Hoe is het om transgender te zijn in een christelijk milieu?

[Isa]

Wel, Frederieke, ik kan je garanderen dat (bijvoorbeeld) in Oudgereformeerde Gemeenten een heel wat guurder wind waait…

Hoi Eva,

Op welke manier voelde jij die 'gure wind'?

Groetjes Isa

[Eva]

Vicky haalde al het wettisch dogmatisme aan. Naar mijn mening is dat niet uit te leggen aan mensen die het niet aan den lijve hebben ondervonden. Drie maal in de week bezochten wij het trapjeskerkje in Amersfoort, waar een dienst meestal niet korter duurde dan twee en een half uur, waarin je - vaak op zeer luide toon - werd duidelijk gemaakt dat je geboren was met als levenslast de erfzonde. Je einde kon dus niet anders zijn dan eeuwig te branden in de hel. Tenzij, tenzij, tenzij je een proces aanging dat als bekering werd aangeduid. Niet zomaar een bekering, maar een zeer diepgaand geestelijk traject waarvan de uitslag niet op voorhand vaststond. Hel en verdoemenis dus.
Ik heb het hele verhaal nooit serieus genomen en heb op mijn zeventiende het ouderlijk huis en de kerk verlaten.

In die tijd (ik heb het over midden jaren zestig) waagde mijn vader het nog om des zondags een bruin pak te dragen. Dát zou nu niet meer mogelijk zijn. Sommige kerkgenootschappen zijn minder streng in de leer geworden. Oud-gereformeerden daarentegen zijn strenger in de leer geworden.
Mijn vader had een donkerbruin vermoeden dat ik homo was, maar accepteerde dat zonder debat. Hij verbaasde zich wel toen ik later wilde trouwen met een meisje. Hij vond dat ik haar dat als homo eigenlijk niet kon aandoen. Wat hij niet wist was dat Liesbeth (mijn eerste vrouw) lesbisch was. We hebben tot aan haar overlijden een fantastisch huwelijk gehad, op enkele maanden na vijfenveertig jaren lang.
Wisten wij in die tijd veel wat transgender zijn was… we hadden geen idee…

Door het werk dat Emma en ik doen komen we ook nogal eens in contact met orthoxe moslims van uiteenlopende leeftijd. Dan is mijn kerkelijke achtergrond een groot voordeel. Hun principes zijn mij indertijd als het ware met de paplepel ingegoten, een op een. Er ontstaat dan vaak wederzijds begrip.