dysforie op latere leeftijd

[Frederieke]

Gelukkig kunnen we tegen lange verhalen... Het is meer de inhoud waar je af en toe treurig van wordt.
Ik hoop dat je wel kunt (en hebt kunnen) genieten van het leven, ook al brengt het niet altijd alleen maar leuke dingen.

[Januca]

Doordat ik toentertijd nergens terecht kon met mijn problemen is het niet altijd geweldig geweest, maar dat heb ik niemand getoond, en er toch zoveel mogelijk van genoten.
En tegenwoordig geniet ik ook zoveel mogelijk van mijn leven, ook al weet ik dat ik het niet meer kan veranderen.
Het vinden van dit forum was voor mij een openbaring. Ik ben niet meer alleen met mijn gedachten. En ik kan het nu allemaal van mij afschrijven.
Dank jullie wel voor het luisteren.

[Lauren79]

Hi Januca,
Wat ben ik enorm geraakt door je bericht.
Ik vind je moedig, sterk en prachtig zoals je bent.
Ik herken mij enorm in je verhaal. Ik zit ook opgesloten in een context waar ik totaal niet uit kan, anders zou ik mijn familie verliezen, die me heel dierbaar is. Ik ben een meisje van binnen, altijd al gevoeld, maar dit werd ook onder het mom van harde opmerkingen weggewuifd. “Doe normaal, zo raar doen we hier niet” Als je in een bepaalde cultuur bent opgegroeid, dan maak je ook keuzes die bij die cultuur passen. Anders word je uitgestoten. Je weet ook niet beter. Ik heb vaak gewenst dat ik accepterende ouders had gehad, maar het was ook een hele andere tijd. Het raakt me enorm jouw verhaal. En ik ben trots op je besluit. Ik zelf zou nooit uit de kast kunnen komen. Volledig dan. Daarom ben ik al blij met elk kledingstuk of kleine verandering die “kan”. Ik ben een vrouw en dat kan niemand van mij afpakken. Ook al zie ik er niet zo uit, word ik niet zo aangesproken, maar denk ik gewoon: ach, ze weten niet beter. Ik wens je het allerbeste toe, en ik hoop dat je ziekte onder controle is te houden. Dikke knuffel. Xxx Lauren

[SearchingLady]

Ik heb op 34 jarige leeftijd pas de knop omgegooid. Het kon echt niet langer. Maar hier gaan dus wel vele jaren aan vooraf waar ik vaak kleding bestelde, thuis aan deed en toch weer weggooide. Ik was enorm bang niet geaccepteerd te worden. Geen partner te kunnen vinden. Die angst heeft mij echt een tijd vastgehouden.

Nu ben ik getrouwd en heb een dochter. Ik voel mij veilig en geaccepteerd. Alles komt eruit en ik ga het niet nogmaals wegstoppen. Ik heb veel geluk dat mijn vrouw mij hierin steunt. Was dat niet zo geweest dan had ik het toch wel gedaan maar zal het een stuk moeilijker zijn.

[Januca]

@Lauren79
Dank je wel voor jouw verhaal en medeleven. Dikke knuffels terug.

[Anon20230219]

Ik merk dat vooral met gesprekken met de psychologe inzake de operaties van het VUMC dat op latere leeftijd voor je ware gender uitkomen op wat tegenstand/ongeloof stuit.
Maar in de tijd dat ik op groeide was het begrip transgender gewoon onbekend, daar werd niet over gesproken.
Dus je snapt jezelf dan niet helemaal als je ineens andere dingen wilt doen dan jongens doen.
Borduren, koken en dat soort zaken vonden mijn vriendjes maar vreemd.
En ik vond hun vaak vreemd.
Pas op mijn 30ste kwam ik erachter waar al die depressies zoal van kwamen.
Echter zou het nog 16 jaar langer duren eer ik echt de knop om ging zetten en denk vaak had ik het maar eerder doorgezet.
Maar alles heeft een reden denk ik dan maar.

[Januca]

Ja Lisa1973, die "liefhebberijen" herken ik. In mijn jeugd, in het grote Katholieke gezin, heb ik ook heel veel gekookt en huishoudelijke dingen gedaan.
Later heb ik gehaakt, een aantal grote borduurwerken gemaakt, (die hangen nu nog hier aan de wanden). Daarnaast heb ik en poppenhuizen en poppenmeubeltjes gemaakt(alles op schaal 1:12) onder het mom dat het modelbouwprojekten waren voor mijn vrouw. (ik vond het best wel leuk die leuke priegeldingetjes te maken). Kom daar niet mee aan bij vele mannen want dan verslijten je voor verwijfd. De huizen staan nu bij mijn zoon in huis, als aandenken aan zijn moeder.
Verder ben ik hier in huis, bij mijn dochter, de beste "naaister". Ik kan heel goed overweg met naald en draad.
Alles bij elkaar toch niet "echte" mannendingen, maar ik vind het leuk en prettig om te doen.

[Evy1946]

Hi Januca, wat een vervelend verhaal, dat er ziekenhuizen zijn die dit niet aandurven begrijp ik, en dat is jammer. Maar je kleden als vrouw en make-up kan toch. Rot dat je in en mannenlichaam opgesloten zit. Maar er is de verpakking en de inhoud, dat laatste is toch het belangrijkste.
Waarschijnlijk zal ik (75 jaar) ook tegen deze problemen lopen.
Liefs
Eby

[Irene_de_Vreede]

Ik merk dat vooral met gesprekken met de psychologe inzake de operaties van het VUMC dat op latere leeftijd voor je ware gender uitkomen op wat tegenstand/ongeloof stuit.

Ik heb daar nooit iets van gemerkt, niet bij het AUMC en ook niet bij andere instellingen.

[Anon20230219]

Ik merk dat vooral met gesprekken met de psychologe inzake de operaties van het VUMC dat op latere leeftijd voor je ware gender uitkomen op wat tegenstand/ongeloof stuit.

Ik heb daar nooit iets van gemerkt, niet bij het AUMC en ook niet bij andere instellingen.

Dat kan maar ik ervaar het gewoon zo.
Heb niet gezegd dat dit voor een ieder geldt.