Hoe weet je het zeker

[Irene_de_Vreede]

irene , kan je dat uitleggen?

Vrouw zijn/voelen is meer dan kleding. Als ik zoals nu in een spijkerbroek en een trui zit, maakt me dat niet minder vrouw. Dat je met kleding je vrouw zijn probeert te accentueren is niks mis mee, maar als je met heel vrouwelijke kleding je man zijn probeert te verbergen is dat iets heel anders.

[_sanne_]

Ik denk dat een beetje overcompensatie er bij de meesten van ons wel in zit, zeker in de “ontdekkingsfase”. Supervrouwelijke kleding draag ik allang niet meer, maar ik merk wel dat ik nog steeds “extra mijn best doe”. Nu wordt dat vooral ingegeven door onzekerheid, de vrees dat anderen niet zien dat ik een vrouw ben (en dan weer verkeerd aangesproken en behandeld worden).

[Ylse]

Het was winter/herfst en een van mijn medewerkers vroeg mij of ik geen jurk aan moest hebben. Ik heb hem gevraagd naar buiten te kijken en mij te vertellen hoeveel vrouwen hij zag met een jurk aan. Hij vond dat een goed punt.

Over het algemeen draag ik gewoon een broek en top. Uiteraard zijn deze wel met een geldende vrouwelijk inslag. En niet zoals mijn ex een spijkerbroek, sweater en een peuk in de mond Ik heb momenten dat ik denk nu moet ik gewoon een jurk aan want daar heb ik even behoefte aan.

Ik kijk nu veel meer naar wat IK prettig en fijn vind en niet wat mijn omgeving vind. Heel egoïstisch kijk ik daarbij naar mezelf. En als vrouw voel ik me een heel stuk prettiger dan mijn verleden als man.

[emmy]

irene de vreede

het zal wel aan mij liggen , maar ik snap nog steeds niet wat je bedoeld

[Geke76]

irene de vreede

het zal wel aan mij liggen , maar ik snap nog steeds niet wat je bedoeld

Hoi Emmy.

Mag ik een poging wagen?

Iemand voelt zichzelf zoals diegene is (van binnen).
Dit zou die persoon wellicht kracht bij willen zetten naar de buitenwereld in hoe diegene zich kan kleden, of presenteren.
Dit kan zeker in het begin wat nadrukkelijker zijn in style, omdat diegene zichzelf en anderen duidelijk wil maken, zo ben ik (nu). Dit in het kader van passabel willen zijn, doorgaan voor de andere sekse (in veel gevallen).
Soms zal naar verloop van tijd het gevoel van presenteren, afzwakken om dat het gevoel van die persoon inmiddels véél dieper zit en meer vertrouwen heeft gekregen, dat dit meer zal tonen door allen maar kleding!

En dit laatste is waar Irene het over heeft.

Kleding maakt nooit wie jij bent in identiteit.
Hoogstens versterkt het een herkenning bij anderen als je alleen denk in man/vrouw.

Omdat ik mijzelf identificeer wat door velen als vrouw(elijk) wordt gezien, geldt voor nu dat ik mij meer vrouwelijk kleed. Hiermee laat ik zien dat dit is hoe ik mij voel.
Maar als ik een hoodie, chino en sneakers aan heb, voel ik mij niet minder vrouwelijk (inmiddels) van binnen en in mijn zijn. Eigenlijk was dit al 35 jaar aan de gang.
Dus mijn uiterlijk voorkomen bepaald niet mijn innerlijke zijn. En dat is het punt van Irene.

Hopelijk geeft dit meer inzicht?

Gr. Geke

[Irene_de_Vreede]

Dank je wel Geke, dat is precies wat ik bedoel. De verlate pubertijd heb je ook nodig om te experimenteren in de rol die je niet van huis uit hebt meegekregen en om uiteindelijk je eigen stijl te vinden.

[Geke76]

Dank je wel Geke, dat is precies wat ik bedoel. De verlate pubertijd heb je ook nodig om te experimenteren in de rol die je niet van huis uit hebt meegekregen en om uiteindelijk je eigen stijl te vinden.

Inderdaad!

[emmy]

ik laat het hierbij , want ik snap totaal niet wat hier bedoeld en geschreven wordt

[Geke76]

ik laat het hierbij , want ik snap totaal niet wat hier bedoeld en geschreven wordt

Dat mag Emmy, het is ook niet erg hoor.

Gr. Geke

[Nilas]

Voor mij heeft 'uitproberen' heel veel geholpen om tot duidelijkheid te komen. Bewust echt mannenkleding dragen in plaats van rokken (hoe vervelend we die ge-genderde dingen ook vinden), kort kapsel, op internetfora of bijvoorbeeld Discord hij/hem in mijn bio zetten... En dat heeft mij echt een eye-opener gegeven. Het gaf vrijheid. Alsof ik 'thuiskwam'. Toen ik na een lange periode van rokken weer terug switchte naar (mannen-!)broeken moest ik huilen van opluchting bijvoorbeeld. Dat zijn maar kleine nietszeggende dingen, maar in mijn hoofd dragen ze wel bij aan de manier waarop andere mensen mij zien, als mannelijk. En dat heeft zo'n groot psychologisch effect.
Ook schrijf ik zelf heel veel fictie en daarin zijn al mijn hoofdpersonages altijd mannelijk, en ik merk dat ik me met hen veel beter kan identificeren. Zij zijn mij, en ik ben hun. Terwijl ik dat met vrouwelijke personages totaal niet heb. Dat is ook wel een teken aan de wand, denk ik. Misschien is schrijven an sich niet je ding (of wel, who knows), maar het fantaseren over, en verhalen/personages inkleuren in je hoofd kan misschien wel helpen.

[edit; oeps, mijn reactie is misschien niet meer heel relevant]