt mijn omgeving mijn pijn en mijn verdriet. Ze zouden blind zijn als ze het miste, maar het zijn mijn angsten en twijfels (waarvan ik inmiddels door het te delen ook weet dat velen hier doorheen moeten/gaan).
en op je vraag of hier alles besproken is dan kan ik je geruststellen. In ons gezin word alles besproken, alles gedeeld. Hoe pijnlijk dat soms ook is, iedereen is eerlijk over gevoelens, moeite, verdriet. Dat verdiept de relatie tussen @marielle en mij enorm. Had ik niet uit de kast gekomen en waren we niet zo open geworden had ik haar waarschijnlijk uiteindelijk kwijtgeraakt ondanks alle liefde. Ook onze puber betrekken we hierin zo goed mogelijk en ziet ons voorbeeld (maar ja pubers met al een rugzak zijn een verhaal op zich - maar ook dat komt wel goed - liefde, aandacht, tijd)
dank je wel voor je uitgebreide reactie @DelicateFlower
-
- Berichten: 531
- Lid geworden op: 30 jan 2020, 19:02
- Gender: Trans MtF
Re: besef en paniek!
Zeker weten. Ik gaf het alvast als idee.
Als ik jou zo hoor, ben ik blij dat ik weinig mensen heb te informeren. En hoewel mensen me goed kennen, zullen er nog steeds mensen zijn die niet helemaal reageren zoals je hoopt. Mensen zijn nu eenmaal minder ruimdenkend dan ze zichzelf en anderen doen geloven.anna_ schreef: ↑16 feb 2020, 18:58 Ook daar word natuurlijk over nagedacht, een plek waar je half woont, waar je zo vaak bent. De kring van mensen die het weten word sowieso snel groter, en de reacties zijn positief maar je praat in dit geval over een soort tweede woonplaats. Ik ga hier in de krant ook geen advertentie zetten en ken gewoon heel veel mensen. Zolang als we nog niet iedereen hebben geïnformeerd, die wij zelf (op ons tempo) willen informeren is het dus gewoon opletten.
Toppie!
Fijn dat jullie elkaar zo goed aanvullen! Dat biedt hoop.anna_ schreef: ↑16 feb 2020, 18:58 - dat is het zeker maar iedere dag worden we sterker, groeien we, met momenten is er paniek. Soms tot depressief bijna toe, maar als ik down ben is @marielle dat niet... dan is zij juist sterk, en andersom... we zijn en team. En soms staan we nu al even samen op een topje, alleen valt er dan altijd iemand af... gelukkig is de ander er dan om je op te rapen. Samen kunnen we ALLES aan, omdat alles overwint!
-
- Berichten: 531
- Lid geworden op: 30 jan 2020, 19:02
- Gender: Trans MtF
Re: besef en paniek!
Houd je voor jezelf trouwens een dagboek bij? Gewoon in een Word-bestandje op je computer? Dat is wel aan te raden. Ik heb me door meerdere transgenders laten vertellen dat dat tijdens het traject ook van je wordt verwacht. Ik lees en luister veel interviews, ter inspiratie. Ik zit nu op 6 kantjes sinds januari. En dan doe ik het nog rustig aan.anna_ schreef: ↑22 feb 2020, 12:43 Soms schrijf ik puur vanuit mijn emotie, om te delen, maar ook omdat voor mij juist het delen werkt als een middel om het van me af te schrijven.
Natuurlijk merkt mijn omgeving mijn pijn en mijn verdriet. Ze zouden blind zijn als ze het miste, maar het zijn mijn angsten en twijfels (waarvan ik inmiddels door het te delen ook weet dat velen hier doorheen moeten/gaan).
Superfijn dat jullie zo openhartig zijn naar elkaar. Dat zal de pijn doen minderen. Niets is zo erg als onuitgesproken verdriet. Het niet gehoord worden heeft mij veel pijn gedaan en heeft op verschillende manieren effect gehad op mijn leven.anna_ schreef: ↑22 feb 2020, 12:43 en op je vraag of hier alles besproken is dan kan ik je geruststellen. In ons gezin word alles besproken, alles gedeeld. Hoe pijnlijk dat soms ook is, iedereen is eerlijk over gevoelens, moeite, verdriet. Dat verdiept de relatie tussen @marielle en mij enorm. Had ik niet uit de kast gekomen en waren we niet zo open geworden had ik haar waarschijnlijk uiteindelijk kwijtgeraakt ondanks alle liefde. Ook onze puber betrekken we hierin zo goed mogelijk en ziet ons voorbeeld (maar ja pubers met al een rugzak zijn een verhaal op zich - maar ook dat komt wel goed - liefde, aandacht, tijd)
Graag gedaan.