Even een vervolgje geven aan mijn introductie stukje van gisteren. Heel erg bedankt allemaal voor de lieve berichtjes die ik hierop gekregen heb! Ik voel me eindelijk ergens begrepen
.De titel Toen en nu is een beetje kort en saai maar ze dekt denk ik wel de lading. Een verhaaltje over mij van vroeger tot aan nu. Ik ben heel erg benieuwd wat de reacties zijn en of dit herkenbaar is. Stom genoeg weet ik hoe ik mij voel en hoe ik aangesproken wil worden, alleen die twijfel die er soms nog is...
.vanaf al heel jong voelde ik mij aangetrokken tot meisjes kleding. ik vond de kleuren leuk, de vorm en printjes die er op zaten. Ik was dan ook erg jaloers dat ik dit niet mocht dragen omdat ik een jongen was. Tijdens logeerpartijtjes bij buurmeisjes heb ik dus stiekem kleding meegenomen om thuis aan te trekken zonder dat mijn ouders het zagen. Ik kan mij nog herinneren dat het gewoon goed voelde om het te dragen.
Toen veranderde er wat. Ik was rond een jaartje of 12 en ik stond mijzelf te bewonderen in de spiegel in een jurkje en ik voelde mij opgewonden worden. De pubertijd sloeg toe.. Deze periode van 12 tot 18 jaar staat voor mij op nummer één van de meeste verwarrende en moeilijke in mijn leven. In deze tijd heb ik meerdere malen mijn verborgen kledingkast weggegooid en opnieuw aangevuld. Heb ik voor de spiegel gestaan hatend hoe ik er uit begon te zien, geluisterd naar die verschrikkelijk dieper wordende stem. Ik ben vaak stiekem in het donker naar buiten gegaan in meisjeskleding onder mijn normale jongens kleding. Wat ik dan in de bossen rondom ons huis uit trok zodat ik buiten rond kon lopen zonder dat iemand mij zag. Ik had ook tijdens school rokjes aan onder mijn broek. Niemand zag het toch en het voelde goed.
Rond deze tijd begon mijn moeder ook op te merken dat er kleding van haar verdween. Ik wist natuurlijk wel waar het was maar durfde haar niet te vertellen dat ik het stiekem aan trok op de momenten dat zij het huis uit was. Tot het moment kwam dat ze onverwachts eerder thuis kwam terwijl ik helemaal gekleed stond in haar kleren. Vol schaamte mompelde ik dat ik mij voorbereide op een toneelstukje op school. dit geloofde ze niet maar zei dat ik het maar snel uit moest doen. Daarna heeft ze mij nog meerdere malen betrapt en gezegd dat ik hier mee op moest houden. Langzaam werd ik ook steeds beter in het timen zodat ze mij niet meer kon betrappen.
Tegelijkertijd had ik een goede vriend op school waar ik vaak ging spelen. Hij had ook een zusje die heel modebewust was en echt ontzettend leuke kleding had. Dat wou ik ook! Kort gezegd: hij betrapte mij in zijn zusjes kamer terwijl ik een jurkje van haar droeg. Hij lachte mij uit en vol schaamte ben ik direct naar huis gegaan. De volgende dag op school vertelde hij mij dat ik in het vervolg alles voor hem moest gaan doen omdat anderen het ander zouden gaan weten. Dit was uiteindelijk een periode van 2 jaar waar ik in constante angst leefde en mentaal door hem gebroken werd tot ik niks anders meer was dan een leeg omhulsel van mijzelf. geen emoties helemaal niks meer. dit waren ook de jaren waar ik dacht dat het beter was als ik niet meer zou bestaan en niemand mij toch zal missen. Tot hij ging verhuizen en ik weer vrij was!
Het heeft mij tot mijn 24e gekost om mijzelf weer op te bouwen. In die periode heb ik alles weggegooid wat ik had en mentaal een grote deur met hangsloten gezet voor de vrouw in mij. Ik moest en zou haar wegwerken omdat ze mij zoveel pijn had bezorgd en ik haar daarvoor haatte. In de tussentijd had ik een nieuwe persoonlijkheid opgebouwd die aan de verwachting van anderen voldeed. Alleen voelde dit nooit goed want diep van binnen wist ik dat ik dit niet was en ik voelde mij erg ongelukkig. Maar ik bleef doorzetten en onderdrukken.
Dit ging goed tot mijn 26e. Ik zat op een terrasje met vrienden en er kwamen een paar meiden langslopen en mijn vrienden begonnen al snel over dat ze er lekker uit zagen. Alleen zag ik dat niet, ik zag een groepje meiden die gezellig de stad in waren gegaan om te shoppen en vanwege het mooie weer de zomerse kleding uit de kast hadden gehaald. De jaloezie overviel mij. Ik wil helemaal niet hier aan de tafel zitten, pratend over wat ze wel allemaal niet met die meiden zouden willen doen. Ik wou met ze meegaan naar de winkels, kleding passen, praten over jongens, wat die ene vriendin de ander toch wel niet heeft aangedaan, praten over van alles en nog wat genietend van iets lekkers in dat ene cafeetje met die lekker geurende kaarsen. Ik schrok van mijzelf, de vrouw (Nikkie) in mij kwam naar boven. Hoe kan dit nou ik dacht toch dat ik haar goed had weggestopt? Ik ben snel naar huis gegaan en heb mijzelf diezelfde avond proberen te herpakken.
Sindsdien kwam Nikkie steeds vaker in vlagen naar voren. ik ben weer vrouwenkleding gaan kopen en heb weer een flinke voorraad verstopt op zolder liggen
Ik ben met make-up gaan experimenteren, lopen op hakken en mijn manier van denken is ook aan het veranderen. Het voelt gewoon goed als ik mijzelf als vrouw in de spiegel zie. Veilig en vertrouwd, zoals het hoort te zijn. En sinds een half jaar verdwijnt Nikkie niet meer echt, ze is altijd in mindere of meerdere mate aanwezig. Vorige week heb ik de eerste stap gezet en het een deel van de familie en huisarts gezegd. Nikkie wil naar buiten en ik denk dat ik echt Nikkie ben. Dit botst alleen met mijn "aangeleerde" persoonlijkheid. Deze is opgebouwd tegen Nikkie en laat mij twijfelen. Ik hoop niet iedereen is afgehaakt op mijn verhaal, het was weer eens lang
Groetjes Nikkie!
Het was mijn eerste passing als vrouw in het openbaar.
. De steun die ik hier vindt is voor mij echt overweldigend! 
. De twee jaar start en daarmee ook de sociale transitie. Lijstjes en plannen worden gemaakt.