Precies het gevoel dat ik ook heb. Waarom die haast toch altijd? Ik moest even terugkijken in mijn agenda hoeveel afspraken ik had voor mijn diagnose. Zes om precies te zijn. Dat lijkt tegenwoordig veel, maar zo voelde het helemaal niet. Ik heb nooit die wedstrijd naar 'the bottom' gevoeld: in hoe weinig sessies kun je hem krijgen?Hal schreef: ↑15 aug 2022, 08:39 Enfin @Andrea2, ik snap dat je voelt dat de tijd dringt. Dat gevoel kennen er veel van ons, denk ik. Het jammere is dat dit een proces is dat zich niet zo goed laat forceren. Voor toegang tot heel veel zorg / vergoeding heb je nu eenmaal zo'n verwijzing nodig, en de hoeveelheid mensen die die af kan geven is beperkt. Da's rot en het vereist wat geduld, finesse en mazzel om er echt heel snel doorheen te gaan.
Ik heb heel veel gehad aan die paar sessies, in de zin dat ik vrij precies wist wat ik wilde, en dat ik zeker wist dat ik gelijk had. Maar in die negenenveertig jaar die ik toen leefde is het echt wel eens voorgekomen dat ik 100% overtuigd was van mijn eigen gelijk, en uiteindelijk overtuigd ben dat ik toch geen gelijk had. En precies daarom vind ik het goed dit soort sessies zorgvuldig worden gedaan. Want hormonen en operaties zijn geen grapjes, die zorgen wel degelijk voor veranderingen die onomkeerbaar zijn. En voor spijt is daarna dus echt te laat.
Op dit moment niet meer zo relevant, maar voor mij was het destijds ook nog eens therapeutisch. Ik werd gek van het thuiszitten tijdens de Coronatijd. En mijn sessies met mijn psycholoog waren op een uitzondering na (ziek kind thuis) allemaal live, omdat dat voor mij het beste werkt. Ik houd van videoconferences, maar alleen zakelijk en zodra de emotie een rol speelt, dan juist niet. En dus gaven die sessies mij het excuus om de gevangenis van thuis te verlaten.
Dus, om terug te komen op het topic: waar begin ik bij mijn transitie? 1. Bij de huisarts, 2. Bij je gender psycholoog (take your time) en 3. Bij jezelf.
Groetjes, Frederieke.