Nieuwe chat! Zie dit topic.

Toen en nu, de weg

Pas ik nou in een hokje of niet?
Gebruikersavatar
Nikkie
Berichten: 90
Lid geworden op: 20 apr 2021, 15:47
Gender: Trans MtF

Toen en nu, de weg

Bericht door Nikkie »

Heey allemaal, Nikkie hier!

Even een vervolgje geven aan mijn introductie stukje van gisteren. Heel erg bedankt allemaal voor de lieve berichtjes die ik hierop gekregen heb! Ik voel me eindelijk ergens begrepen :hug:.

De titel Toen en nu is een beetje kort en saai maar ze dekt denk ik wel de lading. Een verhaaltje over mij van vroeger tot aan nu. Ik ben heel erg benieuwd wat de reacties zijn en of dit herkenbaar is. Stom genoeg weet ik hoe ik mij voel en hoe ik aangesproken wil worden, alleen die twijfel die er soms nog is... :?.

vanaf al heel jong voelde ik mij aangetrokken tot meisjes kleding. ik vond de kleuren leuk, de vorm en printjes die er op zaten. Ik was dan ook erg jaloers dat ik dit niet mocht dragen omdat ik een jongen was. Tijdens logeerpartijtjes bij buurmeisjes heb ik dus stiekem kleding meegenomen om thuis aan te trekken zonder dat mijn ouders het zagen. Ik kan mij nog herinneren dat het gewoon goed voelde om het te dragen.

Toen veranderde er wat. Ik was rond een jaartje of 12 en ik stond mijzelf te bewonderen in de spiegel in een jurkje en ik voelde mij opgewonden worden. De pubertijd sloeg toe.. Deze periode van 12 tot 18 jaar staat voor mij op nummer één van de meeste verwarrende en moeilijke in mijn leven. In deze tijd heb ik meerdere malen mijn verborgen kledingkast weggegooid en opnieuw aangevuld. Heb ik voor de spiegel gestaan hatend hoe ik er uit begon te zien, geluisterd naar die verschrikkelijk dieper wordende stem. Ik ben vaak stiekem in het donker naar buiten gegaan in meisjeskleding onder mijn normale jongens kleding. Wat ik dan in de bossen rondom ons huis uit trok zodat ik buiten rond kon lopen zonder dat iemand mij zag. Ik had ook tijdens school rokjes aan onder mijn broek. Niemand zag het toch en het voelde goed.

Rond deze tijd begon mijn moeder ook op te merken dat er kleding van haar verdween. Ik wist natuurlijk wel waar het was maar durfde haar niet te vertellen dat ik het stiekem aan trok op de momenten dat zij het huis uit was. Tot het moment kwam dat ze onverwachts eerder thuis kwam terwijl ik helemaal gekleed stond in haar kleren. Vol schaamte mompelde ik dat ik mij voorbereide op een toneelstukje op school. dit geloofde ze niet maar zei dat ik het maar snel uit moest doen. Daarna heeft ze mij nog meerdere malen betrapt en gezegd dat ik hier mee op moest houden. Langzaam werd ik ook steeds beter in het timen zodat ze mij niet meer kon betrappen.

Tegelijkertijd had ik een goede vriend op school waar ik vaak ging spelen. Hij had ook een zusje die heel modebewust was en echt ontzettend leuke kleding had. Dat wou ik ook! Kort gezegd: hij betrapte mij in zijn zusjes kamer terwijl ik een jurkje van haar droeg. Hij lachte mij uit en vol schaamte ben ik direct naar huis gegaan. De volgende dag op school vertelde hij mij dat ik in het vervolg alles voor hem moest gaan doen omdat anderen het ander zouden gaan weten. Dit was uiteindelijk een periode van 2 jaar waar ik in constante angst leefde en mentaal door hem gebroken werd tot ik niks anders meer was dan een leeg omhulsel van mijzelf. geen emoties helemaal niks meer. dit waren ook de jaren waar ik dacht dat het beter was als ik niet meer zou bestaan en niemand mij toch zal missen. Tot hij ging verhuizen en ik weer vrij was!

Het heeft mij tot mijn 24e gekost om mijzelf weer op te bouwen. In die periode heb ik alles weggegooid wat ik had en mentaal een grote deur met hangsloten gezet voor de vrouw in mij. Ik moest en zou haar wegwerken omdat ze mij zoveel pijn had bezorgd en ik haar daarvoor haatte. In de tussentijd had ik een nieuwe persoonlijkheid opgebouwd die aan de verwachting van anderen voldeed. Alleen voelde dit nooit goed want diep van binnen wist ik dat ik dit niet was en ik voelde mij erg ongelukkig. Maar ik bleef doorzetten en onderdrukken.

Dit ging goed tot mijn 26e. Ik zat op een terrasje met vrienden en er kwamen een paar meiden langslopen en mijn vrienden begonnen al snel over dat ze er lekker uit zagen. Alleen zag ik dat niet, ik zag een groepje meiden die gezellig de stad in waren gegaan om te shoppen en vanwege het mooie weer de zomerse kleding uit de kast hadden gehaald. De jaloezie overviel mij. Ik wil helemaal niet hier aan de tafel zitten, pratend over wat ze wel allemaal niet met die meiden zouden willen doen. Ik wou met ze meegaan naar de winkels, kleding passen, praten over jongens, wat die ene vriendin de ander toch wel niet heeft aangedaan, praten over van alles en nog wat genietend van iets lekkers in dat ene cafeetje met die lekker geurende kaarsen. Ik schrok van mijzelf, de vrouw (Nikkie) in mij kwam naar boven. Hoe kan dit nou ik dacht toch dat ik haar goed had weggestopt? Ik ben snel naar huis gegaan en heb mijzelf diezelfde avond proberen te herpakken.

Sindsdien kwam Nikkie steeds vaker in vlagen naar voren. ik ben weer vrouwenkleding gaan kopen en heb weer een flinke voorraad verstopt op zolder liggen :shock: Ik ben met make-up gaan experimenteren, lopen op hakken en mijn manier van denken is ook aan het veranderen. Het voelt gewoon goed als ik mijzelf als vrouw in de spiegel zie. Veilig en vertrouwd, zoals het hoort te zijn. En sinds een half jaar verdwijnt Nikkie niet meer echt, ze is altijd in mindere of meerdere mate aanwezig. Vorige week heb ik de eerste stap gezet en het een deel van de familie en huisarts gezegd. Nikkie wil naar buiten en ik denk dat ik echt Nikkie ben. Dit botst alleen met mijn "aangeleerde" persoonlijkheid. Deze is opgebouwd tegen Nikkie en laat mij twijfelen.

Ik hoop niet iedereen is afgehaakt op mijn verhaal, het was weer eens lang ;)

Groetjes Nikkie! :hbeat:
Zelfs de meest ingewikkelde puzzel bestaat uit stukjes
Gebruikersavatar
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3639
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door Irene_de_Vreede »

Wel een heel herkenbaar verhaal
Irene
Gebruikersavatar
Eva
Beheerder
Berichten: 6805
Lid geworden op: 25 mar 2012, 11:00
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Etten-Leur

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door Eva »

Nee, daar haken we niet op af, Nikkie ;)
All great truths begin as blasphemies. (George Bernard Shaw)
Gebruikersavatar
Esther78
Berichten: 112
Lid geworden op: 08 apr 2020, 12:24
Gender: Transgender

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door Esther78 »

Inderdaad heel herkenbaar. Vooral het in een mannengroep staan/zitten en liever met de vrouwengroep dingen doen, maar niet mogen. En het periodiek weggooien van kleding. :)
Gebruikersavatar
Collette
Berichten: 543
Lid geworden op: 16 sep 2018, 18:22
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Dordrecht

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door Collette »

Grotendeels heel herkenbaar Nikkie. Met name de strijd tussen de "aangeleerde" persoonlijkheid en de ware innerlijke persoonlijkheid.
Ik hoop van harte voor je dat jij jouw ware ik tot bloei kan laten komen!
When you're happy, you enjoy the music. But when you're sad, you understand the lyrics.
Gebruikersavatar
Marica
Berichten: 2917
Lid geworden op: 31 mei 2018, 15:57
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Woubrugge

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door Marica »

Heel herkenbaar Nikkie. Het gedrag van mijn autoclub vrienden begon mij zo tegen te staan dat ik mijzelf afkeerde van die groep. Ik besloot geen lid meer te zijn, en ging verder zonder die lui.

Ik wist net als jij al op vroege leeftijd (8) dat er iets was. Ik had het reuze naar mijn zin als we op bezoek gingen en ik met mijn twee nichtjes kon spelen. Verkleedpartijtjes waren zo leuk, maar eenmaal thuis klom ik weer de kast in. Afijn, 45 jaar en vele depressies later ben ik eindelijk helemaal mijzelf.

Wat erg belangrijk voor mij is, is de vrijheid die ik ervaar als mijzelf. Mijn vrouw ziet dat ook, en ja ik ben heel blij met haar, want ze steunt mij 100% door gewoon bij mij te blijven ondanks dat ik haar leven op z'n kop heb gezet met mijn coming out. Ik liep voor mijn coming out al in een rokje over straat naast mijn vrouw. Zij was eerst bang voor de reacties uit de samenleving, maar die kwamen er niet. Gelukkig niet, want dat maakte mijn transitie wel makkelijker. En wat was ik blij, toen mijn vrouw en ik op een terras zaten en de serveerster kwam vragen wat de dames wilde drinken. Mijn hart maakte een huppeltje van blijdschap. Mijn outfit was vrouwelijk, maar mijn haar nog niet, maar ik was wel opgemaakt, zo goed en kwaad als dat ging. :lol: Het was mijn eerste passing als vrouw in het openbaar.
ImageJeg er Marica, jeg er en Lastebilsjåfør og Norge gal :)
Gebruikersavatar
Nikkie
Berichten: 90
Lid geworden op: 20 apr 2021, 15:47
Gender: Trans MtF

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door Nikkie »

Heel erg bedankt allemaal ☺️. De steun die ik hier vindt is voor mij echt overweldigend!

Vandaag bij de huisarts geweest en de doorverwijzing gekregen! 😄. De twee jaar start en daarmee ook de sociale transitie. Lijstjes en plannen worden gemaakt.

Luidkeels mee lopen blèren in de auto met dua Lipa op de radio. Nog nooooit im mijn leven gedaan maar oh zo fijn ☺️.
Zelfs de meest ingewikkelde puzzel bestaat uit stukjes
Gebruikersavatar
Irene_de_Vreede
Moderator
Berichten: 3639
Lid geworden op: 23 mei 2012, 22:26
Gender: Transgender
Voornaamwoorden: Zij/haar
Locatie: Breda

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door Irene_de_Vreede »

Voor mij is de sociale transitie het belangrijkste. De covid-crisi heeft behoorlijk wat roet in het eten gegooid, maar ik heb het alsnog met smaak verorberd.
Irene
Frederieke
Berichten: 829
Lid geworden op: 15 feb 2021, 12:45
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: Drenthe

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door Frederieke »

Hallo Nikkie, welkom en bedankt voor je uitgebreide verhaal (deel 1 en 2).

Dat van de kleding herken ik wel, al kon ik niet de kleren van mijn veel jongere zus proberen. Gelukkig nooit zo naar gechanteerd als jij, dat lijkt me echt vreselijk, zeg! Bij mij was het meer dat ik naar anderen keek en dacht: "Zo wil ik er ook uit zien!", en daarop volgend de gedachte: "Dat is slecht, zo mag je niet denken." Die boosheid op jezelf voelt dus weer zo herkenbaar. Na veel vijven en zessen en jaren vechten tegen mezelf, moest ik het uiteindelijk accepteren en jij zo te lezen ook. En nu de sociale transitie... Vandaag in de Etos weer een leuke variant gehoord dat zo in elk geval duidelijk is welke kant het op gaat. Jij ook succes met jouw stappen en dan komt het vast goed.

Groetjes, Frederieke.
tartangirl
Berichten: 176
Lid geworden op: 02 feb 2016, 10:52
Gender: Vrouw
Voornaamwoorden: zij/haar
Locatie: zeeland

Re: Toen en nu, de weg

Bericht door tartangirl »

Goedemiddag ....weet wel 1 ding en dat is dat al deze verhalen verteld dienen te worden.
Herkenning en het gevoel hebben dat je niet alleen bent met de gevoelens die je hebt kunnen andere ook weer helpen op hun eigen pad.
We hebben vanuit de maatschappij vaak allemaal het zelfde stempeltje gekregen , maar achter elk stempeltje zit een andere verhaallijn.
met de meest vriendelijke groetjes

Pascalle